Μια μόδα της εποχής που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το να βγάζεις συνεχώς φωτογραφίες. Όχι επειδή θες να έχεις αναμνήσεις, αλλά γιατί το επιβάλει η λογική του Facebook, δηλαδή, το να σε δουν. Να ξέρουν πως περνάς, πως είσαι, τι κάνεις, που βρίσκεσαι κοκ. Η αρρώστια αυτή δίνει μεγαλύτερη σημασία στο να σε δουν, από το να ζήσεις. Είναι η φιλοσοφία του super market, όπου όλα παρατίθενται σαν προιόντα, έτοιμα να κριθούν και να αγοραστούν από το κοινό στο οποίο στοχεύουν. Όλο το παιχνίδι, ξεκινάει και τελειώνει στο "ανέβασμα" των φωτογραφιών στο ψηφιακό προφίλ σου.Παρόμοια νόσος παρουσιάστηκε με τα reality παιχνίδια, όπου ανήγαγαν το μπανιστήρι σε τέχνη και μέγιστο σκοπό. Θυμηθείτε πόσα περιστατικά παρουσιάστηκαν με παιδιά που τράβηξαν βίντεο από το κινητό τους (κυρίως) σε διάφορες δραστηριότητες μόνο και μόνο για να γίνουν πρωταγωνιστές. Ο φακός της κάμερας μετατράπηκε στον πανεπότη οφθαλμό και τον αδέκαστο κριτή, που όλοι θέλουν να έχουν την εύνοιά του. Μια εύνοια που κερδίζεται με την υπερβολική αυτοπροβολή και την υποτίμηση των καθημερινών στιγμών σε θέαμα.
Φυσικά δεν ευθύνεται η τεχνολογία γι' αυτό, αλλά η ελλειπής παιδεία, η απώλεια κουλτούρας σχετική με τα νέα μέσα και την σωστή χρήση τους, αλλά το κυριότερο η μοναξιά των αστικών κέντρων. Βλέπω γιαγιάδες να κυκλοφορούν με Iphone και 15-χρονα με ακριβά κινητά. Τι χρειάζεται σ' αυτές τις ομάδες το ακριβό gadget; Γιατί οι γονείς τους κάνουν όλα τα χατίρια, μη θέτοντας όρια; Αυτό σημαίνει έλλειψη παιδείας, η μη σωστή κρίση των αντικειμένων και των ανθρώπων και ο λανθασμένος συνδυασμός αυτών. Ποιος έχει και στην τελική ποιος χρειάζεται 2582 φίλους; Γιατί χρειάζεται να διαβάζεις τα mail της δουλειάς ενώ βρίσκεσαι σε διακοπές, από το pda; Τι είδους σκλαβιά είναι αυτή που σου δίνει την δυνατότητα να αγοράσεις τις χειροπέδες σου;
Ο κόσμος μας έχει γίνει αντίγραφο των οθονών. Των οθονών από υπολογιστές, κινητά, τηλεοράσεις, laptops κτλ. Αντιγράφουμε το τι συμβαίνει στις οθόνες, αναπαραγόμαστε μέσω οθονών (ως ψηφιακοί εαυτοί), ζούμε μια παράλληλη ζωή. Κι ύστερα ο σύγχρονος άνθρωπος κλαίγεται πως δεν έχει χρόνο για άλλα πράγματα. Μα πως να τον βρει, όσο βγάζει φωτογραφίες, προσπερνώντας τις στιγμές; Και πως να νιώσει άξια και ευγενή συναισθήματα, όταν όλα ορίζονται από το πάτημα λίγων πλήτρων, ενός delete κι ενός on\off;
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
ILLUSTRATION ΚΟΣΜΟΣ
2 σχόλια:
Φίλε Stranger δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ με τα όσα λες. Αν και επιλέγω να μένω στην ομάδα αυτών που δεν έχουν λογαριασμό στο facebook και τα άλλα συναφή sites διότι τα βρίσκουν παντελώς άχρηστα, ωστόσο γνωρίζω λίγο πολύ τον τρόπο χρήσης τους από την πλειονότητα των χρηστών. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τι κερδίζουν ανεβάζοντας μια ωραία ή προκλητική ή οτιδήποτε άλλο φωτογραφία. Τον στιγμιαίο θαυμασμό κάποιων..οκ.. και μετά; Τι;…… Μιλάνε για αριθμό φίλων… Φίλοι;;; Για μένα φίλος είναι αυτός που μου κρατάει το χέρι. Σε χαρές και λύπες. Αυτός που σκουπίζει τα δάκρυα μου. Αυτός τον οποίο θα πάρω τηλέφωνο για να χαρούμε η να λυπηθούμε μαζί. Είναι ο αδερφός μου, αίμα μου πια. Πόσο τυφλωμένοι είμαστε αλήθεια; Έχουμε ονομάσει «φίλους» ανθρώπους που ηδονίζονται στη θέα μιας ωραίας φωτογραφίας μας… Έχουν χαθεί όλα;
Πολύ ωραία ανάρτηση, γεμάτη αλήθειες! Ας πούμε για μια στιγμή ότι δεχόμαστε την ψύχωση των περισσοτέρων ατόμων να χάνουν τις στιγμές της ζωής τους βγάζοντας φωτό,αυτό που είναι πραγματικά θλιβερό είναι η ψεύτικη χαρά που επιδεικνύουν τα άτομα αυτά και οι θεατρινίστικες πόζες ώστε να δουν όλοι πόσο καλά περνάνε και πόσο ευτυχισμένοι είναι... Προσωπικά δεν έχω δει κανέναν να βγάζει θλιμμένες φωτογραφίες. Ενδιαφέρονται μόνο για το φαίνεσθαι και για το πρόσκαιρο ενδιαφέρον που θα επιδείξουν οι υπόλοιποι "φίλοι" στη θέαση μιας νέας φωτογραφίας, αλλά αν όντως τα πράγματα είναι έτσι όπως παρουσιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όλοι περνάνε καλά και είναι ευτυχισμένοι) τότε γιατί οι συνταγογραφήσεις καταθλιπτικών συνεχώς αυξάνονται και οι άνθρωποι νιώθουν πιο μόνοι από κάθε άλλη φορά;
Δημοσίευση σχολίου