Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΙΔΗΜΙΑ-Μέρος 2ο: Μέρες που έφυγαν


Τι μας είχε απομείνει; Μάτια κλειστά αλλά αλλά μένουμε ξύπνιοι μέσα σε μια μικρή αποθήκη, οι όμορφες στιγμές χάθηκαν, παγιδευτήκαμε σε έναν τρόπο ζωής που ποτέ δεν θέλαμε να ζήσουμε. Ο ορίζοντας είναι θερισμένος από κάθε ελπίδα και ντρεπόμαστε να δούμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Τι συνέβη; Δύσκολο να πει κανείς. Μέσα σε 3 μέρες η πόλη βυθίστηκε στο χάος. Φταίμε κι εμείς όμως, όσοι δεν μεταλλαχθήκαμε σαν τους υπόλοιπους...σ' αυτά τα πράγματα. Φταίμε γιατί ποτέ δεν επικοινωνήσαμε μεταξύ μας αληθινά αλλά πάντα βάζαμε ανάμεσά μας καλώδια, οπτικές ίνες, κεραίες και οθόνες. Μερικές αλήθειες δεν χωράνε σε sms και mails. Τα παιδιά μας, μας είχαν προειδοποιήσει αλλά δεν τ' ακούγαμε. Το ίδιο και μερικοί "παράξενοι" συγγραφείς που μέσα από τα βιβλία τους μας περνούσαν υπόγεια κάποια μηνύματα που δεν ήθελαν να αποκαλυφθούν σε όλους...

Χθες βράδυ ψάχναμε για τροφή σε ένα super market, πήραμε μερικές προμήθειες, όσες είχαν απομείνει από το πλιάτσικο των προηγούμενων ημερών. Δεν ξέρω για πόσο θα φτάσουν. Ξαφνικά κανένας μας δεν αναζητά την τηλεόραση, τον υπολογιστή του, το κινητό του ή τα ακριβά του ρούχα. Ξαφνικά δεν υπάρχει delivery και δυνατή μουσική σε clubs. Ξαφνικά απλά επιβιώνουμε. Αυτά τα πλάσματα, οι πρώην σύζυγοι, οι πρώην γονείς μας, τα πρώην αδέλφια μας, οι πρώην φίλοι μας, οι κάποτε γείτονες ή συνάδελφοι στην δουλειά του καθενός μας βρίσκονται εκεί έξω, αλλά δεν είναι οι ίδιοι. Μας ψάχνουν, μέρα με την μέρα. Θέλουν να τραφούν...με εμάς. Στοιβάζονται σαν κοπάδια και περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους. Είναι αυτή η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους; Είναι το επόμενο εξελικτικό στάδιο στο οποίο ήρθαμε αφού αποκοπήκαμε από την φύση, τον διπλανό μας, τον ίδιο μας τον εαυτό; Γράφω σ' αυτό το ημερολόγιο ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα πέσει στα χέρια σου, αν το διαβάζεις σημαίνει πως τα πράγματα άλλαξαν. Αλλά πρέπει να μάθουν οι επόμενες γενιές την αλήθεια. Οι ζωντανοί νεκροί, τα ζόμπι...δεν ξέρω πως να τα πω μας έχουν περικυκλώσει και εμείς μένουμε στριμωγμένοι σ' αυτή την αποθήκη κάπου μέσα σ' ένα εμπορικό κέντρο. Μυρωδιά αποσύνθεσης στην ατμόσφαιρα. Αυτά τα πλάσματα εκεί έξω δεν έχουν συνείδηση, αλλά ο κόσμος είναι δικός τους. Εμείς είμαστε οι ζωντανοί νεκροί!

1 σχόλια:

Πολύ καλή η συνέχεια! Έχω αγωνία για την επόμενη...Η φράση με την οποία κλείνει είναι όλα τα λεφτά! Μήπως και στην πραγματικότητα έτσι δεν είναι; Πόσοι από εμάς δεν είναι απλά Ζωντανοί νεκροί; Πολύ ωραίο!!

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More