HAMMERS OF MISFORTUNE-17th STREET

Στις δύσκολες εποχές γεννιέται εμπνευσμένη τέχνη. Αυτό συνέβη το 1970 με τον Hendrix και τα υπόλοιπα μεγαθήρια, έτσι γεννήθηκε και η ακραία μουσική. Στην σημερινή εποχή, έχουμε συγκροτήματα σαν τους Hammers of Misfortune να γράφουν ποιοτική μουσική, προσιτή για όσους έχουν τα αυτιά ανοιχτά, αλλά ταυτόχρονα παραμένοντες στο underground. 

Οι Hammers of Misfortune συνεχίζουν να είναι παλιομοδίτες, ακολουθώντας τις διδαχές του prog rock, διατηρώντας λίγα folk στοιχεία και λοξοκοιτάζοντας όποτε επιτρέπεται, στους Thin Lizzy, τους Rush ή ακόμη και τους Iron Maiden. Βέβαια ο ήχος τους είναι μοναδικός και δεν αντιγράφει κανέναν. Στο "17th Street" ακούμε ένα metal συγκρότημα να προσεγγίζει όλες του τις επιρροές από μια ανοιχτόμυαλη σκοπιά. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και το "The Grain", μαζί με την εισαγωγή "317", θα σε κερδίσουν κι εσύ θα απολαύσεις 12 από τα πιο όμορφα λεπτά για φέτος. Τα πλήκτρα είναι εξαιρετικά και οι ρυθμοί πολύ καλά μελετημένοι.

Mid tempo το "Staring (The 31st Floor)", γεμάτο ενέργεια το "The Day the City Died", που έχει μια αύρα από Queen. Σ' αυτό συμβάλουν και τα εκφραστικά φωνητικά του Hutton. Το "Romance Valley" έχει το πιο ευθύ riffing, με το πιάνο και τις κιθάρες να δίνουν μια blues γεύση. Κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό και οι εκπλήξεις συνεχόμενες. Έτσι, ακούς το "Summer Tears", με την εισαγωγή στο πιάνο να θυμίζει Elton John και την μελαγχολική ατμόσφαιρα να φωνάζει και πάλι Queen. Και το "Grey Wednesday" με το organ και το Rush riffing. Αυτό που ακούς είναι progressive του 2011 που αποτίει φόρο τιμής στο '70 και ξέρει πως να το κάνει.

Οι κιθάρες είναι φοβερές και μερικές πολύ καλές ιδέες περιέχονται. Ο τρόπος που χτίζονται οι μελωδίες και το rhythm section χρήζουν μελέτης για το πως να παίζεις retro μουσική με σύγχρονο τρόπο. Το άλμπουμ κλείνει με το "Going Somewhere", συλλέγοντας την αστική απογοήτευση και την οικονομική αβεβαιότητα (αν δεν πιστεύεις, διάβασε και τους στίχους) και μετατρέποντάς τες, σε βαριές κιθάρες και ένα επίμονο riffing που συνοδεύεται διακριτικά από τα πλήκτρα. Το όνειρο που τελειώνει;

Το "17th Street" είναι γεμάτο με όμορφες στιγμές και στίχους που περιγράφουν την πολιτική διαφθορά, την σκληρότητα της εξουσίας και την συνεχή εκμετάλλευση των ανίσχυρων. Είναι ποτισμένο από την σύγχρονη ζωή. Μελαγχολικό αλλά και ανθεμικό, ψυχωμένο αλλά μελωδικό, είναι από τα μουσικά έργα εκείνα που μπορούν να σου πουν μια ιστορία αν τα αφουγκραστείς. Πάρε μια καρέκλα και άκου. Έχεις χρόνο;

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,music,progressive,rock