ΟΙ "ΚΑΚΕΣ" ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Το έχω παρατηρήσει και ενώ στην αρχή το εξέταζα ως δικαιολογημένες ανησυχίες, στην συνέχεια διαπίστωσα πως πρόκειται για μεταπολιτευτική νόσο. Ο λόγος για τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιριών. Αυτόματα οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν σε απεργία και μόνο στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Αρνούνται να το δεχθούν πριν καλά-καλά μάθουν τι πρόκειται να συμβεί. Σίγουρα οι ιδιώτες δεν μας έχουν αποδείξει τις κοινωνικές τους ευαισθησίες, αλλά τόσες ιδιωτικές επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν κατά το παρελθόν κι όμως δεν αντέδρασε κανείς. Ο λόγος για τράπεζες, αεροπορικές εταιρίες, ναυπηγεία κ.α. Δηλαδή στην περίπτωση κρατικοποιήσεων οι εργαζόμενοι δεν διαμαρτυρήθηκαν. Ο λόγος; Ακόμη θεωρούμε το Κράτος (παρά τα όσα του καταλογίζουμε) "καλό" και αξιόπιστο, ενώ τους ιδιώτες a priori "κακούς". Αν αυτό το δίπολο δεν είναι Οργουελικό, τι είναι;

Κάποιοι θέλουν την μονιμότητα και κατηγορούντους ιδιώτες πως "θα βάλουν τους δικούς τους", ξεχνώντας πως και στον δημόσιο τομέα αυτό καυτηρίαζαν. Εξάλλου οι περισσότερες ΔΕΚΟ αποδείχτηκαν ζημιογόνες, λόγω της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος. Χρειαζόμαστε λιγότερο Κράτος, λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και περισσότερους ασφαλιστικούς μηχανισμούς υπέρ των εργαζομένων.

Διαφορετικά όπως στην "Φάρμα των Ζώων" θα σκεφτόμαστε (;) με απλοικούς όρους για να διαχωρίζουμε, να δαιμονοποιούμε και από συνήθεια να βγαίνουμε στους δρόμους, σαν ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό. Αυτό είναι η χαρά του Συστήματος.

Posted in: κοινωνία