Καθόταν στην ουρά, πίσω από δεκάδες άτομα. Ώρες βρισκόταν εκεί. Από τα μεγάφωνα έπαιζαν εμβατήρια και που και που το μήνυμα "Ο Μεγάλος Αδελφός σας αγαπάει". Είχε κουραστεί και σκεφτόταν το πρόσωπο της αγαπημένης του, τα καταπράσινα λιβάδια της πατρίδας του και τις αμμώδεις ακτές. Ταξίδευε έστω και νοερά. Από το control room, οι Φύλακες παρακολουθούσαν τους πάντες στον χώρο. Για κάθε άνθρωπο αντιστοιχούσαν 5 κάμερες. Ένας απ' αυτούς τον πρόσεξε σε μια από τις μεγάλες οθόνες. -Κοίτα αυτόν εκεί κάτω.
-Τι συμβαίνει;
-Δεν τον βλέπεις; Ονειροπολεί. Έχει απλανές βλέμμα, δεν είναι σαν τους άλλους που παρακολουθούν τα διαφημιστικά, ή έχουν συγκεντρωθεί στον σκοπό για τον οποίο ήρθαν εδώ. Ονειροπολεί κι αυτό είναι έγκλημα. Ποιος ξέρει που τρέχει ο νους του. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Άσε που χαμογελάει, είναι άρρωστος!
-Να στείλουμε να τον συλλάβουν;
-Βέβαια, είναι Ονειροπόλος. Στείλε το Σ.Δ.Ο. (Σώμα Δίωξης Ονειροπόλων) και μετά θα τον φέρουμε στο δωμάτιο Προσαρμογής. Ευκαιρία να τον γεμίσουμε μ' Εμάς. Μόνο τα κατσουφιασμένα πρόσωπα επιτρέπονται.
1 σχόλια:
Τι ωραίο!! Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Η πεζότητα και η στείρα λογική έχουν επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό που οι Ονειροπόλοι θεωρούνται από παράξενοι μέχρι και "επικίνδυνοι"...
Σε μια κοινωνία που καταρρέει όλο και περισσότερο έχουμε όλοι μας χρέος να συνεχίζουμε να κοιτάμε ψηλά!
Δημοσίευση σχολίου