ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙΣ

Kατέβασα τον γενικό. Δεν ήθελα να ακούω κανέναν θόρυβο στο σπίτι. Μόνο ο ήχος από τα κλιματιστικά των διπλανών πολυκατοικιών έσπαγε την απομόνωση από κάθε ήχο που θυμίζει τον εθισμένο στη ηλεκτρική ενέργεια, πολιτισμό μας. Ξαφνικά δεν ήθελα να έχω τηλεόραση, τηλέφωνο, ραδιόφωνο, ψυγείο, τίποτα. Να νιώσω πραγματικά ανασφαλής. Να μην υπάρχει φως, παρά μόνο ότι φέγγει από τον ουρανό. Οι άνθρωποι παλαιότερα δεν είχαν ανάγκη όλα αυτά τα οποία απλουστεύουν την ζωή μας σήμερα, αλλά και που προκαλούν πρόσθετο άγχος.

Άνοιξα την ντουλάπα μου και ψηλάφησα τα ρούχα. Άρχισα να τα μαζεύω και να τα ρίχνω μέσα σε μια νάυλον σακούλα. Θα τα πετούσα όλα. Ήθελα να απογυμνωθώ από τα σύνορα που με καθορίζουν στα μάτια των άλλων. Όσα περισσότερα έχεις τόσο περισσότερο καλύπτεις τον αυθεντικό σου πυρήνα. Σήκωσα το στρώμα του κρεβατιού. Από κάτω είχα κρύψει το "Εγχειρίδιο Ζωής". Άρχισα να το σκίζω. Η σταθερότητα κι ο έλεγχος δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις. Ούτε το ένα έχουμε, ούτε το άλλο. Και γιατί κάποιος απαιτεί να είναι ευτυχισμένος; Έρχεται σ' αυτή την ζωή έχοντας υπογράψει συμβόλαιο; Δεν του χρωστάει τίποτα η ζωή.

Χαμογέλασα με την γεύση της πίκρας σ' αυτή την σκέψη. Οι τοίχοι του δωματίου ήταν ψηλότεροι. Ταβάνι δεν υπήρχε πια. Άναψα ένα σπίρτο και το έριξα στις πεσμένες στο πάτωμα εφημερίδες. Ο Χρόνος σταμάτησε. Μα ποιος Χρόνος; Δεν υπάρχει πραγματικά, ποτέ δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει. Σε όλη μας την ζωή μαθαίνουμε πως να ζήσουμε και τα χρόνια κυλούν και στο τέλος πεθαίνουμε. Και σπαταλάμε αυτό το πολύτιμο αγαθό με το να μιλάμε συνεχώς γι' αυτό. Δεν μας φτάνει τίποτα.

Έπιασα το μπουκάλι με το ουίσκι από το τραπέζι και το έχυσα στις φλόγες που ήδη δειλά χόρευαν λίγα εκατοστά κάτω μου. Η φωτιά θέριεψε και μέσα της κι εγώ. Ξόρκισα την Νύχτα, γέλασα στα μούτρα του Θανάτου. Δεν με περίμενε απόψε, αλλά τον αιφνιδίασα. "Είσαι να πάμε το παιχνίδι από την αρχή;" του είπα.

"Ποιο παιχνίδι;" με ρώτησε. "Εδώ δεν παίζει κανείς". Είσαι ξένος σ' αυτόν τον κόσμο.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα