FROST-EXPERIMENTS IN MASS APPEAL

Οι Frost είναι μια εξαιρετική περίπτωση συγκροτήματος που πειραματίζεται με το prog rock, την metal και την pop με τρόπο πολυδιάστατο. Στο δεύτερο album τους οι ρυθμοί συνεχώς αλλάζουν, οι ταχύτητες ανεβοκατεβαίνουν, οι διάρκειες των τραγουδιών διαφέρουν όπως και οι διαθέσεις. Το πρόσωπό τους ακούγεται μοντέρνο αλλά στην πραγματικότητα βασίζεται σε παλιές καλές φόρμες. Τα όργανα με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται, η δυνατή παραγωγή και τα διάφορα synths, δίνουν μια industrial χροιά, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα. Η δομή των συνθέσεων σου δίνει την εντύπωση πως ο δίσκος θα μπορούσε να απευθυνόταν σε pop ακροατήριο, αλλά οι βαριές κιθάρες ρέπουν προς το metal. Οι Frost κατάφεραν να ανακατέψουν στο blender τους Dream Theater, το ραδιοφωνικό rock και τα ηλεκτρονικά στοιχεία με τρόπο παράξενο που ωστόσο δημιουργούν τον προσωπικό τους ήχο. Ακριβώς αυτό είναι που κάνει την ακρόαση πολύ ενδιαφέρουσα. Το progressive δεν είναι απλά μια ταμπέλα, αλλά αντίληψη της μουσικής κι αυτό εφαρμόζουν και οι Frost.

Εξαιρετικές μελωδίες, ευαίσθητοι στίχοι, τραγούδια που τα ξεχωρίζεις μεταξύ τους, καθώς το καθένα έχει διαφορετική "γεύση". Τα πλήκτρα είναι έξυπνα τοποθετημένα, οι κιθάρες είναι ουσιαστικές, τα φωνητικά προσιτά αλλά και ταιριαστά. Καλή δουλειά έχει γίνει στα refrains και η ακρόαση βγάζει μια φρεσκάδα. Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου βασίζεται σε μια υπέροχη μελωδία και σε ένα ωραίο ξέσπασμα στο refrain, το "Welcome to Nowhere" είναι ένα ακόμη υπέροχο τραγούδι που μου θύμισε μπάντες σαν τους Journey για κάποιο λόγο με το πιασάρικο στήσιμό του, το "Pocket Sun" έχει πιο heavy αρμονίες με το drumming του να είναι άκρως ενδιαφέρον, το "Saline" είναι η μπαλάντα του album με μερικές ακουστικές κιθάρες και πιάνο να την ντύνουν συναισθηματικά και έχει ωραίες εναλλαγές, το "Dear Dead Days" είναι το κλασικό κομμάτι που θα ενθουσιάσει τον φίλο του progressive με τα πολλά πλήκτρα, τα arpeggios, τις όμορφες γέφυρες και το ωραίο refrain (σας το είπα δεν σας το είπα;) αλλά και με τον τρόπο που οδηγεί στο "Falling Down" με τις pop αναφορές και τα backing vocals αλλά και το solo των πλήκτρων περίπου στην μέση. Το "You/I" στηρίζεται στο πιάνο και σου δίνει λίγο την ευκαιρία να ηρεμήσεις πριν το "Toys" που θα ζήλευαν πολλά συγκροτήματα που θέλουν να ακουστούν τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο και το καταληκτικό 15λεπτο "Wonderland" που τα έχει όλα:πιάνο, τρελά synths, περίεργους ήχους και αν έχεις την υπομονή να το αφήσεις μετά από λίγα λεπτά σιωπής, θα ανακαλύψεις ένα κρυμμένο τραγούδι, ψυχεδελικό στα χνάρια του Phil Collins.

Οι Frost μας προσκαλούν σε ένα μουσικό ταξίδι που ευχαριστιέσαι με την δημιουργικότητα που παρουσιάζεται μπροστά σου, τις ιδέες και την φρεσκάδα. Χρησιμοποιούν πολλά όργανα και δομές στα τραγούδια τους, παίζοντας με τις διαθέσεις του ακροατή. Ενθουσιάστηκα τόσο με την τραγουδοποιία, όσο και με την ανοιχτομυαλιά της μπάντας. Οι μελωδίες και τα φωνητικά είναι τα γερά χαρτιά του δίσκου και προσωπικά μιλώντας το θεωρώ όχι μόνο από τις εκπλήξεις της χρονιάς, αλλά και ένα από τα καλύτερα prog rock albums των τελευταίων ετών. Το ακούω ξανά και ξανά.

RATING: 7\10

Posted in: album reviews,music,progressive,rock