Oι Baroness αργά αλλά σταθερά αρχίζουν να αποκτούν μια αναγνωρισιμότητα η οποία μετά το εξαιρετικό "Red Album" έγινε προσμονή για κάτι μεγαλύτερο. Και οι Baroness δικαίωσαν όσους πίστευαν στο ταλέντο τους. Αρκετά επηρεασμένοι από το "Crack the Skye" των θεών Mastodon ζωγραφίζουν ηχοχρώματα μέσα από 12 απολαυστικές συνθέσεις που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι mid tempo. Η σύγκριση με τους Mastodon είναι αναπόφευκτη αλλά είναι άδικο να τους χαρακτηρίσουμε κλώνους τους, αφού έχουν τον δικό τους χαρακτήρα. Έχουν διατηρήσει κάποια σύνδεση με το sludge παρελθόν τους, αλλά σαφώς αυτό εδώ το album είναι πιο ποικιλόμορφο και απαιτητικό. Τα θεόρατα riffs είναι εδώ, όμως την παράσταση κλέβουν οι μεθυστικές μελωδίες και τα '70s rock ψυχεδελικά περάσματα. Τα φωνητικά έχουν "καθαρίσει" σε μεγάλο ποσοστό και το rhythm section δίνει το απαιτούμενο southern συναίσθημα. Ο δίσκος κυλάει σαν νεράκι, με αρκετές τραγουδάρες και την διάθεση για πειραματισμό της μπάντας να φαίνεται ως ένα επιπλέον θετικό στοιχείο. Όμορφα και τα ακουστικά ιντερλούδια, τα συναισθηματικά solos και τα προσεκτικά διαλεγμένα πλήκτρα.
Το "Blue Record" χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να αφομοιωθεί. Δεν θα μείνω σε συνθέσεις γιατί όλες φαίνεται να έχουν μια κρυφή ροή μεταξύ τους. Οι Baroness βγάζουν δεύτερο σερί σπουδαίο δίσκο. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Το μπλε χρωματίζει την μουσική τους δίνοντας έναν τόνο ελευθερίας αλλά και το πανέμορφο εξώφυλλο που έχει σχεδιαστεί από μέλος της μπάντας και κάνει τους Baroness ν' αποκτούν και στο artwork αναγνωρίσιμο ύφος. Αν το "Blue Record" κυκλοφορούσε υπό το όνομα άλλου συγκροτήματος θα έκανε πάταγο. Τώρα; Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου