ΓΙΑΤΙ ΤΟ TWILIGHT ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΑΠΗΧΗΣΗ;

Μου φαίνεται απίστευτο, το πόσο πολύ ενθουσιασμό προκαλεί η φιγούρα του βρικόλακα. Και το λέω αυτό, διότι ενώ πρόκειται για το πιο κλασσικό τέρας του φανταστικού, η πρόσφατη παγκόσμια επιτυχία του Twilight έχει προκαλέσει ένα νέο κύμα αγάπης, για οτιδήποτε βαμπιρικό. Πρόκειται όμως για μια περαστική μόδα; Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό, ή μήπως το Λυκόφως παρουσιάζει μια εκδοχή ενός βρικόλακα που χαρακτηρίζει το πνεύμα της εποχής μας;

Νομίζω πως θα ήταν τολμηρό αν απαντούσα θετικά, δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, πως το saga της Meyer έχει κερδίσει ένα αξιοπρόσεχτο κομμάτι του πληθυσμού, τις νεαρές ηλικίες, που φαίνεται να αποζητάνε ένα χαμένο ρομαντισμό σε μια κοινωνία ακραίου ορθολογισμού. Είναι εκείνο το κοινό που μοιάζει να μην θέλει ή να έχει κουραστεί από τα βιαστικά και επιδερμικά πρότυπα ζωής που προστάζει το Mtv ή/και τα life style περιοδικά, και ζητά διαχρονικές αξίες, όπως ο έρωτας στην πιο εξευγενισμένη του μορφή.

Ο σχεδόν πουριτανικός συντηρητισμός που χρωματίζει τους χαρακτήρες του Twilight και η ασταμάτητη μελαγχολία του πρωταγωνιστή, που θυμίζει το χιλιοτραγουδισμένο έρωτα του Δάντη για τη Βεατρίκη του, είναι στοιχεία που έγιναν τόσο αγαπητά σήμερα, ίσως γιατί επαναφέρουν τον βρικόλακα στην απλή ρομαντική του μορφή, μακριά από τους πειραματισμούς των κόμικς και τις βάναυσες –αν όχι αστείες– μεταχειρίσεις των εκάστοτε ταινιών φαντασίας.
Κατά μια έννοια λοιπόν, το Λυκόφως είναι μια μοντέρνα εκδοχή του πάντα ποθητού, παθιασμένου αλλά απαγορευμένου έρωτα, ένα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» για τον 21ο αιώνα. Όμως, κάπου εδώ προκύπτει ένα παράδοξο, διότι αν και η Meyer τροποποίησε τους γνώριμους βαμπιρικούς θρύλους πλάθοντας έναν δικό της απέθαντο με δέρμα σαν διαμάντι, το πλάσμα αυτό συνεχίζει να μας κερδίζει! Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ίσως γιατί στην ασυνήθιστη μυθολογία του Twilight, με τους παντοτινά έφηβους βρικόλακες με το αστραφτερό κορμί και τους λυκάνθρωπους με τους καλοσχηματισμένους μυς, ο κόσμος διακρίνει τις αγνές όψεις δυο «αρχετύπων», του Ιππότη και του Κτήνους. Ο πρώτος με τη γυαλιστερή του πανοπλία προστατεύει από το τέρας την όμορφη παρθένα.Το μοτίβο αυτό, που τραγουδήθηκε σε μύθους (Περσέας) και αργότερα αγιοποιήθηκε (Αγ. Γεώργιος), επαναλαμβάνεται μπροστά μας σήμερα στη Μεγάλη Οθόνη μέσα από το ρομαντικό τρίγωνο του Edward, της Bella και του Jacob. Είναι ακριβώς αυτή, η λανθάνουσα ψυχολογία των ηρώων του Twilight που έκαναν πιστεύω τόσο πετυχημένη αυτήν την εκ νέου αναγέννηση του βρικόλακα. Μένει απλά να δούμε, πόσο καιρό θα κρατήσει. Αν θα σβήσει από κάποια άλλη εκδοχή ή θα γεννήσει κάτι εντελώς καινούργιο…

Πηγή: Αποφένεια

Σχόλιο: Συμφωνώ εν μέρει, καθώς γύρω από την ταινία (τα βιβλία δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή) έχει στηθεί ολόκληρος μηχανισμός marketing που και η κουλτούρα του MTV προωθεί με κάθε τρόπο. Βέβαια αν κάποιοι θεατές της ταινίες έψαχναν τον μύθο του βρικόλακα βαθύτερα με αφορμή το Twilight αυτό θα ήταν το ιδανικό. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ας πούμε το Nosferatu θα συγκινούσε τους νεότερους θεατές και κυρίως τον γυναικείο πλυθησμό. Ας σκεφτούμε και σε τι κοινό απευθύνεται η ταινία. Στο εφηβικό καθαρά, όπως και τα αντίστοιχα βιβλία. Ακόμη και το casting είναι προσεκτικά επιλεγμένο. Ούτε ο βρικόλακας, ούτε ο λυκάνθρωπος είναι άσχημοι εμφανισιακά. Σε πόσες ταινίες συμβαίνει αυτό; Πάντως έστω και τον κοριτσίστικο ρομαντισμό δεν τον θεωρώ "αθώο". Γιατί στον έρωτα και στην αγάπη όπως προβάλονται μέσα από το Τwilight υπάρχουν όρια. Ίσως το γεγονός ότι όλα αυτά διαδραματίζονται σε σύγχρονο φόντο, βοηθάει το νεανικό κοινό να ταυτιστεί.

Posted in: πολιτισμός,movies