PAIN OF SALVATION-ROAD SALT TWO

Oι Pain of Salvation έχουν απομακρυνθεί από τον metal ήχο και έχουν στρέψει την πλώρη ξεκάθαρα προς το prog rock των '70s. Το δεύτερο μέρος του Road Salt είναι εδώ και όσοι αγαπήσατε το πρώτο, σίγουρα θα λατρέψετε κι αυτό. Οι υπόλοιποι μάλλον θα αναρωτιέστε που είναι το συγκρότημα του "Remedy Lane". Πάντα οι P.O.S. έδειχναν ν' αδιαφορούν για το τι θέλουν οι ακροατές. Μόνη τους έννοια ήταν η εκπλήρωση των καλλιτεχνικών τους ανησυχιών. 

Ο δίσκος είναι πανέμορφος, όπως και το πρώτο μέρος, πολυσυλλεκτικός και '70s όσο δεν πάει. Rock βασισμένο στα blues, όπως η τραγουδάρα "Softly She Cries" που ανοίγει. Ο Gildenlow δίνει πάλι ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ ο ήχος είναι "ζεστός" και το συναίσθημα περισσεύει. Πατάει στα χνάρια του Road Salt One, αλλά μου φάνηκαν οι συνθέσεις πιο άμεσες και ακόμη πιο πλούσιες. Εξαιρετικό και το "Conditioned", πολύ "dirty" αλλά και μελαγχολικό. Και η μαγεία συνεχίζεται, με το νοσταλγικό "Healing Now" (άκου το μαντολίνο) και τα έγχορδα\πνευστά στο "To Τhe Shoreline". Όλα τα τραγούδια είναι απλά και διασκεδαστικά, αλλά απολύτως βαθιά και εμπνευσμένα.

Μέχρι και Zeppelin καταστάσεις ακούμε στο "Eleven". Όμορφη μπαλάντα το "1979", επικό το "The Deepest Cut", από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει στην καριέρα τους. Το "Mortar Grind" είναι κι αυτό στα blues\rock βήματα, λίγο πιο επιθετικό, με τα πλήκτρα να του δίνουν ένα παράξενο feeling. Μπαλαντοειδές και το "Though the Distance", αλλά το "The Physics of Gridlock" είναι ένα επίσης σπουδαίο άσμα, διαρκεί κοντά στα 9 λεπτά και πραγματικά περιέχει την πιο πειραματική διάθεση της μπάντας, μέχρι και στα γαλλικά τραγουδά ο Daniel!

Συνθετικά οι P.O.S ακούγονται ώριμοι και προσφέρουν πολλές στιγμές μεγαλείου, κάτι που δεν συναντάμε πλέον συχνά σε συγκροτήματα με σεβαστή δισκογραφία στις πλάτες τους. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές, το rhythm section σφιχτοδεμένο και η ποικιλία οργάνων που χρησιμοποιούν συντελεί στην ατμόσφαιρα. Το "End Credits", σε συνδυασμό με την εισαγωγή "Road Salt Theme" δίνει τον χαρακτήρα soundtrack και η αλήθεια είναι ότι η μουσική τους είναι αφηγηματική και σε γεμίζει με εικόνες.

Ο δίσκος θέλει χρόνο και ακροάσεις. Πρέπει να δεθείς μαζί του. Eίναι περιπετειώδης και χρειάζεται να έχεις αντίστοιχη διάθεση. Ποιοτικά αγγίζει κορυφές που οι ίδιοι είχαν θέσει, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν από το παρελθόν τους, παρά μόνο με το Road Salt One. Η διλογία αυτή είναι ένας θρίαμβος για το συγκρότημα, που αποδεικνύει πως μπορείς να αλλάζεις ύφος, χωρίς ν' αλλάζεις την φιλοσοφία σου, να πειραματίζεσαι χωρίς να φεύγεις έξω από τα νερά σου. Εγώ τους βγάζω το καπέλο και περιμένω με αγωνία που θα στρέψουν τον πλοηγό στο επόμενο ταξίδι τους.

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,music,progressive