ΟΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΩΝ '00S

Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις μια άτυπη λίστα με τους καλύτερους δίσκους για μια ολόκληρη δεκαετία. Ειδικά σε μια δεκαετία που άλλαξαν πολλά στον τρόπο που ακούμε μουσική, στον τρόπο που διανέμεται αυτή, ενώ το downloading έφερε αλλαγές και στην μουσική βιομηχανία. Από την άλλη πολλά συγκροτήματα ξεπετάχτηκαν παρουσιάζοντας νέες προτάσεις και καθιερώνοντας νέους ήχους που έμελλε σταδιακά να καθορίσουν άτυπα καινούρια ιδιώματα. Ιδιαίτερα στον πειραματικό ήχο αρκετά underground συγκροτήματα βρέθηκαν να τραβούν το ενδιαφέρον του mainstream.

1. SYSTEM OF A DOWN-MEZMERIZE (2005)
Παραδοσιακό heavy metal, thrash, reggae κι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς φιλτράρονται με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει τόσο άμεσα και ταυτόχρονα ακραία. Αν και το "Toxicity" έσπασε τα όρια της μουσικής αυτής και έβαλε τα θεμέλια, αυτό εδώ το αριστούργημα είναι ότι πιο πλήρες και πολυσύνθετο έκαναν αυτοί οι τρελο-Αρμένιοι. Στα συν οι σκεπτόμενοι στίχοι που θίγουν σημαντικά θέματα της σύγχρονης κοινωνίας.

2. MASTODON-LEVIATHAN (2005)
Εδώ και οι παραμικρές αμφιβολίες για το ότι οι Mastodon θα γίνονταν τεράστια μπάντα πάνε περίπατο. Μetal, southern rock, πειραματισμός με πολλά μουσικά είδη με τρόπο φοβερό. Συνθέσεις(ύμνοι) υψηλού επιπέδου, μελωδίες που μένουν κλασικές και φρενήρεις ρυθμοί υπό το concept του Moby Dick. Εντυπωσιακός δίσκος που αν οποιοσδήποτε άλλος προσπαθούσε να γράψει θα γινόταν ρεζίλι. Οι διάδοχοι των Metallica.

3. TOOL-LATERALUS (2001)
Γεννημένο από το σκοτάδι, από υλικά που κανείς άλλος δεν είχε χρησιμοποιήσει. Μια απάντηση σε έναν κόσμο που κρύβει την θλίψη του πίσω από χαρουμενάτα τραγούδια. Μια ανάσα στον σκληρό ήχο. Μια νέα αντίληψη περί μουσικής που άλλαξε και τον τρόπο σκέψης των ακροατών. Σκοτεινό και απόμακρο, το "Lateralus" αν δεν είχε κυκλοφορήσει η μουσική θα ήταν πολύ διαφορετική.

4. SLIPKNOT-VOL3:THE SUBLIMINAL VERSES (2004)
Ο δίσκος που έκανε τους εχθρούς τους να τους παραδεχθούν και τους οπαδούς τους να παραφρονήσουν. Απίστευτοι ρυθμοί, τα μισά τραγούδια να είναι προορισμένα για single και μεγαλύτερη ποικιλία στον ήχο τους. Οι Slipknot ωρίμασαν αλλά έγιναν ταυτόχρονα πιο "άρρωστοι". Έδειξαν πόσο μεγάλοι μουσικοί είναι κι ότι οι μάσκες τους δεν είναι παρά το παραπέτασμα σε κάτι πιο βαθύ. Το αντίδοτο στις αστικές διαταραχές.

5. OPETH-BLACKWATER PARK (2001)
Δύο κόσμοι που δεν ήταν να βρεθούν μαζί, αυτός του death κι αυτός του ψυχεδελικού rock παντρεύονται σαν να ήταν το πεπρωμένο τους να βρεθούν μαζί. Από θανατερά ξεσπάσματα, σε εύθραυστα ακουστικά μονοπάτια, το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη. Οι Opeth άλλαξαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον όρο "ατμοσφαιρικό". Στοιχειωμένες μελωδίες και μισανθρωπικοί στίχοι βρίσκονται εκεί που οι Morbid Angel και οι Pink Floyd συνυπάρχουν αρμονικά. Επιβλητικό.

