ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΠΟΛΥ...

Πραγματικά είναι πολύ εύκολο να κάνεις υποθέσεις τέτοιες μέρες σαν κι αυτή, μετά από την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Μυρίζει η σαπίλα του παρακράτους, που άλλοτε οπλίζει το χέρι ειδικών φρουρών, άλλη φορά τα χέρια "αντιεξουσιαστών" που καίνε ζωντανούς ανθρώπους στην Marfin κι άλλη φορά βγάζουν από την μέση δημοσιογράφο που μιλάει πολύ. Το ίδιο το παρακράτος αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος όχι και τα κριτήρια δεν είναι αισθητικά, αλλά ιδεολογικά. Σε μια κοινωνία όμηρη της ανασφάλειας και του φόβου, μπλεγμένη σε ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό και ανυπόληπτο, ένα χτύπημα σαν κι αυτό ακρωτηριάζει τα όποια ζωντανά αντανακλαστικά και καλλιεργεί τον νέο φασισμό. Αυτόν που ύπουλα "διαγράφει" αυτόν που διαφωνεί, αλλά κυρίως αυτόν που διαφωνεί φωναχτά. Την μία είναι η αστυνομία, την άλλη οι "αναρχικοί", οι χρυσαυγίτες, οι μυστικές υπηρεσίες, την επόμενη ποιος; Όλοι είναι χαρακτηριστικά του ίδιου προσώπου, του προσώπου του Τρόμου. Ένα στοιχείο που μοιάζει να παρασιτεί στην ίδια μας την κοινωνία. Αδυνατώ να πιστέψω πως πίσω απ' όλα κρύβεται η "Σέκτα Επαναστατών". Θα έμοιαζε αποδιοπομπαίος τράγος ή άλλοθι για την επιβολή περισσότερης καταστολής και "μέτρων ασφάλειας". Αυτή η άνανδρη επίθεση, δεν πρέπει να φοβίσει κανέναν μας. Ούτε bloggers, ούτε δημοσιογράφους, ούτε βέβαια τους σκεπτόμενους πολίτες. Ποιος σκοτώνει; Ποιος κρίνει ποιος πρέπει να πεθάνει; Αυτός που έχει την δυνατότητα να βρίσκει και αιτίες για όλα αυτά. Δεν πιστεύω ότι ο Γκιόλιας έπεσε νεκρός από σφαίρες επαναστατών. Ιστορικά να το εξετάσουμε, αυτοί που αφάνιζαν όσους διαφωνούσαν ήταν οι παρακρατικοί και οι ταγματασφαλίτες. Οι μυστικοί πράκτορες και αυτοί που μια ζωή ζουν στην σκιά ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.

Οι όποιες τρομοκρατικές ομάδες είναι τσιράκια του Συστήματος, προβοκάτορες με ημερομίσθιο. Ο Γκιόλιας διατηρούσε ένα πολύ δημοφιλές ιστολόγιο (Τρωκτικό), δηλαδή επηρέαζε την κοινή γνώμη και τα παραδοσιακά ΜΜΕ έχαναν το μονοπώλιο και την δύναμή τους. Οι δολοφόνοι του δεν φοβήθηκαν μόνο την δημοφιλία του blog του, ούτε μόνο τις αποκαλύψεις του. Απλά αυτή είναι διαχρονικά η δουλειά τους. Να συντηρούν στο παρασκήνιο χουντικούς σπόρους που περιμένουν το κατάλληλο έδαφος για να ξαναφυτρώσουν. Το ίδιο το Κράτος εδώ και χρόνια εξυπηρετεί με τον τρόπο του όσους κινούνται εξωθεσμικά (θυμάστε τις υποκλοπές;). Αυτή η παραφυάδα του Συστήματος χρειάζεται νεκρούς για να σπείρει τον φόβο και να παραδειγματίσει αυτούς που συνεχίζουν να μιλάνε πολύ.

Δεν πρέπει να υποκύψουμε στον φόβο, αυτό είναι που επιδιώκουν. Οι δημοσιογράφοι έχουν μπροστά τους μια νέα ευθύνη: Να τιμήσουν τον νεκρό συνάδελφο (ή και φίλο τους) με το να μην αφήσουν την Αλήθεια στα χέρια του παρακράτους. Να μην αφήσουν την χώρα να φτάσει σε τέτοια σήψη, όπου όλοι θα είμαστε νεκροί. Όσο για τους πολίτες καλό είναι να αφήσουν στην άκρη τις ιδεολογικές τους αγκιλώσεις και να προστατεύσει ο καθένας την ελευθερία και το δικαίωμα λόγου του άλλου. Αλλιώς όλοι θα γίνουμε "ενοχλητικοί".

ΥΓ.Συλληπητήρια στην οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια.Τα λόγια είναι λίγα.

ΥΓ2. Ο τρόπος που προσέγγιζε το Τρωκτικό τα θέματα με βρίσκει αντίθετο σε πολλά πράγματα, κυρίως από δεοντολογικής πλευράς. Αυτό είναι μικρής σημασίας όταν μιλάμε για ανθρώπινη ζωή

Posted in: σύστημα