KATATONIA-NIGHT IS THE NEW DAY

Στην εποχή της εύκολης μουσικής και της αναλώσιμης επιτυχίας υπάρχουν συγκροτήματα που ακολουθούν την μόδα και τις προσταγές των εταιρειών και του marketing που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο κερδίζουν περισσότερη προσοχή απ' όση αξίζουν. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη κατηγορία συγκροτημάτων όπου ακολουθούν έναν μοναχικό δρόμο που χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι πουλάει, έχουν ένα καλλιτεχνικό όραμα βάσει του οποίου πορεύονται και φυσικά αδικούνται και στερούνται την προσοχή που αξίζουν. Σ' αυτή την δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι Σουηδοί Katatonia. Με το όγδοο album τους συνεχίζουν να πειραματίζονται πάνω στον μουσικό πυρήνα τους. Το "Night is the New Day" είναι η φυσική συνέχεια του "The Great Cold Distance" καθώς η μπάντα κάνει ακόμη πιο progressive τον ήχο της, ενώ σίγουρα είναι ότι πιο ατμοσφαιρικό και θλιμμένο έχουν γράψει. Λένε ότι ένα album είναι πολύ περισσότερα απ' το άθροισμα των τραγουδιών του κι αυτό ισχύει κι εδώ.

Τα κολλητηλίκια με τους Opeth φαίνεται να τους επηρέασαν και ενσωμάτωσαν κάποια '70s στοιχεία στον ήχο τους. Το εναρκτήριο "Forsaker" έχει Meshuggah ρυθμό και ένα χαρακτηριστικό refrain ίσως από τα πιο βαριά τραγούδια που έχουν γράψει, το "The Longest Year" έχει τα χαρακτηριστικά riffs των Katatonia κι ένα υπέροχο μελωδικό refrain, το "Idle Blood" μοιάζει να είναι η καλύτερη μπαλάντα που έχουν γράψει με τις ακουστικές κιθάρες να φέρνουν προς Opeth μεριά, το "Onward into Battle" είναι από τα καλύτερα mid tempo τραγούδια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, το "Liberation" κρύβει την ψύχρα του "Viva Emptiness", το "The Promise of Deceit" ξεκινά με παράξενα synths και έχει κι αυτό όμορφο refrain (θα γίνω κουραστικός αλλά όλα τα τραγούδια έχουν υπέροχα refrains). Το "Nephilim" θυμίζει τις doom μέρες τους, το πολύ προσωπικό "New Night" είναι από τα τραγούδια που σου μένουν με την μία στο μυαλό, το "Inheritance" είναι ίσως το πιο αδιάφορο κομμάτι χωρίς να σημαίνει πως είναι κακό, απλά επαναλαμβάνει το μοτίβο των προηγούμενων, το "Day and Then the Shade" είναι από τα πιο δυνατά τραγούδια που έχουν γράψει με το mellotron να δίνει μια νυχτερινή ατμόσφαιρα, ένα προορισμένο hit-άκι. Τέλος το "Departer" κλείνει ιδανικά αυτό τον εξαιρετικό δίσκο με πένθιμο τρόπο αφού το στοιχειωμένο πιάνο και η ερμηνεία του Renske σε κάνει να κόβεις φλέβες. Τα πλήκτρα είναι επιβλητικά, τα έγχορδα και τα ηλεκτρονικά στοιχεία δίνουν βάθος στις συνθέσεις και ο Renske τραγουδάει καλύτερα από ποτέ, τόσο πειστικά και σπαρακτικά. Για πρώτη φορά έχουν ψυχεδελικά χαρακτηριστικά στην μουσική τους και η τραγουδοποιία βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι mid tempo με υπέροχες μελαγχολικές μελωδίες και έξυπνες αλλαγές ενώ το φάντασμα των Pink Floyd είναι περήφανο.

Αναμφισβήτητα οι Katatonia εξελίχθηκαν διατηρώντας την αυθεντικότητά τους και προσφέρουν ένα αριστούργημα που ίσως είναι μαζί με το "Viva Emptiness" η καλύτερη στιγμή τους. Βέβαια οι πολλές ακροάσεις χρειάζονται, αλλά με το που ξεχύνονται οι νότες από τα ηχεία νομίζεις πως ο ουρανός θα σκοτεινιάσει. Όσο κυλάει ο δίσκος η συναισθηματική ένταση κορυφώνεται όπως σε μια σπουδαία ταινία που σε καθηλώνει με κάθε τρόπο. Μέσα στους 5 καλύτερους δίσκους για φέτος. Μια ευχάριστη έκπληξη που δεν περιμέναμε τόσο καλή. Η ιδανική συντροφιά για τον χειμώνα.

Posted in: atmospheric,gothic,music