Η εποχή είναι απάνθρωπη. Γι' αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου. Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους.
Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της.
Η μαφία πάντα ακολουθεί νόμους σιωπής. Σαν αυτούς που ακολουθεί αντίστοιχα και το πολιτικό σύστημα.
Πολύ συζητήθηκαν τα καμένα κτίρια του Τσίλερ και πολλά δάκρυα χύθηκαν από υποκριτικές κατίνες και "πολιτισμένους" κυριλέδες.
Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι καταπληκτικά εργαλεία, ακριβώς επειδή είναι εργαλεία, παραμένουν ουδέτερα ως προς την χρήση, αφού εξαρτάται πως θα τα αξιοποιήσει κανείς. Ωστόσο με μια πρόχειρη βόλτα λίγων ημερών, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πράγματα αρκούντως εκνευριστικά. 
Oι Suicidal Angels κατάφεραν να γίνουν γνωστοί κι εκτός ελληνικών συνόρων, όχι τυχαία, αλλά βασιζόμενοι στην σκληρή τους δουλειά και στην πίστη σ' αυτό που κάνουν. Έτσι δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες του "Dead Again" και σε σύντομο χρονικό διάστημα, εξαπολύουν την νέα τους thrash επίθεση, με τον γλαφυρό τίτλο "Bloodbath".
Πόσους έχουμε ακούσει ότι επηρεάστηκαν από τους Black Sabbath για να γράψουν μουσική; Ας μην απαριθμήσω ονόματα. E λοιπόν, οι Uncle Acid and the Deadbeats θα μπορούσαν να είναι τα εξώγαμα των Sabbath.
Oι The 11th Hour κινούνται στον χώρο του ατμοσφαιρικού doom metal. Έτσι θα μπορούσε να τελειώνει και αυτή η κριτική. Όλα τα αναμενόμενα στοιχεία για μια κυκλοφορία του είδους βρίσκονται εδώ. Αργή, καταθλιπτική μουσική, με στοιχειωτικά πλήκτρα, καθαρά φωνητικά και κάποια brutal.
Mια διαφορετική οπτική για την ζωή του προέδρου των ΗΠΑ Abraham Lincoln, ετοιμάζεται να μας προσφέρει η εν λόγω ταινία. Με σενάριο γραμμένο από τον συγγραφέα του "Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι", σκηνοθέτη τον Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ (Wanted) και με τον Tim Burton ως παραγωγό, το Abraham Lincoln: Vampire Hunter υπόσχεται να είναι μια σαρκαστική b-movie.
Mετά την αποτυχημένη συνεργασία με τον Lou Reed για το ανεκδιήγητο "Lulu", οι Metallica κυκλοφορούν ένα ep, το οποίο αποτελεί μια φυσική συνέχεια του "Death Magnetic", του δίσκου όπου οι Metallica αποφάσισαν να επιστρέψουν στις thrash ρίζες τους. Το "Beyond Magnetic" περιέχει 4 τραγούδια που φαίνεται να περίσσεψαν από το τελευταίο τους άλμπουμ.
Γράφουμε μουσική από τα συναισθήματα μιας στιγμής.
Το ότι έχουμε πολλά συγκροτήματα που θα έπρεπε να τα στηρίζουμε, όχι επειδή είναι ελληνικά, αλλά επειδή αξίζουν, το έχω γράψει πολλάκις. Ένα πρόσφατο παράδειγμα, είναι οι ταλαντούχοι Meden Agan, οι οποίοι με το "Erevos Aenaon" να κερδίζει τις εντυπώσεις, φαίνονται ικανοί για μεγάλα πράγματα. Η Ηλιάνα, τραγουδίστρια του συγκροτήματος, μας εξηγεί πολλά ενδιαφέροντα σχετικά με την νέα κυκλοφορία τους, τα lives και μας αποκαλύπτει και μικρές λεπτομέρειες για τον επερχόμενο δίσκο!
Ο κύριος (λέμε τώρα) Χρυσοχοίδης, έκανε μεσοβδόμαδα την φοβερά ειλικρινή δήλωση, ότι "δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις". Ακολούθησε σχετικός χαμός και μάλιστα στο διαδίκτυο τον πήραν στο ψιλό. Η όσο δεν πάει κυνική ομολογία του θέλω-να-γίνω-ο-επόμενος-πρόεδρος-του-ΠΑΣΟΚ, καταδεικνύει ότι σουρεαλισμός και Έλληνες πολιτικοί πάνε χέρι-χέρι.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται με το κράτος. Γιατί πληρώνουν οτιδήποτε τους επιβληθεί, γιατί σκύβουν το κεφάλι. Γιατί προσκυνούν όσα τους καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια. Οι πρεσβευτές του καπιταλισμού, πέταξαν τα δημοκρατικά προσωπεία και έδειξαν τα αποκρουστικά τους πρόσωπα. Οποιαδήποτε πρόσχημα για κοινωνική\ταξική ειρήνη κατέρρευσε.
