Το ότι δε μπορεί να μας βάλει κάποιος σε μια κατηγορία είναι τέλειο!
Ένα από τα φρέσκα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής, είναι οι Scar of the Sun. Συνδυάζοντας το gothic των Paradise Lost με την ηλεκτρονική μουσική και το alternative, οι Scar of the Sun έχουν όλες τις δυνατότητες για να μας εκπλήξουν. Με το "A Series of Unfortunate Concurrencies" να ηχεί ακόμη στα ηχεία, ο τραγουδιστής της μπάντας Terry Nickas, μας λύνει πάμπολλες απορίες, σε μια συνέντευξη που κράτησε παραπάνω, αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Καλημέρα Terry! Καταρχάς να σου πω ότι το “A Series of Unfortunate Concurrencies” είναι από τα άλμπουμς της περσινής χρονιάς που ακούω ακόμη με ενδιαφέρον. Τι ανταπόκριση είχατε από τον κόσμο;
Καλησπέρα και ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον και τη φιλοξενία στο Strange Journal! Είναι πολύ κολακευτικό το γεγονός ότι ακούς ακόμα το άλμπουμ μας, αλλά να σου πω την αλήθεια, είναι κατά μια έννοια φτιαγμένο έτσι ώστε όσο πιο πολύ το ακούς, ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα μέσα. Οπότε, είναι θετικό ότι κεντρίσαμε το ενδιαφέρον σου σε πρώτη φάση, γιατί και εμείς θέλουμε ο κόσμος να το ακούει για καιρό.
Η ανταπόκριση που είχαμε μέχρι τώρα ήταν φανταστική ως επί το πλείστον, είχαμε μερικές απίστευτες κριτικές από διάφορες χώρες σημαντικές για τη βιομηχανία, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αμερική, η Νορβηγία, η Ιταλία και ο Καναδάς μεταξύ άλλων και μάλιστα το άλμπουμ μας ήταν άλμπουμ του μήνα για έναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό του Άμστερνταμ, ήταν σε αρκετές λίστες συντακτών μέσα στα καλύτερα του 2011 στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ακόμα και τραγούδι μας βρέθηκε στο νούμερο 5 του chart με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, σε μεγάλο Gothic webzine, που βγάζει charts πάνω από 15 χρόνια. Όπως καταλαβαίνεις η ανταπόκριση ήταν πολύ πάνω του αναμενόμενου για ντεμπούτο και φυσικά όλο αυτό το πράγμα μας κάνει πάρα πολύ χαρούμενους!
Θα μας πεις ένα σύντομο βιογραφικό του συγκροτήματος;
Η μπάντα ιδρύθηκε περί τα τέλη του 2004 στο Λονδίνο, από τον Σταμάτη Κολιούση (των Mencea) στις κιθάρες, τον Αχιλλέα Γκατσόπουλο στα τύμπανα και εμένα στις φωνές. Ετοιμάσαμε ένα demo με 3 τραγούδια, το οποίο επιλέχτηκε σαν demo του μήνα στο Ελληνικό Metal Hammer, αν δε κάνω λάθος αρχές του 2006. Στη πορεία προστέθηκε στην μπάντα και ο Παναγιώτης ο αδελφός του Αχιλλέα στο μπάσο, ο οποίος παίζει επίσης στους Disharmony και ουσιαστικά η μπάντα πήρε μια πρώτη ολοκληρωμένη μορφή. Μέχρι το 2007 ολοκληρώσαμε τη σύνθεση του πρώτου μας δίσκου και περί τα τέλη του χρόνου ξεκινήσαμε να τον ηχογραφούμε. Η διαδικασία της ηχογράφησης, της μίξης και του Mastering διήρκεσε περίπου ένα χρόνο, και μετά, στα τέλη του 2010 βρήκαμε στέγη στην Scarlet Records, μια εταιρία αρκετά σημαντική στον χώρο. Έγιναν κάποιες αλλαγές και η σύνθεση σταθεροποιήθηκε όπως έχει σήμερα και τελικά ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2011, όπου τα πράγματα πήραν το δρόμο τους…
