ΠΟΙΑ ΚΡΙΣΗ;

Όταν μιλάμε για κρίση να αναφερόμαστε στην οικονομική δυσχέρεια ή για την ζαλισμένη κριτική σκέψη μας; Βλέποντας την καθημερινότητα του Έλληνα τις τελευταίες ημέρες είναι για να απορείς. Ουρές αυτοκινήτων στα βενζινάδικα επί ώρες για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ, για να πάνε την άλλη μέρα στην δουλειά για να βγάλουν χρήματα για να ξαναγοράσουν βενζίνη για να ξαναπάνε στην δουλειά κοκ. Φαύλος κύκλος. Από την άλλη όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα, οι καφετέριες και τα φαγάδικα. Ο Έλληνας ακόμη πληρώνει 4ευρώ τον καφέ και 10 το ποτό θεωρώντας το φυσιολογικό, αφού ο ιδιοκτήτης πληρώνει ενοίκιο και έχει υπαλλήλους. Η λογική του παράλογου που έχει επικρατήσει.

Από την άλλη ο "ελληναράδικος" -δήθεν-τσαμπουκάς ακόμη επιβιώνει σε συνδυασμό με τον επαρχιωτισμό στην νοοτροπία. Οι επιχειρηματίες ακόμη και τώρα είναι σε ευνοική θέση, αφού η κυβέρνηση τους δίνει πάλι χρήματα. Πάλι θα τρέξουμε για μια εβδομάδα διακοπών που θα την χρυσοπληρώσουμε "για να ξεσκάσουμε" μετά από τόσους μήνες δουλειάς.Οι συντεχνίες φαίνονται να θέλουν να κάνουν νόμο το συμφέρον τους και να επιτίθενται σε άλλες.H αντίληψη των συνδικάτων πρέπει να γίνει κρατικός νόμος για να είναι ευχαριστημένοι. Οι αγρότες διαμαρτύρονται που οι φορτηγατζήδες έκλεισαν τους δρόμους και τα φρούτα τους σαπίζουν. Οι ίδιοι δεν έκλειναν τους δρόμους πριν λίγους μήνες και δεν έδειχναν κατανόηση προς τους άλλους κλάδους, αλλά ζητούσαν συμπαράσταση; Ο καθένας την πάρτη του.

Αυτό το τελευταίο δεν άλλαξε ποτέ σ' αυτόν τον τόπο, είναι η σταθερά. Όπως δεν άλλαξε και το παράλογο στην καθημερινότητα, το οποίο διαμορφώνεται από τους πολιτικούς, οι οποίοι δεν άλλαξαν νοοτροπία ξαφνικά απέναντι σ' αυτούς που υπομένουν μια...αιώνια λιτότητα. Θα φανεί κυνικό, αλλά καμία κρίση δεν βλέπω στην Ελλάδα σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν. Απλά κάποιοι χάνουν την δουλειά τους σε μεγαλύτερη συχνότητα απ' ότι πριν. Αυτή η χώρα είναι μονίμως σε κατάσταση κρίσης αξιών, αφού η ύλη έχει υπερτερήσει στην κλίμακα προτεραιοτήτων αυτής της κοινωνίας έναντι του ανθρώπου.

Αμελούμε την προσωπική ευθύνη περιμένοντας να συμβεί κάτι συλλογικά για να αλλάξουμε. Ονειρευόμαστε μεγάλα λόγια που γίνονται πράξη, θυελώδεις αλλαγές και βαθιές τομές. Αρκεί βέβαια να μην πληγεί το συμφέρον μας. Θέλουμε νόμους για τους άλλους, αρκεί να διατηρήσουμε ο καθένας τα κεκτημένα και τα συμφέροντά του.

Δεν έχει αλλάξει κάτι λοιπόν. Κρίση πριν, κρίση και τώρα. Οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής ακολοθούνται ως Ευαγγέλιο. Αν πουν ότι θα εκλείψει το γάλα, βλέπω να τρέχουν όλοι στα super market για να πάρουν κούτες. Όπως στον πόλεμο. Αυτή είναι η νοοτροπία μας.

Posted in: editorial