6. CELTIC FROST-MONOTHEIST (2006)
Οι Celtic Frost δεν ήταν ποτέ φιλικοί. Εδώ παρουσιάστηκαν τόσο μοχθηροί και κυνικοί, παρουσιάζοντας ένα αριστούργημα που δεν δίσταζε να κινηθεί στο death, black, gothic, doom και στην dark wave καταφέρνοντας να εκπλήξει. Πειραματίστηκαν ξανά όπως έκαναν πάντα και εκεί που νομίζαμε πως όλος ο ατμοσφαιρικός ήχος έχει κορεστεί εκείνοι παρουσίασαν τον Τρόμο γυμνό. Διεστραμμένο και επικό. Κλασικός δίσκος αν και έμενε να είναι ο (οριστικά) τελευταίος τους, εις τους αιώνας των αιώνων.

7. NEVERMORE-THIS GODLESS ENDEΑVOR (2005)
Σε μεγάλα κέφια οι Nevermore παρουσίασαν τον καλύτερό τους δίσκο μετά από το "Dreaming Neon Black". Riffs για σεμινάριο, φοβεροί ρυθμοί, ο Warrel καλύτερος από ποτέ, στίχοι που προβληματίζουν, ένα χωνευτήρι που κρύβει τις επιρροές του και τις παρουσιάζει με προοδευτικό τρόπο σκέψης. Το συναίσθημα ξεχειλίζει και χρησιμοποιεί την τεχνική υπέρ του. Η ένταση που βγάζει δεν ακούγεται, βιώνεται.

8. NIGHTWISH-ONCE (2004)
Οι Φινλανδοί κατάφεραν να γίνουν μεγάλο όνομα χάρη σ' αυτό το κρεσέντο έμπνευσης. Με την ορχήστρα να δημιουργεί ατμόσφαιρα soundtrack, τις μελωδίες να είναι πολύπλοκες αλλά και άμεσες συνάμα και την Tarja να μην τραγουδάει μόνο οπερετικά, όλη η μπάντα εκμεταλλεύεται το hype του metal με γυναικεία φωνητικά και αναγκάζει το mainstream να ασχοληθεί με την κιθαριστική μουσική. Κι έχει μέσα κάτι τραγουδάρες...

9. ISIS-PANOPTICON (2004)
Σπειροειδής μουσική, αργόσυρτοι ρυθμοί, μελωδίες που ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη. Ναι το "Oceanic" έβαλε τις βάσεις για το λεγόμενο post metal, αλλά η μινιμαλιστική αισθητική του "Panopticon" ωθεί τον ακροατή να χρησιμοποιήσει όλες τις αισθήσεις του, όπως συμβαίνει με τους Tool. Πλήρης δίσκος και μουσικά άρτιος, σε παρασύρει σε ατμοσφαιρικά ηχοτοπία που σε ταξιδεύουν.

10. NEUROSIS-A SUN THAT NEVER SETS (2001)
Μέσα από τα λασπωμένα μονοπάτια του sludge αναδύθηκαν οι Neurosis μειώνοντας τις μέχρι τότε hardcore καταβολές και πειραματιζόμενοι με την ψυχεδέλεια προσέφεραν ενδοσκοπική μουσική που μεταδίδει άγχος. Οι παραμορφωμένες κιθάρες παραπέμπουν σε μια διεστραμμένη εκδοχή των Black Sabbath με τα διάφορα effects να ρίχνουν και το "χάσιμο" των Pink Floyd στην συνταγή. Αυθεντικό όσο λίγα, είναι ο οδηγός μιας ολόκληρης σκηνής. Η ερήμωση έχει το δικό της soundtrack.

11. GOJIRA-FROM MARS TO SIRIUS (2005)
Αν υπήρχε ο όρος "ecological metal" εδώ θα έβρισκε πλήρη εφαρμογή. Οι προβληματισμοί των Γάλλων βρήκαν εδώ την στήριξη του death και του progressive, δανειζόμενοι τα ολέθρια riffs των Meshuggah. Η ατμόσφαιρα και η δύναμη του δίσκου είναι τα σημεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Η δημιουργικότητα και η πληθώρα των ήχων το κάνει να διαφέρει από το σύνολο των death metal κυκλοφοριών και άλλαξε την προσέγγιση στο ιδίωμα.

12. KATATONIA-VIVA EMPTINESS (2003)
Όλη η μελαγχολία που κουβαλάνε οι συνθέσεις αυτού του album είναι αρκετή για ολόκληρη δισκογραφία. Τραγούδια ταξιδιάρικα, θλιμμένα, που σε συντρίβουν και μιλούν γι' αυτά που σε πληγώνουν. Η φωνάρα του Renske είναι ο οδηγός σου σ' αυτό το ταξίδι. Οι σκατόψυχες lead μελωδίες εκεί που επαναλαμβάνονται γυρνούν σε ευαίσθητα ακουστικά σημεία και σε νοσταλγικές ελεγείες που σε σημαδεύουν. Η αστική θλίψη, η προδοσία, η φιλία, οι ιστορίες του δρόμου και η ματαιότητα όλων αυτών.

13. THE DILLINGER ESCAPE PLAN-MISS MACHINE (2004)
Αυτοί εδώ επανακαθόρισαν την ακρότητα. Ο συνδυασμός του grind και του hardcore με την jazz και λίγο με το industrial ήταν κάτι που δεν είχε ακουστεί ξανά και ειδικά με αυτό τον τρόπο. Αν όσοι με το άκουσμα της λέξης "progressive" είχαν στο μυαλό τους τους Dream Theater εδώ όχι μόνο την μπάλα θα έχαναν αλλά θα τα έκαναν πάνω τους! Υπερ-τεχνικό στα όρια του παρανοικού, σε γλύκαινε μερικές στιγμές για να σου χώσει το μαχαίρι πιο βαθιά μετά. Αν ήταν έργο ζωγραφικής θα ήταν του Picasso.

14. MESHUGGAH-NOTHING (2002)
Οποιαδήποτε κυκλοφορία των Σουηδών θα μπορούσε να βρίσκεται σ' αυτή την λίστα. Όμως το "Nothing" είναι τόσο σημαντικό γιατί είναι το πιο λιτό και απογυμνωμένο έργο τους, χωρίς να χάνει την δυναμική των ρυθμών. Αντιθέτως, σε βάζει να κάνεις σκέψεις του στυλ: "να πως θα ακούγονταν οι Tool αν έπαιζαν ακραία". Μονολιθικό αλλά αρκετά πειραματικό, έσπασε τα όρια που οι ίδιοι οι Μeshuggah είχαν θέσει. Ασυνήθιστο και ασυμβίβαστο.






15.  THE BLACKENING-MACHINE HEAD

Τι δισκάρα είναι αυτή; Τι riffa-ρες, τι hooks, τι leads, τι solos! Πραγματικό αντικείμενο θαυμασμού, σύγχρονο thrash metal που θερίζει ότι κακόμοιρο δισκάκι θεωρεί τον εαυτό του "νέο ήρωα". Δίχως υπερβολή το Master of Puppets της νέας χιλιετίας. Η μαύρη οροσειρά των riff, οι γαμηστερές αλλαγές, τα πορωτικά φωνητικά...όλα είναι εκεί. Ο λόγος που πολλοί πιτσιρικάδες θα πιάσουν κιθάρα.

Επίσης σημαντικές κυκλοφορίες:
Paradise Lost-Paradise Lost

Moonspell-The Antidote
Cult of Luna-Salvation
Virgin Black-Sombre Romantic
Dodheimsgard-Supervillain Outcast
Mars Volta-The Bedlam in Goliath
Dimmu Borgir-Death Cult Armageddon
Porcupine Tree-In Absentia
Mastodon-Blood Mountain
System of A Down-Toxicity
Pain of Salvation-Be

System Of A Down-Toxicity

Posted in: αφιερώματα,best of lists,music