Αλήθεια, γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για τον δίσκο; Υπάρχει κάποιο νόημα πίσω από αυτόν;
Υπάρχει όντως νόημα πίσω από τον τίτλο! Ο δίσκος γενικά έχει ένα χαλαρό concept, το οποίο έχει να κάνει με κάποια προσωπική εμπειρία. Δεν είναι φανταστικό concept, είναι βιωματικό, και με αυτό σχετίζετε και ο τίτλος. Είναι περιγραφικός απόλυτα, αλλά θα μου επιτρέψεις να μην επεκταθώ παραπάνω. Όποιος ενδιαφερθεί, μπορεί να διαβάσει τους στίχους και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Είστε πολύ ενεργοί και στις συναυλίες. Έχετε παίξει με Dark Tranquillity, Pain of Salvation, πρόσφατα με τους Firewind, τι ετοιμάζετε για το προσεχές μέλλον;
Έχουμε παίξει επίσης και στο Rockwave του 2009, καθώς και με τους Paradise Lost και με τους Dark Tranquillity εκτός Ελλάδας. Τα νέα σχετικά με εμφανίσεις μας περιλαμβάνουν την πρώτη Ευρωπαϊκή μας περιοδεία, μαζί με τους Rage, τους TYR και τους Communic, μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας το ότι επιτέλους περιοδεύουμε, καθώς αυτός είναι ο σκοπός μας. Ήδη επίσης μελετάμε και προσπαθούμε να κλείσουμε και τη δεύτερη περιοδεία που θέλουμε να κάνουμε για το άλμπουμ μας, οπότε υπάρχει δραστηριότητα έντονη και στο άμεσο μέλλον.
Μιας που ανέφερα τους Dark Tranquillity, είχατε και τον Mikael Stanne καλεσμένο για το “Οde to A Failure”. Είναι μεγάλη σας επιρροή οι Σουηδοί; Ποιες άλλες μπολιάζετε στον ήχο σας;
Οι Dark Tranquillity είναι όντως τεράστια επιρροή και ο Mikael εκτός από καλός φίλος, είναι και κατά την γνώμη μου κορυφαίος death metal τραγουδιστής και performer! Μπάντες που επηρεάζουν το ύφος μας είναι πολλές! Πρώτοι και κύριοι ήταν οι Orphaned Land, οι οποίοι έδωσαν το όραμα για την αισθητική της μπάντας, όπως και οι Funeral For A Friend! Επίσης μπάντες όπως οι Darkest Hour, οι Tiamat, οι Type O Negative, οι Paradise Lost, οι Amorphis, οι Dream Theater, οι Killswitch Engage, οι Nine Inch Nails, οι Rammstein, οι My Dying Bride, οι Tool, ο Rob Zombie, αλλά και πάρα πολλές μπάντες εκτός metal.
Γενικά είστε πολυσυλλεκτική μπάντα, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να σας κατηγοριοποιήσει κάποιος, κάπου. Μπορεί ν' ακούσει κανείς gothic, ηλεκτρονικά στοιχεία, melodic death...Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι είστε ανοιχτοί σε όλα τα είδη;
Το ότι δε μπορεί να μας βάλει κάποιος σε μια κατηγορία είναι τέλειο! Η μπάντα σίγουρα ανήκει σε ένα σκεπτόμενο μοντέρνο ατμοσφαιρικό metal, αν θέλεις να πεις κάτι συγκεκριμένο. Σκοπός είναι να ενορχηστρώσουμε έξυπνα mainstream φωνές, heavy κιθάρες και ηλεκτρονικούς ήχους και πιστεύουμε ότι το έχουμε καταφέρει. Ανοιχτοί σε όλα τα είδη τα οποία μπορούν να συνυπάρξουν με το ύφος μας είμαστε σίγουρα. Όχι σε όλα όμως! Για παράδειγμα δεν παίζει να βάλουμε Glam Metal και Power στοιχεία, ούτε Slugde, Stoner, ή Thrashcore, Deathcore, Grindcore και λοιπά extreme είδη! Σκοπός μας είναι η δραματική μελωδία και η έξυπνη ενορχήστρωση μέσα από μοντέρνα οπτική γωνία. Και φυσικά, μεγάλη επιρροή είναι και η Soundtrack μουσική.
