Αυτοί εδώ οι Ισπανοί εξελίσσονται σε κάτι άκρως ενδιαφέρον. Πλέκοντας την δυναμική του μελωδικού death των Dark Tranquility με την ατμόσφαιρα των Katatonia και τα jazz στοιχεία των Cynic δημιουργούν έναν δίσκο όπου ο σκοτεινός λυρισμός θυμίζει την μελαγχολία της dark pop με τον συνδυασμό των death και μελωδικών φωνητικών να φτιάχνουν ένα περιβάλλον παράνοιας. Οι μελωδίες και τα solos είναι εξαιρετικά, αλλά το δυνατό χαρτί του album είναι τα πλήκτρα και η χρήση του σαξόφωνου. Η μπάντα φαίνεται σαφώς επηρεασμένη από τους Opeth όσο αφορά την αντίληψη περί προοδευτικότητας αλλά διαθέτει αυθεντικότητα και ποιότητα. Οι κιθάρες μοιάζουν μεθοδικά δομημένες και τα όποια synthesizers προσδίδουν post rock αέρα. Σίγουρα η μουσική των Nahemah ίσως μπερδέψει αυτούς που θέλουν αποκλειστικά death metal αλλά οι φίλοι του progressive θα εκτιμήσουν τις καλές ιδέες που βρίσκονται διάσπαρτες στα λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Άκουσμα που δεν θ' αρέσει σε όλους αλλά που λειτουργεί ως trip-άκι. Το καλύτερο album της σύντομης καριέρας τους που ίσως αποτελέσει το βήμα για κάτι ανώτερο.
1 σχόλια:
Δεν έχω ακούσει πολλά αλλά το δέιγμα που έπεσε στα χέρια μου ήταν πολύ καλό και μου άρεσε αρκετά!
Δημοσίευση σχολίου