ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Το έχουμε παρατηρήσει πολλάκις. Τα ελληνικά ΜΜΕ, προτιμούν να καλύπτουν τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, δίνοντας βάση σε τυχόν σπασμένες βιτρίνες, σε καμιά φωτιά που θ' ανάψει και σε τραυματίες. Εσκεμμένα θα μειώσουν την σημασία της συγκέντρωσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και το μήνυμα που περνάει ο παλμός τους. Η υποτίμηση της αξίας μιας συγκέντρωσης συμβαίνει επειδή τα καθεστωτικά ΜΜΕ θέλουν να απονευρώσουν το λαϊκό αίσθημα και να σπείρουν τον φόβο.

Πως προβάλουν λοιπόν τα ΜΜΕ τις διαδηλώσεις; Δραματοποιούν την κατάσταση, τονίζοντας συνεχώς πόσο επικίνδυνο είναι να κατέβει κανείς σε διαδήλωση. Παρουσιάζουν εφιαλτικά σενάρια και υπενθυμίζουν το ότι αν υπάρχει ανατροπή κυβέρνησης, θα υπάρχουν επιπτώσεις σε μισθούς και συντάξεις, παραπέμποντας σε ένα ομιχλώδες αύριο. Τα τηλεοπτικά πλάνα επικεντρώνονται στις καταστροφές και τις οδομαχίες, δείχνοντας δήθεν λύπη για την "αμαύρωση" πορειών. Ακόμη και όταν υπάρχει επίθεση της αστυνομίας ή ανοίξει ένα κεφάλι (απευκταίο σε κάθε περίπτωση), στοχοποιούν το σύνολο των διαδηλωτών και μετατοπίζουν το ενδιαφέρον. Το άλλο αστείο είναι η συνεχής καταδίκη της βίας "απ' όπου κι αν προέρχεται", αν και η μόνη πλευρά που χρησιμοποιεί βία είναι ξεκάθαρα η εξουσία.

Η ενοχοποίηση του κοινού είναι ένα ακόμη τέχνασμα των ΜΜΕ. Σε βάζουν στην θέση του απολογούμενου. Φταις, γιατί κι εσύ "τα' φαγες" άρα γιατί διαδηλώνεις; Γιατί κλείνεις τους δρόμους; Ακόμη και το πρόγραμμα των απεργιών το προβάλουν ως "πρόγραμμα ταλαιπωρίας". Και βέβαια οι άνθρωποι των ΜΜΕ δεν εμπλέκονται ποτέ πουθενά.

Τα ΜΜΕ δεν θέλουν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις. Θέλουν δράμα. Να ζουμάρει η κάμερα στον άνεργο, στον ταλαιπωρημένο συνταξιούχο, στον χρεοκοπημένο έμπορο. Η αξία της συλλογικότητας χάνει τηλεθέαση, σε αντίθεση με το αίσθημα της ανασφάλειας. Τα ΜΜΕ βιάζονται μάλιστα να κάνουν εκτιμήσεις του όγκου των διαδηλώσεων. Μετράνε τις διαδηλώσεις σε αριθμούς και στατιστικά. Αντιθέτως δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο στην προβολή του ατόμου, της μονάδας, που εύκολα μανιπουλάρεται. Και βέβαια, έχουμε οδηγηθεί στο να θεωρείται κάθε διαδηλωτής ως υποψήφιος μπαχαλάκιας.

Οι διαδηλώσεις παρουσιάζονται επίσης "καταστροφικές για την χώρα". Θέλουν να στρέφουν την μια εργασιακή ή κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη. Πέρα από το δημόσιοι υπάλληλοι απέναντι στους ιδιωτικούς, έχουμε βέβαια και το έμποροι εναντίον διαδηλωτών. Εντέχνως παπαγαλίζουν πως τα γύρω καταστήματα της πλατείας Συντάγματος έχουν οικονομική ζημιά από τις διαδηλώσεις, λες και τις υπόλοιπες μέρες αβγατίζουν τα κέρδη τους. Απλά αυτή η τεχνική αφήνει στο απυρόβλητο τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, τουλάχιστον για όσους φορούν παρωπίδες.

Αυτό που τα ΜΜΕ αγνοούν ή κάνουν πως δεν συμβαίνει, είναι η ενημέρωση μέσω διαδικτύου. Εκεί η προπαγάνδα τους καταρρέει μπροστά σε ένα πλήθος πηγών, blogs και οπτικοακουστικού υλικού. Ο τρόπος κάλυψης των διαδηλώσεων από τα ΜΜΕ ήταν, είναι και θα είναι (;) υπό την σκοπιά του μη-πολίτη, αυτού που κάθεται στον καναπέ, που κατεβάζει αμάσητα τα ψέματα και την αισθητική των μεγαλοεκδοτών.

Posted in: μμε