Για να μιλήσουμε ειδικότερα για το “ A Series of Unfortunate Concurrencies”, που κάνατε την παραγωγή και το mastering; Αν δεν κάνω λάθος το δουλέψατε αρκετά μόνοι σας σε ελληνικό studio.
Όντως, η ηχογράφηση έγινε στα Wave Studios στη Δάφνη (τα οποία έχουν κλείσει πλέον) και δουλέψαμε 3 μηχανικοί ήχου (αυτό είναι και το επάγγελμα μου). Οι 2 ήμασταν μέλη της μπάντας τότε και ο τρίτος είναι ο ηχολήπτης που έχουμε και στα live μας. Κάναμε ένα μέρος της παραγωγής, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της, καθώς και η μίξη έγινε από τον κύριο παραγωγό της μπάντας, τον Rhys Fulber, στο Λος Άντζελες. Το mastering έγινε στο Βανκούβερ του Καναδά από τον Greg Reely. Και οι 2 τους έχουν ένα τεράστιο παρελθόν στον τομέα της παραγωγής δίσκων, με μπάντες όλων των ειδών, από Avril Lavigne, Sarah Brightman, Delrerium, Coldplay, Frontline Assembly, μέχρι Fear Factory, Strapping Young Lad, Paradise Lost, Theatre Of Tragedy, Machine Head, Motley Crue και πολλούς άλλους ακόμα.
Terry να σε ρωτήσω για κάτι που έγραψα στο review του δίσκου (και από άλλους τα άκουσα, άλλοι συμφώνησαν), που είναι τα φωνητικά και είσαι ο πιο αρμόδιος να απαντήσεις. Ενώ μ' αρέσει η χροιά και το χρώμα τους, πιστεύω πως είναι μονοδιάστατα σε σημεία και πως θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα ξεσπάσματα. Μήπως κάτι μου διαφεύγει όσο αφορά την προσέγγιση όλης της μπάντας ηχητικά; Με την ευκαιρία, από ποιους τραγουδιστές έχεις επηρεαστεί;
Ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση και θα είμαι σαφής και άκρως αναλυτικός στην απάντηση μου. Καταρχήν να πω ότι το όραμα της μπάντας είναι να είμαστε μια μοντέρνα mainstream μπάντα. Οι mainstream μπάντες λοιπόν έχουν μόνο καθαρά φωνητικά γιατί πολύ απλά αυτά μπορεί να τα ακούσει ο περισσότερος κόσμος, είτε μέσα είτε έξω από το metal. Αν δεις όλους τους μοντέρνους τραγουδιστές, όπως π.χ. αυτόν των Linkin Park ή αυτόν των Avenged Sevenfold τραγουδούν με ένα πολύ μονότονο τρόπο και κάνουν μόνο ένα πράγμα. Έχουν και έναν ακόμα να κάνει πιο brutal φωνές σε σημεία, όπως και εμείς.
Εγώ όμως δε κάνω ένα πράγμα! Έχω ψιθυριστά φωνητικά, απαλά, gothic, αρκετά χαμηλά και αρκετά ψηλά. Έχω μεγάλο εύρος και το χρησιμοποιώ όλο στο άλμπουμ, όπως και στα live. Έχω βάλει διφωνίες, τριφωνίες και έχω κάνει εκτεταμένη χρήση αρμονίας στις διφωνίες μου. Άρα έχω καλύψει τα πάντα που μπορεί να κάνει ένας τραγουδιστής με καθαρά φωνητικά. Αυτά που δεν κάνω είναι γρέζα φωνητικά, φαλσέτο και βιμπράτο γιατί αφενός δεν ταιριάζουν στην αισθητική των Scar, αφετέρου τα θεωρώ πολύ ξεπερασμένα και kitsch. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να αρέσουν σε κάποιους, αλλά δεν ταιριάζουν στο είδος μας.
Επίσης είμαστε μια μπάντα ατμοσφαιρικού metal. Άκου Katatonia, Tiamat, Type O Negative, Entwine, Paradise Lost, καθώς και τα αντρικά των Lacuna Coil. Ειδικά οι Katatonia και οι Tiamat έχουν τελείως μονοδιάστατα φωνητικά και καθόλου ξεσπάσματα, είπε όμως κανείς τίποτε γι αυτούς? Όχι και πολύ σωστά, γιατί οι φωνές τους ταιριάζουν απόλυτα με το είδος. Είπε κανείς τίποτε για τον Ozzy που επίσης κάνει ένα πράγμα μόνο? Όχι, επίσης πολύ σωστά γιατί είναι Θεός! Τα φωνητικά του Holmes στο One Second, τα οποία είναι τα πιο ολοκληρωμένα του από τραγουδιστικής απόψεως, τα λες μονοδιάστατα? Σε καμία περίπτωση! Και εξάλλου, εδώ έκαναν καριέρα οι Grave Digger, ο Walkyer των Skyclad και πολλοί άλλοι ακόμα με τέτοιες φωνές, εγώ είμαι το περίεργο?
Το να μην αρέσει ο τρόπος που τραγουδώ σε κάποιους είναι δεκτό και σεβαστό, αλλά από τη στιγμή που τραγουδώ σωστά από τεχνικής απόψεως (δε φαλτσάρω και δεν είμαι εκτός ρυθμού), όλα τα άλλα είναι θέμα γούστου και αισθητικής και όχι βελτίωσης! Εξάλλου, να σου πω ότι έχω εκτεταμένες σπουδές σε κλασσικό τραγούδι και ολοκληρωμένες σπουδές σε σύγχρονο, οπότε ξέρω απόλυτα τι κάνω. Οι φωνές στο δίσκο είναι όπως ακριβώς τις ήθελα και όπως ακριβώς έπρεπε να είναι.
Εν κατακλείδι, είμαι ένας τραγουδιστής που γράφει πολύ έντονες μελωδίες αλλά τις αποδίδει με μια μοντέρνα και minimal αισθητική, γιατί οι μελωδίες όταν είναι τόσο έντονες, δε χρειάζονται στολίδια. Δε ξέρω τι φωνητικά περίμενες να ακούσεις από εμάς και πιστεύω ότι δεν το είχες σκεφτεί έτσι όπως το ανέλυσα, αλλά τώρα που ξέρεις τη φιλοσοφία μας πιστεύω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Τραγουδιστές που με έχουν επηρεάσει είναι πολλοί! Από τους Tate, Kiske, Dio, Zachary Stevens, μέχρι τον πρώην πλέον τραγουδιστή των Killswitch Engage στο metal. Από pop, electro κλπ οι τραγουδίστριες των ABBA είναι τεράστια επιρροή, ο Gazebo, οι φωνές των Tears For Fears, των Fleetwood Mac, των New Order, ο Gahan των Depeche Mode, αλλά και αυτοί των White Lies, Killers και λοιπού σύγχρονου Alternative, έχουν καθορίσει τον τρόπο που σκέφτομαι τραγουδιστικά.
Οι στίχοι είναι προσωπικοί ή εμπνέεσαι από την λογοτεχνία πχ;
Οι στίχοι είναι όντως προσωπικοί, απλά είναι γραμμένοι με μια λογοτεχνική υφή. Στους Scar δεν ταιριάζει η ‘in your face’ λογική στους στίχους, γιατί όλο το περιβάλλον είναι πιο ‘arty’ αν θέλεις. Έχουμε επιλέξει μια πιο cryptic λογική γραψίματος, για να σκεφτεί και αυτός που τους διαβάζει το ‘τι θέλει να πει ο ποιητής’. Και φυσικά αποτελούν την ανάλυση του concept που σου ανέφερα στην ερώτηση για τον τίτλο του δίσκου.
