Από τα συγκροτήματα που σημάδεψαν την εφηβεία μου είναι σίγουρα οι Iced Earth. Κι όσο με γοήτευαν τότε, άλλο τόσο με έχασαν στην πορεία, ειδικά μετά και από το "Horror Show" όπου είχε φανεί η συνθετική κόπωση της μπάντας. Η ένταξη του Tim "Ripper" Owens με είχε προκαταβάλει θετικά, αλλά λίγο ότι ο Schaffer ήταν έξω από τα νερά του (θύμα των εμμονών του), λίγο ότι ο Owens δεν ταίριαζε με αυτό που είναι οι Iced Earth, περίμενα κάτι καλύτερο από τα μέτρια κατ' εμέ, "The Glorious Burden" και "Framing Armageddon".
Η επιστροφή του Barlow στις τάξεις του συγκροτήματος, γέμισε με ελπίδα τους οπαδούς για αναβίωση του μεγαλείου τους. Μόνο που το "The Crucible of Man" ήταν διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Και ο Barlow αποχώρησε για 2η φορά για να επικεντρωθεί στην καριέρα του ως αστυνομικός (no comments). Μετά απ' όλα αυτά, διατηρούσα πολλές αμφιβολίες για τον λόγο ύπαρξης του συγκροτήματος και τι μπορεί να κυκλοφορήσει ώστε να ανταποκρίνεται στα υψηλά στάνταρντς που οι ίδιοι είχαν θέσει και οι ίδιοι γκρέμισαν τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως οι όποιες ενστάσεις μου καταρρίφθηκαν και το "Dystopia" είναι ένα μεγάλο come back! Καταρχήν, έχουμε νέο τραγουδιστή, τον Stu Block των progressive death metallers Into Eternity, ο οποίος ταιριάζει απολύτως με την χημεία του συγκροτήματος. Ένας σπουδαίος τραγουδιστής που θυμίζει στην χροιά τον Barlow, ενώ μπορεί να κάνει και τσιριχτά φωνητικά. Το ιδανικό πακέτο για φωνή της μπάντας. Όμως δεν θα έφτανε αυτό, αν ο Schaffer δεν αποφάσιζε να γράψει τραγούδια που θυμίζουν ένδοξες εποχές των ίδιων. Ίσως οι εμμονές με τους concept δίσκους επηρέαζε και συνθετικά τους Iced Earth, οι οποίοι αυτοπεριορίζονταν.
Όσο αφορά την θεματολογία, που προδίδει ο τίτλος του δίσκου και το εξώφυλλο, είναι παρμένη από βιβλία και ταινίες με κοινό θεματικό άξονα μια εφιαλτική μελλοντική κοινωνία. Το "1984", "Ο Θαυμαστός Υπέροχος Κόσμος", το "V for Vendetta", το "Dark City" κ.α είναι επίκαιρα και πολύ ταιριαστά στο να αποτελούν πηγή έμπνευσης για heavy metal μουσικούς. Εξάλλου το concept με το "Something Wicked..." είχε κουράσει. O Schaffer όπως δηλώνει και σε πολλές συνεντεύξεις, έχει σοκαριστεί από τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και ήθελε να τα μιλήσει γι' αυτά, συν ότι πάντα τον γοήτευαν δίσκοι σαν τους "The Wall" και "Operation Mindcrime".
Όσο αφορά τα τραγούδια, σε υποδέχεται το ομώνυμο, ένα εξαιρετικό κομμάτι με εναλλαγές, ακολουθεί το mid tempo "Anthem" που φλερτάρει την αμεσότητα του "Melancholy", τα thrash-αριστά "Boiling Point" και "Days of Rage", oι μπαλάντες "Anguish of Youth" και "End of Innocence", τα δυνατά "V" και "Dark City" που συγκεντρώνουν τα στοιχεία για τα οποία αγαπήσαμε αυτή την μπάντα. Το μόνο που δεν θα μου έλειπε αν δεν υπήρχε, είναι το "Equilibrium". Το "Tragedy And Triumph" που γράφει τον επίλογο είναι μια σχεδόν 8-λεπτη επική σύνθεση και λειτουργεί άψογα ως κλείσιμο.
Το "Dystopia" είναι ένας δίσκος που ξαναβάζει τους Iced Earth στο παιχνίδι. Τα καλπάζοντα riffs, τα leads, οι απλές δομές που ξέρουν να μιλάνε στην καρδιά σου, οι διάφορες ταχύτητες, τα refrains, η υμνική διάθεση, αποτελούν υλικά κατασκευής κλασικών Iced Earth δίσκων κι αυτό συμβαίνει επιτέλους ξανά, μετά από το "Something Wicked This Way Comes". Ο Stu Block επίσης ανεβάζει επίπεδο το συνολικό αποτέλεσμα, αφού ο άνθρωπος "το νιώθει". Αναγεννημένοι και έτοιμοι να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, οι Iced Earth είναι πάλι εδώ.
RATING: 8\10
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NpquKifLscc?rel=0&w=560&h=315]
2 σχόλια:
Φανταστικό άλμπουμ. Όταν το πρωτοάκουσα δε μου έκανε τρομερή εντύπωση, άντε ήξερα το ομώνυμο επειδή το έδωσαν στο Ιντερνετ καμιά βδομάδα πριν, άντε και το Anthem που είναι απίστευτα μελωδικό.
Ο δίσκος είναι κορυφή και μάλιστα αν δε μου 'λεγε κάποιος το όνομα του συγκροτήματος, δε θα καταλάβαινα ότι είναι iced Earth! Σε πολλά σημεία (αν εξαιρέσεις το gallop του Schaffer), δεν ακούγεται για κλασικό ΙΕ!
Ως τώρα έχω ακούσει μόνο 3 κομμάτια και έχω κατενθουσιαστεί! Ειδικά το Boiling Point είναι τέλειο!!! Πολύ καλός ο νέος τραγουδιστής ο οποίος στα τσιριχτά φωνητικά θυμίζει τον Barlow...
Δημοσίευση σχολίου