Είναι ορατό πλέον στους περισσότερους ανθρώπους πως πάσχουμε από έλλειψη παιδείας ως κοινωνία σε πολλούς τομείς. Από την καθημερινή ζωή, ως τον τρόπο που τοποθετούμαστε απέναντι στα γεγονότα και την εν γένει συμπεριφορά μας. Πυρήνας της παιδείας είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Τα σημερινά σχολειά, αντί να είναι δημοκρατικοί χώροι μέσα στους οποίους οι μαθητές και αυριανοί πολίτες να μαθαίνουν και να κατανοούν την κοινωνική δομή, τον ρόλο της εξουσίας και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, λειτουργούν με στόχο την αναπαραγωγή των όρων του Συστήματος. Το σχολείο περνάει στα παιδιά την επίσημη θέση του κράτους ουσιαστικά. Τα βιβλία παρουσιάζουν τα θέματα μονόπλευρα και ακυρώνουν την φαντασία. Οι δάσκαλοι είναι απλά οι μεταφορείς της ύλης, που αποθαρρύνουν τους μαθητές να κριτικάρουν όσα μαθαίνουν, αφού απαιτούν απ' αυτούς για να επιβραβευτούν μέσω της βαθμολογίας, να παπαγαλίζουν και να μαθαίνουν στείρα την "επίσημα αποδεκτή αλήθεια". Η κοινωνικοποίηση στο σχολείο γίνεται μέσω της συμμόρφωσης στο πρόγραμμα και στα "θέλω" του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα παιδιά προσεγγίζονται ως εργαλεία που απομνημονεύουν ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες και όλα για τις εξετάσεις. Το ελληνικό σχολείο είναι απολίθωμα διοικητικών νορμών που ανταμείβει όποιον συμβάλει στην διαιώνιση της αποχαύνωσης.