Γράφετε νέα τραγούδια αυτή την εποχή; Πότε να περιμένουμε νέο δίσκο;
Όντως αυτό τον καιρό γράφουμε καινούρια τραγούδια. Έχουμε ολοκληρώσει τρία τραγούδια μέχρι τώρα και δουλεύουμε άλλα τέσσερα αυτό τον καιρό. Υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες οι οποίες πρέπει να ενορχηστρωθούν και να προσαρμοστούν σε φόρμα τραγουδιού. Ελπίζουμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού να έχουμε τελειώσει τη σύνθεση και να αρχίσουμε κατευθείαν να ηχογραφούμε. Ιδανικά ο νέος δίσκος θα βγει στις αρχές του 2013. Θα δούμε όμως και με την εταιρία, γιατί αυτοί θα επιλέξουν την ημερομηνία στην τελική.
Ποιος φιλοτέχνησε το εξαιρετικό εξώφυλλο; Παίζει πιστεύεις ρόλο το artwork για έναν δίσκο, από την στιγμή που όλοι κατεβάζουν συνέχεια μουσική από το internet;
Καταρχήν χαίρομαι που σου αρέσει. Είναι διαφορετικής αισθητικής και αυτό επίσης για metal μπάντα και το έχει κάνει ο Αχιλλέας Γκατσόπουλος, ο αρχικός drummer μας και καλύτερος μου φίλος! Ο Αχιλλέας είναι υπεύθυνος για όλα τα visuals της μπάντας, όπως και για το βίντεο, μαζί με τον έτερο πολύ καλό μας φίλο, τον Bob Κατσιώνη. Είναι ένας φοβερά ταλαντούχος καλλιτέχνης με πολλά έργα στο σημαντικό του. Έχει κάνει βίντεο για τους Dark Tranquillity, τους Pet Shop Boys, τους Arcturus, τα δυο καινούρια των Nightfall, τη Skin (των Skunk Anansie), έχει κάνει κάποια props για ένα βίντεο του Steven Wilson των Porcupine Tree και επίσης έχει δουλέψει σε ταινίες όπως το Harry Potter 3, το Charlie And The Chocolate Family και άλλα. Έχει κάνει ακόμα visuals για διαφημιστικές καμπάνιες της Mercedes Benz, της Stolichnaya, της Tommy Hilfinger, του Hugo Boss, οπότε όπως καταλαβαίνεις το παιδί έχει όντως ένα τεράστιο ταλέντο!
Είναι αλήθεια αυτό που λες, όλοι κατεβάζουν διαρκώς (κάτι πάει να αλλάξει τώρα όμως επιτέλους), και έτσι χάνετε η ολότητα ενός δίσκου. Από την άλλη όμως εμάς δε μας ενδιαφέρει αυτό, κάθε κυκλοφορία μας θα είναι προσεγμένη στην εντέλεια, έστω και αν πιάσουν το CD μας στα χέρια τους ελάχιστοι άνθρωποι. Είναι πολύ σημαντικό μέρος του συγκροτήματος μας, εξίσου σημαντικό με την μουσική!
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε το να είστε metal συγκρότημα στην Ελλάδα; Έχει αλλάξει η νοοτροπία απέναντι στους μουσικούς, αλλά και μεταξύ των οπαδών;
Καλά, κλασσικά το metal στην Ελλάδα είναι υποτιμημένο σε σχέση με άλλα είδη, αλλά είναι πιο πάνω στην εκτίμηση του κόσμου σε σχέση με άλλες χώρες, όπου είναι ακόμα κάτι το περιθωριακό, όπως στην Αγγλία και την Αμερική λόγου χάρη. Βέβαια υπάρχει και η Σκανδιναβία, η Φινλανδία και η Γερμάνια από την άλλη, όπου το metal είναι πιο αποδεκτό απ’ότι εδώ. Είμαστε κάπου στη μέση, αλλά δε με χαλάει αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι οι μπάντες εδώ δεν έχουν καθόλου έσοδα από τίποτε, ούτε παροχές από το κράτος, με αποτέλεσμα όποιος παίζει metal στην Ελλάδα να είναι πραγματικός ήρωας! Ένας Έλληνας πρέπει να προσπαθήσει 5 και 10 φορές πιο πολύ από έναν Ευρωπαίο για να κάνει κάτι. Έτσι γινόμαστε και πιο σκληραγωγημένοι βέβαια και εκτιμούμε πιο πολύ τις παροχές όταν υπάρχουν. Οι Ευρωπαίοι είναι καλομαθημένοι και soft και μην ακούτε αυτά που μας πλασάρουν! Εκεί τα έχουν όλα έτοιμα και μια περιοδεία δεν τους κοστίζει τίποτε, πέρα του ότι επιχορηγούνται από παντού. Μια Ελληνική μπάντα πρέπει να σκάψει τρελά για να κάνει μια περιοδεία ή να βρει ένα συμβόλαιο της προκοπής, έστω και αν είναι 5 φορές καλύτερη από κάποια κεντροευρωπαϊκή η βορειοευρωπαϊκή! Και στο λέω αυτό, έχοντας εργαστεί για την Century Media στην Αγγλία για αρκετό καιρό, οπότε έχω δει πολλά!
Από την άλλη πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί κολλημένοι άνθρωποι στη χώρα μας, άρα και στο metal και αυτοί δεν βοηθούν! Κράζουν τους πάντες με το παραμικρό -κλασσικό δείγμα Ελληνάρα- και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κάθονται πίσω από έναν υπολογιστή και να πουλάνε μαγκιά βρίζοντας π.χ. τον Gus G επειδή παίζει με τον Ozzy, ή τον Bob Κατσιώνη!!! Και μιλάμε για άτομα που δεν έχουν πετύχει τίποτε στη ζωή τους, παρά μόνο πίνουν ατελείωτους φραπέδες σε καφετέριες, κρίνοντας τους πάντες! Αυτά μας φέρνουν πίσω σαν χώρα και αυτή η νοοτροπία μας οδήγησε στην ηθική χρεοκοπία. Η οικονομική είναι μικρότερο κακό από την ηθική, αλλά είναι ένα από τα επακόλουθα της…
Απ' ότι έχω διαπιστώσει δίνετε βάση και στα λεγόμενα social media στο ίντερνετ. Πόσο έχουν αλλάξει την μουσική; Μήπως στα εκατοντάδες “κλικς” χάθηκε και η ουσία του να ψάχνεις για νέα μουσική;
Έχει χαθεί η ουσία όντως καιρό τώρα! Από όταν η μουσική πήγε στο digital format άρχισε η κάτω βόλτα. Τα social media έχουν βοηθήσει σε έναν βαθμό, με την έννοια ότι μπορούν όλοι να ακούσουν μια μπάντα στο επίσημο προφίλ της, να δουν το artwork μια που δεν το βλέπουν όταν κατεβάζουν μουσική, να διαβάσουν καμία συνέντευξη, μερικά νέα, να δουν που παίζουν live και τέλος! Μερικά σχόλια παραπάνω η παρακάτω δεν λένε απολύτως τίποτε και έχω βαρεθεί να βλέπω μπάντες να κάνουν άπειρα friend requests με σκοπό να φανεί ότι έχουν 2 εκατομμύρια φίλους! Αυτοί όμως δεν θα αγοράσουν το άλμπουμ τους, ούτε θα πάνε στα live τους, και σίγουρα δε θα τους υπογράψει και εταιρία γι αυτό. Κάποιοι λένε ότι είναι καλό για μπάντες χωρίς συμβόλαιο. Και αυτό είναι λάθος, γιατί μέσα στον τεράστιο αριθμό πληροφορίας οι πιθανότητες να ξεχωρίσεις είναι απειροελάχιστες!
Εμείς απλά έχουμε φτιάξει όμορφα και περιποιημένα όλα τα προφίλ μας γιατί είναι απαραίτητο για μια μπάντα που θέλει να κινείτε σε επαγγελματικά επίπεδα. Δεν είμαστε όμως όλη τη μέρα πάνω από το Facebook, το MySpace, το Twitter και το Reverb Nation!
Εκτός metal τι άλλη μουσική ακούς; Υπάρχουν “ταμπού” στις μουσικές προτιμήσεις (για τους metal ακροατές δηλαδή) ή όλα είναι στο κεφάλι μας τελικά;
Η αλήθεια είναι ότι ακούω πολύ μουσική εκτός metal τα τελευταία χρόνια. Ακούω ελάχιστο metal γιατί πιστεύω ότι έχει πέσει σε βαθύ τέλμα, με όλη αυτή την extremολαγνεία ειδικά! Βλέπω μπάντες που χαρακτηρίζονται τεράστιες, χωρίς να βρίσκω στη μουσική τους τον παραμικρό λόγο ύπαρξης! Βέβαια όλη η μουσική περνά κρίση σε επίπεδο έμπνευσης. Πιστεύω ότι στο είδος μας έχει πέσει η βαρύτητα στο πώς να φτιάξει κάποιος τα πιο heavy κομμάτια για ‘ξύλο’ και ελάχιστοι κοιτάζουν να γράψουν ένα κομμάτι με όμορφες μελωδίες που θα κολλήσει στο μυαλό του ακροατή και θα το ακούει συνέχεια!
Ακούω λοιπόν πάρα πολύ Alternative όπου υπάρχει περισσότερη μελωδία πλέον, καθώς και ηχητικός πειραματισμός και μου αρέσουν πάρα πολύ μπάντες όπως οι Killers και οι White Lies, αλλά ακούω και πολλά παλιά πράγματα. Ακούω παλιό Rock όπως Fleetwood Mac, Alan Parsons Project, Mike Oldfield, Pink Floyd, Manfred Mann’s Earth Band, πολύ 80’s pop, Eurodisco, Italodisco και electro και ανακαλύπτω ότι κάνουν φοβερή χρήση αναλογικών synthesizers, που με ενδιαφέρουν πολύ σαν ήχος. Επίσης ακούω gothic και new wave από 80’s. Τεράστια αγάπη επίσης είναι οι Abba, οι οποίοι έχουν πάρα πολλά τραγούδια που δεν είναι τόσο γνωστά αλλά είναι διαμάντια!
Taboo υπάρχουν πάρα πολλά για τους metal ακροατές, ειδικά με το τι ακούν και το τι "δεν πρέπει" να ακούν! Φαντάσου ότι έδωσα μια άλλη συνέντευξη κάπου που όταν είπα ότι ακούω περισσότερο άλλα είδη πλέον και ειδικά Alternative, μου είπαν "καλά αυτό δεν είναι ανάγκη να το βάλουμε στη συνέντευξη" και όντως δεν το έβαλαν!!! Ίσως για να με "προστατέψουν" κατά μια έννοια από τους κλειστόμυαλους οπαδούς, αλλά εγώ δε ντρέπομαι γι αυτά που ακούω!
Terry ευχαριστώ που βρέθηκες στο Strange Journal κι ελπίζω οι Scar of the Sun να έχουν μόνο a series of fortunate concurrencies! Κλείσε όπως θες την συνέντευξη!
Εμείς ευχαριστούμε πάρα πολύ για την ευχή και το ενδιαφέρον και εύχομαι τα καλύτερα για το Strange Journal. Η συνέντευξη είχε πάρα πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και συγγνώμη αν μακρηγόρησα σε φάσεις! Να είσαι καλά κι εσύ και ευχαριστούμε πολύ και πάλι.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ivwtImAv_00?rel=0&w=420&h=315]
Scar of the Sun are:Terry - Vocals, Keys & Programming
Alexi - Guitar
Greg - Guitar
Panagiotis - Bass
Thanos - Drums
Find Scar of the Sun on:
Official Page
My Space
Reverbnation
Youtube
Shop
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου