Oι Lacuna Coil αρέσει-δεν αρέσει σε κάποιους, είναι συγκρότημα που πουλάει κι έχει αντίκτυπο και στο mainstream. Αυτό δεν είναι κακό, από την στιγμή που γράφει ωραία τραγούδια. Γιατί μετά το εξαιρετικό "Comalies" γνώρισαν επιτυχία που την διαχειρίστηκαν σωστά. Έτσι προέκυψε και το -προσωπικό αγαπημένο- "Karmacode".
Η αμερικάνικη στροφή στον ήχο τους ήταν γεγονός, κάτι που ολοκληρώθηκε με το πιο pop "Shallow Life". Εκεί κάπου ξένισαν όσους τους παρακολουθούσαν. Όμως και το "Dark Adrenaline" συνεχίζει περίπου στα ίδια μονοπάτια. Και λέω περίπου, γιατί οι Ιταλοί σαφώς έχουν κάνει πιο heavy τον ήχο τους και δεν προσπαθούν να πάνε στις εποχές του "Comalies", αλλά ακολουθούν πιο μοντέρνα προσέγγιση. Είναι παράλογο να ζητάς από μια μπάντα να γυρίσει εξ' ολοκλήρου στον ήχο των πρώτων της δίσκων, από την στιγμή που μεσολάβησαν σημαντικά γεγονότα όπως η εμπορική επιτυχία που λέγαμε πιο πάνω ή οι πολλές περιοδείες.
Τα όποια επιχειρήματα περί mainstream μουσικής και τα οπαδιλίκια, δεν έχουν και τόση σημασία, από την στιγμή που το "Dark Adrenaline" είναι ένα ακόμη καλό άλμπουμ. Βέβαια διατηρεί το ίδιο ύφος. Θα μου πείς κακό είναι αυτό; Όχι! Το "Dark Adrenaline" είναι πιο σκοτεινό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και ο Andrea Ferro έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στα φωνητικά.
Τραγούδια που αποδεικνύουν ότι οι Lacuna Coil μπορούν να γράφουν hit-άκια εύκολα, όπως τα "Trip the Darkness" και "Kill the Light" (που είναι και τα πρώτα που διέρρευσαν πριν την κυκλοφορία του δίσκου) θα σου κολλήσουν στο μυαλό με την μια. Οι Ιταλοί είναι μάστορες στην μελωδία. Άλλα όμορφα τραγούδια, τα "Give Me Something More" με το εξαιρετικό refrain και το groovy "I Don't Believe In Tomorrow", ενώ το "Intoxicated", πρέπει να είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει σε όλη την καριέρα τους. Ίσως το κορυφαίο του άλμπουμ.
Αυτή την φορά φαίνεται πως η μπάντα έδωσε μεγάλη βάση στις φωνητικές γραμμές, αφού σου μένουν ακόμη περισσότερο τα refrains, ενώ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει περισσότερα solos, όπως στo "Against You". Όμορφο και το mid tempo "End of Time", αλλά και η μπαλάντα "My Spirit" που κλείνει τον δίσκο. Δεν μπορώ βέβαια, να μην σταθώ στην διασκευή που επιχειρούν στο "Losing My Religion" των REM, που την ακούμε διαφορετική. Ακόμη και το γεγονός ότι επιχειρούν τις δικές τους εκδοχές σε γνωστά και δύσκολα τραγούδια όπως αυτό, ή στο "Enjoy The Silence" μαρτυρά ότι είναι σίγουροι για τον εαυτό τους. 
Το "Dark Adrenaline" θα ήταν ένα σκαλί παραπάνω, αν απουσίαζαν 2-3 μέτριες -ως αδιάφορες- στιγμές. Από την στιγμή που το ζητούμενο για μια κυκλοφορία του είδους του, είναι τα τραγούδια που μπορεί ν' ακούσει ένα ευρύτερο ακροατήριο, τότε ο νέος δίσκος των Lacuna Coil πετυχαίνει τον σκοπό του. Αρκετά φρέσκο και πιο ποιοτικό από το "Shallow Life", θα ικανοποιήσει παλιούς και νέους οπαδούς, διατηρώντας το status των Ιταλών στα επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει.
RATING: 7\10
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HEtnZB6DwAw?rel=0&w=560&h=315]
2 σχόλια:
Για να είμαι ειλικρινής οι Lacuna δεν είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά ειδικά μετά από την live εμφάνιση τους που παρακολούθησα, τους εκτίμησα περισσότερο. Έχουν αναμφισβήτητα πολύ ωραίες μελωδίες και κολλητικά ρεφραίν. Τα δύο κομμάτια που έχω ακούσει ως τώρα από την νέα τους δουλειά είναι πολύ καλά αν και στο ίδιο γνώριμο ύφος.
Ίσως επειδή παρακολουθώ τους "Lacuβα Coil" (όπως λέει ένας φίλος) απο τον πρώτο τους δίσκο ίσως είμαι πιο "απαιτητικός" με την μουσική τους.
Αλλά μου φάνηκε αυτό και το προηγούμενο δισκάκι απλά "δισκάκια".
Μιλάω απο άποψη riff αλλά και στίχων.
Μερικές φορές μετέφρασα απο μέσα μου τους στοίχους και σχεδόν με έπιασαν τα γέλια...
ίσως να είμαι ψύρρας όμως οπότε το αφήνω εδώ :) !
Δημοσίευση σχολίου