LUNA-TIC

To πάτωμα έτριζε κάτω από τα βήματά μου. Ο αέρας χάιδεψε τα κεριά και από το μεγάλο παράθυρο ένα κόκκινο φως έμπαινε, λούζοντας την ταπετσαρία στο παλιό καθιστικό. Πριν λίγα χρόνια μια βραδιά σαν κι αυτήν είχε έρθει σαν αερικό και με είχε ξελογιάσει. Από τότε κάθε χρόνο, αυτή την βραδιά περιμένω να ξαναέρθει. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως ο εγκέφαλος είναι το πιο "υγρό" όργανο του ανθρώπινου σώματος, γι' αυτό δέχεται μεγαλύτερη επίδραση από την σελήνη. Η σελήνη προκαλεί αλλαγές στην συμπεριφορά του νερού με τις παλίρροιες. Έτσι λοιπόν και το ανθρώπινο μυαλό αλλάζει συμπεριφορά υπό το φως του φεγγαριού.

Επίσης είναι γνωστή η έκφραση "σεληνιάστηκε" ή "σεληνιασμένος". Κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, υπήρξαν θρύλοι για την μεταμόρφωση ανθρώπων σε λύκους (λυκάνθρωποι) όταν το φεγγάρι ήταν γεμάτο στον ουρανό. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Για να σας δείξω πως γνωρίζω την επίδραση της σελήνης στον ανθρώπινο οργανισμό, που αποτελείται από νερό κατά το 80%. Έχω κατά νου επίσης πως πλέον η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει όλες τις θεωρίες και να διαλύσει την ομίχλη που ρίχνουν οι μύθοι.

Όμως το περιστατικό που συνέβη τότε δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς. Ήταν μια γυναίκα που είχε μπει από το παράθυρο, από την πόρτα, δεν κατάλαβα ποτέ. Ήταν γυμνή και το σώμα της λαμποκοπούσε. Ήταν όμορφη, αλλά με έναν παράξενο τρόπο. Οι Ινδιάνοι πίστευαν πως η πανσέληνος συμβολίζει το φως του Μεγάλου Πνεύματος, την Ολοκλήρωση. Οι Σουμέριοι πάλι, τις νύχτες που είχε πανσέληνο, φρόντιζαν να προσεύχονται κα να κάνουν θυσίες προς τιμή των θεών. Η γυναίκα με πλησίασε και με άγγιξε με τα χέρια της στο κεφάλι. Τα μάτια μου δάκρυσαν και ζαλίστηκα. Προσπάθησα να την ρωτήσω ποια είναι, αλλά δεν μιλούσε, ήταν σαν να διάβαζε την σκέψη μου και να μου απαντούσε. Έπεσα λιπόθυμος στο πάτωμα, αλλά γαλήνιος. Όταν ξύπνησα, βρέθηκα σε ένα υπέροχο μέρος, με νερά να τρέχουν, καρπούς να κρέμονται από τα δέντρα σε υπέροχα χρώματα και λουλούδια που δεν είχα ξαναδεί.

Διάφορες πηγές βρίσκονταν εδώ κι εκεί. Στον αέρα ταξίδευε ένα τραγούδι το οποίο ακολούθησα. Βρέθηκα σε ένα ξέφωτο, με τραπέζια που πάνω τους είχαν όλα τα αγαθά του κόσμου. Πιο πέρα άνθρωποι, όπως τους γέννησε η μάνα τους και η Μητέρα Φύση, χόρευαν αγκαλιασμένοι. Με κάλεσαν κι εμένα και δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ, πήγα αμέσως. Το μόνο που θυμάμαι έπειτα είναι...ένα κενό. Ξύπνησα στον κήπο δίπλα σε κάτι τσακισμένους θάμνους, σχεδόν γυμνός με τα ρούχα σκισμένα και με πληγές στο μπράτσο και την πλάτη. Οι πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμη, αλλά λένε ότι όταν έχει πανσέληνο τα τραύματα αργούν να κλείσουν.

Πέρασαν 12 χρόνια απ' αυτό το περιστατικό κι ακόμη ελπίζω να φανεί...

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα