IRON MAIDEN-THE FINAL FRONTIER

Ο 15ος δίσκος ενός συγκροτήματος-θρύλου είναι εδώ και φημολογείται ότι μπορεί να είναι και ο τελευταίος τους. Εν έτει 2010, οι Maiden δεν έχουν ν' αποδείξουν τίποτα, παρά να μας προσφέρουν καλή μουσική. Η αλήθεια είναι ότι το εξώφυλλο που είναι από τα χειρότερά τους και το πρώτο τραγούδι που διέρρευσε, το "El Dorado" δεν με είχαν προδιαθέσει θετικά. Δυστυχώς αυτή η αίσθηση επαληθεύτηκε κατόπιν διψήφιου αριθμού ακροάσεων του δίσκου. Δηλαδή, ποιοτικά η μπάντα στέκεται σε καλά επίπεδα, αλλά η συνθετική κόπωση είναι εμφανής. Ακόμη περισσότερο φαίνεται βραχνή και κάπως κουρασμένη η φωνή του Dickinson. O δίσκος ξεκινά με το "Sattelite 15...The Final Frontier" που μοιάζει να είναι η συρραφή δύο τραγουδιών. Το πρώτο μπορεί να λειτουργήσει ως εισαγωγή με περίεργους ρυθμούς και τον Bruce να απαγγέλει, ενώ το ομώνυμο είναι πιο rock απ' ότι μας έχουν συνηθίσει με ένα απλό refrain. Η συνέχεια με το "El Dorado" είναι αποκαρδιωτική, καθώς είναι ένα τραγούδι με καλπασμό και μεγάλο refrain, αλλά είναι από τα πιο αδιάφορα που έχουν γράψει. Το "Mother of Mercy" κάπως βελτιώνει τα πράγματα, έχει ωραίες μελωδίες στο couplet και κλασικά Maiden riffs, αλλά το refrain είναι κουραστικό. Το "Coming Home" είναι μια όμορφη μπαλάντα με ακουστική κιθάρα και (επιτέλους) ωραίο refrain, αρκετά rock και αυτό, θα ταίριαζε σε δίσκο του Dickinson. Το "The Alchemist" με τους πιο γρήγορους ρυθμούς έχει όλα τα κλασικά στοιχεία του συγκροτήματος με τις δισολίες και ένα '80s αίσθημα. Το "Isle of Avalon" είναι μια 9-λεπτη σύνθεση, αρκετά prog, με αρκετές εναλλαγές μοτίβων, το πρώτο όμορφο τραγούδι του δίσκου. Η συνέχεια με το "Starblind" που διαρκεί 8 λεπτά θυμίζει το προηγούμενο, αφού η δομή είναι παρόμοια και αν εξαιρέσουμε την κουραστική εισαγωγή, το τραγούδι θα γίνει αγαπητό με το χαρακτηριστικό refrain, αν και ο Bruce που τραγουδάει ψηλά, φαίνεται να έχει χάσει την φρεσκάδα του. Και το 9-λεπτο  "The Talisman" έχει μια βαρετή εισαγωγή, αλλά ο δυναμικός ρυθμός και το refrain που θυμίζει τις καλές εποχές των Maiden σε κάνει να θες να το ξανακούσεις. Στο "The Man Who Could Be King" η ακουστική κιθάρα και η αργή εισαγωγή (πάλι!) μας δίνουν μια συναισθηματική σύνθεση. Το κλείσιμο με το "When the Wild Wind Blows" είναι κουραστικό, όχι λόγω της διάρκειας που είναι 11 λεπτά, αλλά γιατί επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια μελωδία, χωρίς να σου αφήνει τίποτα στο τέλος, παρότι διαθέτει και ένα καλό instrumetal μέρος.

Συνοπτικά, το "The Final Frontier" είναι άνισο και ίσως αφήνει μια πικρή γεύση. Όχι δεν περιμένω ενώ το ημερολόγιο γράφει 2010 οι Iron Maiden να ανακαλύψουν την μουσική (ξανά) αλλά να γράφουν ωραία τραγούδια. Oι συνθετικές δομές που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικές των δύο τελευταίων δίσκων, μακροσκελείς και με μια progressive rock κατεύθυνση. Αλλά αυτό είναι το μειονέκτημα εδώ. Σαφώς οι Maiden ακολουθούν άλλο δρόμο και δεν είναι σε θέση να γράψουν τραγούδια σαν τα "Aces High" και "The Trooper", αλλά το να γράφουν μεγάλης διάρκειας τραγούδια απλώς για να γράφουν δεν έχει νόημα. Στο "The Final Frontier" υπάρχουν ωραίες μελωδίες, κάποια καλά solos και 3-4 τραγούδια που ξεχωρίζουν σαν την μύγα στο γάλα, αλλά το σύνολο είναι άνευρο και στην τελική δεν σου μένουν και πολλά. Πολλά τραγούδια έχουν δίχως λόγο μεγάλη διάρκεια και ανιαρές εισαγωγές, ενώ τα 3 πρώτα είναι fillers. Στα πλην και η "μπουκωμένη" παραγωγή. Σαφώς και χρειάζεται αρκετές ακροάσεις, αφού υπάρχει πολλή μουσική εδώ, αλλά δεν νομίζω πως είναι ο δίσκος που θα μας μείνει για πολύ καιρό στο μυαλό. Ίσως να ήρθε η στιγμή της αποχώρησης. Όπως και να έχει...Up the Irons!

RATING: 6\10

Posted in: album reviews,heavy metal,music