Οι περισσότεροι από εμάς, οικτίρουν τους Queensryche για την μεταμόρφωσή τους από μπάντα που μας άφηνε με την τρίχα κάγκελο, σε κάτι που μας αφήνει το στόμα ανοιχτό...από το χασμουρητό. Εδώ βέβαια δεν θα μιλήσουμε για τους Queensryche, αλλά για ένα σουηδικό συγκρότημα, το οποίο αναπαράγει πολύ εύστοχα τον ήχο της εποχής "Operation Mindcrime".
Η επανασύνδεση και η επιστροφή των Biohazard στην δισκογραφία σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενη. Δεν ξέρω πόσος κόσμος ασχολείται πλέον μαζί τους, αλλά το "Reborn In Defiance" είναι ένα άλμπουμ διασκεδαστικού hardcore με κοινωνικοπολιτικούς στίχους. Αστικός χαρακτήρας, beatdowns, rap-αριστά φωνητικά σε μικρές δόσεις.
«The siren is back - Η αγαπημένη του ελληνικού κοινού, Tarja, στην Αθήνα»
30 προτάσεις για να διατηρήσεις την δημιουργικότητά σου, ή για να σε βοηθήσουν να γίνεις πιο δημιουργικός.
Πρώτη φορά φέτος, αποφασίστηκε να δοθεί ο λόγος και στους αναγνώστες του blog, για να ψηφίσουν τα αγαπημένα τους albums. Ο λόγος είναι ότι μας αρέσει η αλληλεπίδραση με όσους κάνουν τον κόπο και διαβάζουν, αλλά επειδή μέσω του "δημοψηφίσματος" υπάρχει και περισσότερη ποικιλομορφία.
Το 4ο μέρος της βαμπιρικής ανθολογίας θα βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή την βδομάδα. Η Selene απελευθερώνεται και συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι ανακάλυψαν την ύπαρξη των βρικολάκων και των λυκανθρώπων.
Γενικά με τον χώρο του folk δεν ασχολούμαι και πολύ. Όμως οι Eluveitie ξεφεύγουν από τα κλισέ και την "χωριατίλα" παρόμοιων συγκροτημάτων, γιατί ξέρουν να γράφουν ωραία τραγούδια και να χρησιμοποιούν με όμορφο τρόπο τα παραδοσιακά όργανα.
Νεαρός δικηγόρος αναγκάζεται να αφήσει τον τρίχρονο γιο του στο Λονδίνο για να ταξιδέψει στο απομακρυσμένο χωριό Κράιθιν Γκίφορντ και να τακτοποιήσει τις κληρονομικές εκκρεμότητες του Οίκου Ιλ Μαρς. Όταν όμως φτάνει στο ανατριχιαστικό παλιό αρχοντικό ανακαλύπτει σταδιακά μια σειρά από σκοτεινά μυστικά που στοιχειώνουν το παρελθόν της περιοχής.
Πάντα υπάρχουν ευνοούμενοι του συστήματος. Είναι αυτοί που με τρόπο ακαθόριστο καταφέρνουν να πλουτίζουν και να βρίσκονται "στον αφρό" ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Παραδείγματα; Ας αρχίσουμε από τον κ. Τίποτα, Πέτρο Κωστόπουλο, μεγαλοεκδότη και μεγαλόστομο. Έχτισε επιχειρήσεις βασισμένες στο lifestyle και την κατάντια του "λαϊκού" πολιτισμού, δημιουργώντας κενά δόγματα του τύπου "δεν έχει σημασία αν πηδάς, αλλά να φαίνεται πως πηδάς".
Aπό τους δίσκους που ανακαλύπτεις τυχαία και προέρχονται από το underground, μπορείς να βρεις πράγματα που να μην περιμένεις. Οι Ocoai είναι από αυτές τις περιπτώσεις. Sludge χωρίς φωνητικά, μόνο με instrumetal συνθέσεις, που χάνονται στην ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα του post rock.
