ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΙΟΡΤΗ

Βαρέθηκα τους στολισμούς, τις τελετές ανύψωσης μέσα στα τσιμεντένια μας δάση, τους γκρίζους δρόμους που παλεύουν να γίνουν φωτεινοί μέσα από κόκκινα λαμπιόνια. Δεν τα θέλω άλλο πια τα στολίδια και τα παραμύθια ραντισμένα με χρυσόσκονη. Μάζεψέ τα όλα και πέτα τα στα σκουπίδια. Ξήλωσε από τα κτίρια κάθε προέκταση της φτιασιδωμένης σας θλίψης. Θέλω την πόλη μου γυμνή. Έχω για φίλους τις αγέλες των σκυλιών, πίνω αψέντι, φτύνω μέσα στην σαμπάνια και βάζω φωτιά στο δέντρο σας. Σας κάνω ένα δικό μου τραπέζι: Ανακατεύω σπόρους αίματος και κλειστοφοβίας, μπισκότα κεντημένα από αράχνες βουτηγμένα σε σως από χαμένα χρόνια. Κατσαρίδες και σκαραβαίοι σερβίρονται με μπλε κρέμα. Σάρκινη σαλάτα, κρασί κλεμμένο από τον καθημερινό δόλο. Ζαχαρωτά με γαρνιτούρα οδοντόπαστα, κύβοι ζάχαρης γεμάτοι σκουλήκια, δυο κουταλιές κανέλας σε νύμφες εντόμων, gourmet πειρασμοί από όλα όσα σας πληγώνουν.

Τα στολίδια μου εμένα είναι άδεια μπουκάλια μπύρας, σκισμένες σελίδες από ποιητικές συλλογές, αφίσες ξεχασμένων ηρώων, αποξηραμένα λουλούδια, στάχτες από καμένες φωτογραφίες, βινύλια από μουσικές που δεν θέλει ν' ακούσει κανείς, μαύρα μπαλόνια και όλα αυτά υπό τους ήχους των Virgin Black. Θες να έρθεις σ' αυτή την γιορτή; Είσαι ευπρόσδεκτος με 3 όρους:
1. Να μην φέρεις δώρο.
2. Να μην πεις καμία ευχή.
3. Να μην ζητήσεις κέρασμα.

Χορεύουν σκιές και ανάβω 99 κεριά για να τις κρατήσω κοντά μου. Ξέχασέ με όπως ήμουν. Δεν θα με ξαναδείς έτσι. Αύριο θα είμαι κάποιος που θα τρίβεις τα μάτια σου για να με αναγνωρίσεις. Τράβηξα τις πορφυρές κουρτίνες και άνοιξα το μεγάλο κρυστάλλινο παράθυρο...απόψε θα πετάξω πάνω απ' όλους κι από όλα. Το πεπρωμένο με περιμένει. Σας αφήνω μέσα στην σάλα μου να πίνετε, να τραγουδάτε, να τρώτε και να γελάτε. Είστε όλοι καλά οπότε δεν με χρειάζεστε πλέον. Κι αν με χρειαστείτε ξέρετε που θα με βρείτε. Μην δακρύζεις, ήρθε η ώρα για τα πυροτεχνήματα!

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα