Αυτή η πόλη με φοβάται. Έχω δει το πραγματικό της πρόσωπο. Σαν πόρνη πεταμένη στον δρόμο, άρρωστη και ζητιάνα. Διαμερίσματα-κλουβιά, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αστυνομοκρατούμενες ζωές, περιφρουρημένες και ταγμένες στην Επαγγελία του life style. Στα φανάρια των διασταυρώσεων σμίγουν οι μοναξιές. Ενάρετοι πολίτες που απουσιάζουν από τις ζωές τους, καθισμένοι μπροστά στον προγραμματισμό τους, στο δελτίο των 8. Πλαστικό χρήμα και αριστεροί διανοούμενοι, μεσίτες ελλαδεμπορίου, βαλτωμένα όνειρα, δανεικές επιθυμίες και βίζιτες του πρωτοσέλιδου. Το τρίπτυχο του δόγματος της ζωής τους: Θρανίο, καναπές, τάφος. Βαρέθηκα να παρακολουθώ να είμαστε αυτοί που διακινούμε τις άχρηστες πληροφορίες τους, που σερβίρουμε τα γεύματά τους, που χτίζουμε τα σπίτια τους, που στηρίζουμε το σάπιο οικοδόμημα που άλλοι διάλεξαν, ποτέ δεν μας ρώτησαν και ποτέ δεν θέλαμε πραγματικά.
Δουλεύεις, διασκεδάζεις και έχεις "ελεύθερο χρόνο" συγκεκριμένες ώρες. Αυτές που σου επιτρέπονται. Ζούμε τρέχοντας, χωρίς να ξέρουμε τι κυνηγάμε ή ποιος μας κυνηγάει. Δεν ρισκάρουμε, ζούμε στην ρουτίνα που μας διασφαλίζει πως είμαστε "κανονικοί", "σωστοί", "ήσυχοι", νοικοκύρηδες, αλλά ποτέ ζωντανοί. Αρνούμαστε την ίδια μας την ζωή. Εγκλωβισμένοι σε καθημερινές υποχρεώσεις, ρόλους, σε καταπιεσμένα πάθη που μετατρέπονται σε μνησικακία. Μια απελπισμένη αναζήτηση χώρου για να ανασάνεις, για να έχεις τις δικές σου σκέψεις, που γίνεται νεύρωση. Είναι τυχαίο που τα ψυχοφάρμακα διατίθενται μαζικά; Άνθρωποι που γερνούν ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, σε άντρες και γυναίκες που είναι ξένοι στο παρόν, που επαναλαμβάνουν βλαβερές δραστηριότητες, άχρηστες συνήθειες και παθητικές συμπεριφορές που ορίζουν την ανικανότητά τους να ορίσουν την ίδια τους την ζωή. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης μοιάζουν με κέρινα ομοιώματα, ανδρείκελα που περπατούν ανάμεσα σε κτίρια-σκιάχτρα, μια πόλη παρατημένη στο γκρίζο.
Η πόλη μοιάζει να μας κυνηγάει. Μια δυστοπία που καθρεφτίζει το άρρωστο υποσυνείδητό μας. Κάποια στιγμή θα φτάσει η στιγμή της ερήμωσης. Η πόλη θα πετάξει τον τεχνολογικό της εξωσκελετό και θα τον παρατήσει σε μια γωνιά, τραυματισμένη συναισθηματικά. Κάτω από τον νυχτερινό ουρανό στα ηλεκτρισμένα σοκάκια περιπλανιέμαι σε μια no man' s land. Αυτή η πόλη με φοβάται. Έχω δει το πραγματικό της πρόσωπο. Και ξέρω τι φοβάται ο καθένας πιο πολύ να χάσει: Τις αλυσίδες του.
5 σχόλια:
Τι μπορούμε να κάνουμε ρε φίλε;όλι ζητάμε ζωή και όχι επιβίωση...θέλουμε να ζούμε το όνειρο και όχι μέσα σε ένα καλά πλασμένο όνειρο.Θέλουμε να δουλεύουμε για εμαςκαι όχι γι αυτούς.Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Σκέψεις που τις έχω κάνει αμέτρητες φορές...Ειδικά αυτό ότι μια ζωή τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι κυνηγάμε το'χω αναρωτηθεί πολλάκις! Ίσως τρέχουμε να προάβουμε το χρόνο...Υπάρχει βέβαια πιο μάταιη προσπάθεια από αυτή; Με κουράζει απίστευτα όλη αυτή η πίεση, το άγχος και η βολή σε καταστάσεις από φόβο μήπως και πέσουμε σε χειρότερες αν τυχόν και πάρουμε κάποιο ρίσκο...Αποκέντρωση τώρα!!! Δεν ξέρω πως αλλά αυτή η πόλη είναι τόσο νευρωτική που πραγματικά αρρωσταίνεις όσο ζεις σε αυτήν, γίνεσαι ένα μ'αυτήν και χάνεις την μοναδικότητα σου!Οι ρυθμοί της δεν σου επιτρέπουν ούτε καν να σκεφτείς πόσο μάλλον να κάνεις πράγματα που θα διαφέρουν από την μαζικότητα και που θα σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου...Ήταν κείμενο που το ένιωσα σαν να'ταν δικό μου καθώς ειναι πράγματα που με απασχολούν πολύ και που προσπαθώ με κάποιο τρόπο να τ'αλλάξω!Υπομονή και Επιμονή! Που θα πάει; Θα τα φέρουμε τα πράγματα στα μέτρα μας, ο καθένας με όποιον τρόπο διαθέτει!
Εύκολο να το πεί ρε συ Awakened...ακόμα κι εγω που μεγάλωσα στην Επαρχία,μου φαίνεται δύσκολο να απομακρυνθώ πολύ απο την Αθήνα.Δύσκολο αν έχεις συνηθίσει ένα (πλαστικοποιημένο) τρόπο ζωής που έχεις. Θα πρέπει να θυσιάσεις πράγματα, ευκολίες και συνήθιες....:/και believe me,το σκέφτομαι σχεδον καθε μερα!
Δε λέω ότι είναι εύκολο!Είμαι παιδί της πόλης ίσως περισσότερο απ'ότι θα ήθελα... Κοίτα δε μιλάω για χωριό γιατί εκεί θα πέθαινα! Αλλά υπάρχουν τόσες πόλεις που τα έχουν όλα καθώς πολύ μεγάλες: Γιάννενα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη κ.α αλλά τους λείπει ένα μόνο πράγμα: η ΤΡΕΛΑ! Αυτό το κομφούζιο της Αθήνας...Δε ξέρω απλά έχω κουραστεί τόσο πολύ που κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί μια κάποια διέξοδος...Τυχαίο που από τις κύριες αιτίες θανάτου είναι ο Καρκίνος; Δε νομίζω! Το άγχος είναι ένας από τους βασικούς εκλυτικούς παράγοντες.Τα αξίζει όλα αυτά η Αθήνα; Δεν ξέρω...
Αwakened σε πληροφορω,εκ πειρας ως Γιαννιωτης, οτι τα Γιαννενα ειναι ασφυκτικα γεματα απο τρελα. Σιγα σιγα ολες οι πολεις γινονται σαν την Πρωτευουσα.Ασχετα αν εγω θελω να ζησω στην Αθηνα σαν φοιτητης! :p
Δημοσίευση σχολίου