Τι να πει κανείς για έναν άνθρωπο με τέτοια δημιουργικότητα; Ο Steven Wilson ένας πολυτάλαντος μουσικός που συμμετέχει στα συγκροτήματα των Porcupine Tree, No-Man, Blackfield και Bass Communion, αποφασίζει να κυκλοφορήσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Πραγματικά είναι ν' απορεί κανείς για την διάθεσή του και την έμπνευσή του να γράφει μουσική και να κυκλοφορεί κάθε χρόνο έστω έναν δίσκο με νέο υλικό που μάλιστα συνήθως αποτελεί σημείο αναφοράς για την χρονιά κυκλοφορίας του. Τι προσφέρει άραγε η πρώτη του solo προσπάθεια όμως; Χοντρικά θα έλεγα πως η ψυχεδέλεια των Pink Floyd και το progressive -με ότι αυτό κι αν σημαίνει- αποτελούν τον "σκελετό" του δίσκου, με διάφορους drone, noise ακόμη και trip-hop πειραματισμούς να θυμίζουν πιο απλούς Porcupine Tree ή μάλλον μη επιμεταλλωμένους.
Τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Wilson είναι κι εδώ παρόντα, όπως κι ο ήχος της ακουστικής του κιθάρας αλλά και η στοιχειωτική μελαγχολία. Είναι μια ευκαιρία για έναν σπουδαίο συνθέτη να παρουσιάσει πολλές πλευρές του. Είναι και κάπως παράδοξο μετά από τόσα χρόνια καριέρας ο Wilson ν' αποφασίζει να συστηθεί με ένα προσωπικό album, που είναι όμως ολοκληρωμένο.
Όπως αναμενόταν είναι αρκετά ποιοτικό το τελικό αποτέλεσμα, με μερικά όμορφα τραγούδια όπως τα "Harmony Korine", "Significant Other", "Puncture Wound" και το ομώνυμο. Γενικά ο δίσκος απαιτεί χρόνο υπομονή απ' τον ακροατή για να του αποκαλύψει τα πάντα. Οι ακόλουθοι του Steven Wilson ξέρουν πως δεν θ' απογοητευτούν, οι περιστασιακοί του φίλοι ίσως περιμένουν κάτι άλλο και η βάση που δίνει στην τραγουδοποιία παρά στα "γκάζια" ίσως τους ξενίσει αρχικά, ενώ για όσους δεν τον ξέρουν (υπάρχει κανείς;) ίσως αυτός ο δίσκος αποτελέσει ευκαιρία για να ψάξουν την δισκογραφία των συγκροτημάτων του. Πάντως μπράβο του που καταφέρνει να κυκλοφορεί αξιόλογα albums με δεδομένη ποιότητα, που αποπνέουν διαχρονικότητα και ξεχωρίζουν. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει συνθέσει ο Wilson (ανεξαρτήτως υπό το όνομα του project) αλλά δεν έχουν πολλοί την παραγωγικότητα, ούτε την έμπνευσή του.
Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009
STEVEN WILSON-INSURGENTES
5 σχόλια:
Σπουδαιος συνθετης. Σπουδαιος διανοητης. Σπουδαιος manager(ξερω πολυ ακομψη λεξη). Ο Ακερφελντ μεχρι να τον γνωρισει δεν ηξερε πως να απελευθερωσει το τεραστιο ταλεντο του και χαρη στον Ουιλσον τα καταφερε.αποτελεσμα? Blackwater Park, Deliverance, Damnation. Αυτοι οι 3 δισκοι τα λενε ολα...
Απορώ πως καταφέρνει να συμμετέχει σε τόσες δουλειές!Τον ξέρω από τους Porcupine και Blackfield...Πολύ καλός πράγματι!Τα φωνητικά του από την αρχή μου άρεσαν πολύ!Μου αρέσουν φωνές που τις ξεχωρίζεις με τη μία από το πλήθος...Υ.Γ: Είναι το αγαπημένο μου μπλογκ και μάλλον το΄χεις καταλάβει από την συχνότητα που γράφω!χεχε!
@Jerronymo:Έχεις απόλυτο δίκιο. Ακόμη κι οι Opeth έστρωσαν μόλις τους ανέλαβε (που βέβαια έχουν τεράστια έμπνευση). Λένε ότι έχει αναλάβει τους Anathema τώρα...μακάρι να δούμε ανάλογα αποτελέσματα. Πραγματικά απορώ πως έχει τέτοια παραγωγικότητα αυτός ο άνθρωπος και μάλιστα με καλά αποτελέσματα.@Awakened:Όχι μόνο συμμετέχει, αλλά συνθέτει, γράφει, τραγουδάει, απίστευτος. Τα φωνητικά του είναι απολύτως Pink Floyd και ειδικά σε παλιότερους δίσκους των Porcupine (όχι ότι υστερεί στους νέους)καταθέτει ψυχή. ΥΓ: :))))
Tο καμαρι της γενειας μου!!!Ενταξει βγαλαμε και Bjork!!!
Και είναι σε καλή ηλικία για να γράψει κι άλλη μουσική στα ίδια standards. Παίζει να βγάλουν οι Porcupine Tree καινούριο δίσκο μες στο 2009.
Δημοσίευση σχολίου