Oι 40 Watt Sun δεν είναι νέοι στον χώρο του metal αν και κυκλοφόρησαν μόλις πέρσι το ντεμπούτο τους. Κι αυτό γιατί ο Patrick Walker τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, ήταν μέλος και βασικός συνθέτης στους Warning. Το "The Inside Room" ακολούθησαν πολλές αποθεωτικές κριτικές κάτι που για τα προσωπικά μου γούστα, δεν δικαιολογείται.
Oι Αμερικάνοι Abigail Williams είναι ένα black metal συγκρότημα, που μπορεί να ικανοποιήσει αρκετές...στυλιστικές προτιμήσεις στην μαυρομεταλλική μουσική. Αν και η symphonic πλευρά τους και η μελωδική προσέγγιση, περισσότερο κλίνει προς Emperor μεριά.
Oι Lacuna Coil αρέσει-δεν αρέσει σε κάποιους, είναι συγκρότημα που πουλάει κι έχει αντίκτυπο και στο mainstream. Αυτό δεν είναι κακό, από την στιγμή που γράφει ωραία τραγούδια. Γιατί μετά το εξαιρετικό "Comalies" γνώρισαν επιτυχία που την διαχειρίστηκαν σωστά. Έτσι προέκυψε και το -προσωπικό αγαπημένο- "Karmacode".
O δημοσιογράφος Mikael Blomkvist (Daniel Craig) χάνει την δικαστική διαμάχη απέναντι στον επιχειρηματία Wennerstrom, μην μπορώντας να αποδείξει τις σκιώδεις δραστηριότητές του. Ο Mikael πλήττεται επαγγελματικά, μέχρι που ο Henrik Vanger, ηγέτης μιας τεράστιας επιχείρησης και μέλος μιας ισχυρής οικογένειας της Σουηδίας, τον καλεί να μείνει στο νησί που εδρεύει ολόκληρη η οικογένεια.
Oι Iρλανδοί Altar of Plagues δεν μπαίνουν σε καλούπια. Δημιουργούν πνευματιστική μουσική, εμπνευσμένη, που αντλεί δύναμη από την φύση. Το απρόσιτο black metal, φοράει τον μανδύα του μουντού post και εξερευνά ήχους και συναισθήματα που δεν είναι προσιτά για τον καθένα.
Δεν υπάρχουν όρια στην μουσική, μας αρέσει ο πειραματισμός.
Ο Λουκάς Παπαδήμος αν πιστέψουμε τις αγιογραφίες που συνόδευσαν την προσγείωσή του στο Μαξίμου αποτελεί την δημιουργική υπέρβαση, την θετική απάντηση σε τρία τουλάχιστον διλήμματα, υπαρξιακής φύσης για το πολιτικό σύστημα, που με βιαιότητα τέθηκαν το τελευταίο διάστημα: Ανάμεσα στη συνέχεια και την τομή στην πορεία της πολιτικής ζωής, ανάμεσα στην «εθνική προσπάθεια» αναβάθμισης της θέσης της Ελλάδας και τη διεθνή καταξίωση με την σταδιοδρομία του να αποτελεί εγγύηση και ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, αποτελώντας ο ίδιος πάλι το σημείο τομής τους όπου η μια δίνει τη θέση της στην άλλη.
Το γεγονός ότι το 2011 ήταν μια πολύ παραγωγική χρονιά για τον ακραίο ήχο, φαίνεται στο ότι παρουσιάζουμε τον δίσκο των Mitochondrion τώρα. Δεν είχα ξανακούσει αυτούς τους Καναδούς ποτέ. Το "Parasignosis" όμως μ' έκανε να τους προσέξω για τα καλά. Είναι ο δεύτερος δίσκος τους και το στυλ που κινούνται είναι το death metal.
Η εποχή είναι άδικη. Ψάχνεις για άγκυρες. Για μια σταθερά που να θυμίζει τον παλιό κόσμο, ναι αυτόν που κράζαμε. Αν και δεν είμαι σίγουρος, κατά πόσο η γνώση ότι ο παλιός κόσμος μας οδήγησε εδώ, θα μας κάνει σοφότερους ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Οι ακραίες συνθήκες, γεννούν ακραίες συμπεριφορές. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Σου λένε φταίνε οι μετανάστες.
Μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, είναι το prequel του θρυλικού "Alien" του Ridley Scott. Το "Prometheus" (τυχαίο το όνομα;), αφηγείται την περιπέτεια μιας ομάδας επιστημόνων, που αναζητούν τα ερείπια ενός εξωγήινου πολιτισμού στο διάστημα, προσπαθώντας να δώσουν απαντήσεις για την προέλευση του ανθρώπου.
Τον προηγούμενο μήνα, μια θατσερική δήλωση ότι οι τοξικομανείς κολλάνε επίτηδες AIDS για να παίρνουν επίδομα, με έκανε να νιώσω διάφορες στομαχικές διαταραχές. Καταρχήν η δήλωση είναι απάνθρωπη, κυνική και υποκριτική. Διαλύουν το κράτος πρόνοιας, αλλά σπεύδουν παράλληλα να βαφτίσουν τα επιδόματα και τις παροχές σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, ως περιττά και αμφιβόλου αξίας.
Oι Lamb of God χωρίς αμφιβολία, είναι από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των καιρών μας. Μαλωμένοι με την μετριότητα και ασυμβίβαστοι μουσικά, έχουν κυκλοφορήσει μια σειρά από τρομερούς δίσκους, που μπλέκουν το metalcοre με το thrash και συνεχίζουν ακάθεκτοι με 7η σερί κυκλοφορία. Βέβαια έχουν οργώσει τις συναυλιακές σκηνές, έχουν προταθεί για Grammy και τα έχουν πάει καλά και στις πωλήσεις.
Oι Meden Agan είναι ένα συγκρότημα της εγχώριας σκηνής, που παίζει συμφωνικό\ατμοσφαιρικό metal με γυναικεία φωνητικά, ανάλογο μ' εκείνο που άνθισε στην δεκαετία του '90 με συγκροτήματα όπως οι Theater of Tragedy, αλλά και οι Nightwish. Οι Meden Agan, κλίνουν περισσότερο προς τους Φινλανδούς, κυρίως όσο αφορά την αισθητική.
Άλλο ένα παρανοϊκό και άρρωστο άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στο 2011 και δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Με groove-άτα τραγούδια, hardcore αισθητική και κιθάρες που θερίζουν, επενδυμένα με μπομπάτη παραγωγή, οι Trap Them δίνουν ένα σκοτεινό έργο, ποτισμένο στην πίκρα και τον πεσιμισμό.
Βλέποντας το όνομα του συγκροτήματος, πιθανόν να σκεφτείς ότι είναι Έλληνες. Κι όμως δεν είναι. Είναι Γερμανοί. Χρησιμοποιώντας ένα προκλητικό όνομα λοιπόν, μας παρουσιάζουν ένα death soundtrack, που μαυρίζει περισσότερο τον ουρανό, χρησιμοποιώντας doom και black υλικά.
Oι Γάλλοι Alcest, δεν είναι μια τυπική black metal μπάντα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να τους βάζω υπό αυτή την ταμπέλα. Μερικοί τους τοποθετούν υπό τον ακαθόριστο -για μένα- όρο shoegaze. Το σίγουρο είναι ότι έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Πιο αέρινο, πιο ονειρικό.
Oι Destruction είναι από τι μορφές του thrash metal. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία πως πλέον δεν συγκεντρώνουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον γύρω από το όνομά τους. Για μένα, αυτό συμβαίνει γιατί παίζουν thrash για το thrash και όχι μουσική με ουσία.
O Mάριος Ηλιόπουλος όταν είδε και αποείδε στην θλιβερή μουσική πραγματικότητα της Ελλάδας μετανάστευσε στην Σουηδία, με σκοπό την δημιουργία ενός συγκροτήματος που θα έκανε την διαφορά. Κινούμενοι στον χώρο του melodic death, οι Nightrage είχαν κυκλοφορήσει το εξαιρετικό ντεμπούτο "Sweet Vengeance".
Kαθώς το λεγόμενο τεχνικό death δεν είναι άθλημα για πολλούς, οι Obscura μπορούν να ανακηρυχθούν ίσως στο συγκρότημα που το αντιπροσωπεύει επάξια. Μπορεί το "Cosmogenesis" να καθόρισε τον ήχο τους σε μεγάλο βαθμό, αλλά το "Omnivium" είναι ο καλύτερος δίσκος τους.
Mετά από 2 χρόνια απουσίας οι SadDoLLs επέστρεψαν και μάλιστα για τα καλά. Αν το "About Darkness" σας άρεσε, με το "Happy Deathday" θα κολλήσετε χωρίς να το καταλάβετε. Η μπάντα φαίνεται να έχει ανέβει επίπεδο, αφού το συνολικό αποτέλεσμα ξεπερνά σε όλους τους τομείς τον προκάτοχό του.
