Oι Deathstars ηχητικά συνδυάζουν το industrial των Rammstein και το gothic με μια πιο rock χροιά και αισθητικά φέρνουν σαν εξώγαμα του Marilyn Manson. Πολλοί ακριβώς λόγω της εμφάνισής τους δεν θ' ασχοληθούν. Φέτος κυκλοφορούν το 3ο τους album αποφασισμένοι να χτυπήσουν επιτέλους την πόρτα στα charts και σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Η αλήθεια είναι πως τώρα ακούγονται πιο δεμένοι και πιο δουλεμένοι από ποτέ. Το "Night Electric Night" ουσιαστικά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Termination Bliss" μόνο που είναι ελαφρώς πιο βαρύ. Κυνικό, σαρδόνιο, μοιάζει με τo soundtrack της αστικής παρακμής, με την κατάλληλη μουσική επένδυση για την πόλη που κρύβει τους φόβους της τις νύχτες πίσω από μια μάσκα ματαιοδοξίας.
Τα ηλεκτρονικά σημεία και τα λίγα ορχηστρικά ή τα πλήκτρα παίζουν σημαντικό ρόλο στην μουσική τους, αλλά οι κιθάρες είναι στην πρώτη γραμμή που στηρίζουν τον ρυθμό. Η νυχτερινή ζωή, και το τρίπτυχο sex drugs και rock n roll είναι τα στιχουργικά θέματα, τα ειρωνικά φωνητικά goth-ίζουν όσο δεν πάει, ενώ καλή δσουλειά έχει γίνει στα backing vocals.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το εναρκτήριο "Chertograd", το εξαιρετικό "Night Electric Night", το "Death Dies Hard" που δεν επιλέχθηκε τυχαία για πρώτο single, το προσωπικό "Via the End", τα ρυθμικά "Blood Stained Blondes" και "Τhe Fuel Ignites", το "Opium" που για κάποιο λόγο μου θύμισε Sisters of Mercy. Γενικά ο δίσκος με άφησε ικανοποιημένο, το μείγμα goth/industrial με την rock νοοτροπία του glam είναι διασκεδαστικό, η ατμόσφαιρα σκοτεινή αλλά περισσότερο εχμμμ...χορευτική, ενώ η μπάντα μπορεί να γράφει πιασάρικα τραγούδια με ευκολία χωρίς να γίνεται pop. Οι φίλοι των Rammstein ίσως ανακαλύψουν νέους ήρωες, οι ακατάδεκτοι θα συνεχίσουν να τους αγνοούν χωρίς σοβαρά επιχειρήματα, ενώ η εταιρεία τους παρακαλάει να πουλήσουν επιτέλους πολύ για να βρει νέα "κότα με χρυσά αυγά".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου