SLAYER-WORLD PAINTED BLOOD

Νομίζουμε πως ξέρουμε τους Slayer. Μια μπάντα που έμεινε πιστή στις αξίες της και εδώ και μια 25ετία προσφέρει ανόθευτο thrash που κάνει τους χαρτογιακάδες να τρέμουν. Η νέα τους ηχητική επίθεση είναι το ιδανικό soundtrack για τον αιματοβαμμένο μας κόσμο. Θυμίζει τις καλές εποχές του "Reign in Blood" και "South of Heaven", αφού όλη η αρρώστια κι η επιθετικότητα που τους έκαναν να ξεχωρίζουν απ' όλες τις μπάντες της ακραίας μουσικής βρίσκονται εδώ σε γενναίες δόσεις. Πραγματικά ο δίσκος τσακίζει κόκαλα! Ξεκινάει με το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, όπου αποτελεί ένα ιδανικό ξεκίνημα με το refrain να δίνει το σύνθημα. Το "Unit 731" θυμίζει παλιές καλές εποχές με την ταχύτητα και την τραχύτητά του, το "Snuff" με το νοσηρό θέμα έχει 2 solos που σκοτώνουν, το "Beauty Through Order" είναι μια mid tempo σύνθεση, το "Hate Worldwide" έχει μερικά punk στοιχεία, το "Public Display Of Dismemberment" σου παίρνει την ανάσα με το διαρκές κοπάνημα, το"Human Strain" μπολιάζει μερικά hardcore στοιχεία όπως είχαν πειραματιστεί στις αρχές της δεκαετίας, το "Americon" είναι ένα πολιτικό τραγούδι, αρκετά μοντέρνο, στο "Psychopathy Red" τα punk ποδοβολητά επανέρχονται, το "Playing With Dolls" είναι ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια τα τελευταία χρόνια με ένα industrial κλίμα να το κάνει κλειστοφοβικό και το "Not of this God" θα μπορούσαν να το είχαν γράψει οι Slipknot, μια αποδοκιμασία απέναντι στην οργανωμένη θρησκεία. Ο Araya τα δίνει όλα, τραγουδώντας κάποιες (λίγες) στιγμές και με καθαρά φωνητικά, ο Lombardo κακοποιεί τα δέρματα των drumms του, ενώ το δίδυμο King/Hanemann οργιάζει βάζοντας φωτιά στις ταστιέρες με τρομερά riffs και κοφτερά solos.

Οι Slayer είναι το αρχέτυπο του thrash, κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που κάνει τις σάλπιγγες της Αποκάλυψης να ηχήσουν πιο γρήγορα απ' όσο είχε προβλέψει ο Ιωάννης. Το "World Painted Blood" συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο όλη την μέχρι τώρα πορεία των Σφαγέων. Αίμα, αρρώστια, οργή, μίσος, πανούκλα και πόλεμος είναι τα υλικά κατασκευής αυτού του δίσκου. Οι βασιλιάδες του thrash όχι μόνο δεν ξέχασαν την τέχνη τους, αλλά φαντάζουν το ίδιο επικίνδυνοι όπως το '80 και μπορούν να σε ταρακουνούν σαν να άγγιξες γυμνό καλώδιο. Πάρτε το με κλειστά μάτια. Let there be blood....

Posted in: music,thrash