Τι τους έχουμε ανάγκη; Μας ταΐζουν για χρόνια τα ίδια ακριβώς σκουπίδια με διαφορετικό περιτύλιγμα. Πρέπει να φτάσουμε σε μια διαδικασία κοινωνικής απελευθέρωσης. Για να συμβεί αυτό είναι σημαντικό να αρνηθούμε κάθε ρόλο και να σπάσουμε κάθε διαχωρισμό ανάμεσα σε "ανώτερους" και "κατώτερους". Η Εξουσία δεν είναι μόνο μια κατάσταση συμφερόντων, αλλά και κοινωνική. Οι κανόνες θεσμοποίησης και νομιμοποίησης πόσο δίκαιοι είναι; Οι κανόνες συμπεριφοράς από ποιους καθορίζονται ως "αποδεκτοί" και "μη αποδεκτοί"; Ποιος ορίζει την κοινωνική κανονικότητα; Μπορεί να ψάξει κανείς μέσα στις αριστερές παρατάξεις όσο θέλει, αλλά επαναστατικότητα δεν θα βρει παρά μόνο βολεμένους χαρτογιακάδες. Γενικά τα κόμματα δεν ευνοούν την αλλαγή σε μια κοινωνία αφού καθοδηγούν συνειδήσεις και κυρίως συντηρούν το Σύστημα γιατί το έχουν ανάγκη για να πιστοποιήσουν την θέση τους και νομιμοποιούν την εξουσία. Το κάθε κόμμα αναπαράγει τους όρους καταπίεσης, ένα μεταμφιεσμένο πρόσωπο της Εξουσίας, του κυρίαρχου μοντέλου οργάνωσης. Κάθε κόμμα (μικρό ή μεγάλο) θα ασκήσει κάθε μέσο χειραγώγησης.
Η συγκροτημένη κυριαρχία, το κράτος, συνεχώς εφευρίσκει τρόπους για να εξαπατά τους ανθρώπους, απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρησή της. Έτσι κατασκευάζει κάποια "δικαιώματα" και επιβάλλει μια ψευδο-πειθώ όσο αφορά την υπακοή στους νόμους και την αποδοχή των μηχανισμών του Κράτους. Ο εθνικισμός είναι ένα μέσο επιβολής κυριαρχίας. Ο διαχωρισμός και οι τεχνητές διακρίσεις οδηγούν σε μια ιδεοληψία των υπηκόων που βοηθούν στο να ανασχηματιστεί κάθε φορά η κρατική κυριαρχία. Ο εθνικισμός είναι ένα δηλητήριο που μολύνει την ανθρώπινη σκέψη από μικρή ηλικία. Άλλο ένα μέσο επιβολής είναι η θεσμοποιημένη εκπαίδευση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της εξουσίας να αποδεχτούν οι άνθρωποι την κυρίαρχη ιδεολογία, ή καλύτερα να δουν τα πράγματα μέσα από τα μάτια της εξουσίας. Ακόμη και ο "ρεαλιστικός λόγος" είναι μια σοφιστεία που ουσιαστικά λειτουργεί ως τροχοπέδη για αλλαγή. Οι κοινωνικοί θεσμοί είναι σάπιοι ως το μεδούλι, η ηθική δικαιοσύνη αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για το Σύστημα. Που θέλω να καταλήξω; Ότι οποιαδήποτε επανάσταση με τις μέχρι τώρα γνωστές μορφές δεν προσφέρει τίποτα, γιατί απλά οι εξουσιαστές βρίσκουν με αφορμή την κάθε εξέγερση να αντικαταστήσουν τους κρίκους της αλυσίδας με άλλους και να τους βαφτίσουν διαφορετικά απ' ότι πριν προκειμένου το πλήθος να συνεχίσει να παραμένει κοιμισμένο. Έτσι κάθε φορά τα δεσμά έχουν για όνομα "λαϊκή δημοκρατία", "σοσιαλισμός", "συμμετοχική δημοκρατία" κοκ. Πρέπει να δράσουμε χωρίς φόβο, να κινητοποιήσουμε τους διπλανούς μας και να περάσουμε στα διάφορα περιβάλλοντα την συγκρουσιακή νοοτροπία. Εξάλλου όταν σ' έναν κόσμο όλες οι άλλες πρακτικές διεκδικήσεων έχουν αποτύχει τι άλλο απομένει; Αυτό δεν προϋποθέτει την ύπαρξη καθοδηγητών, ηγετών και απελευθερωτών, αφού θα είναι οι επόμενοι τύραννοι.
2 σχόλια:
Είναι όμως γεγονός πως αν και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καθοδηγητές ή ηγέτες, πως χωρίς αυτούς δύσκολα θα γινόντουσαν επαναστάσεις ή αλλαγές. Ο κόσμος έχει την ανάγκη (απο δική του ανασφάλεια) να ακολουθεί...Να του λένε τι να κάνει και να μην έχει πολλές ευθύνες!Δυστυχώς οι άνθρωποι δύσκολα κινητοποιούνται μαζικά και γι'αυτό βλέπουμε συνεχώς μεμονωμένες κινήσεις.Το να υπάρξει επομένως κάποιος ή καποιοι που θα κάνουν την αρχή προσωπικά δεν το θεωρώ τόσο κακό, αρκεί να μην καπηλευτούν ασφαλώε την προσωρινή εξουσία που θα έχουν και αρκεί οι "ακόλουθοι" να μην τους παραχωρήσουν τέτοια δικαιώματα! Γιατί πολύ σωστά εμείς είμαστε η Εξουσία!Την ημέρα που θα συνειδητοποιήσουμε πόση δύναμη έχουμε, θα έχει ξημερώσει μια νέα ημέρα...Υ.Γ: Πολύ καλό το κείμενο σου!
Δυστυχώς όμως Awakened δεν υπάρχει ηγέτης που να μην μπει στον πειρασμό της κατάχρησης της εξουσίας του. Ας πούμε ο Φιντέλ Κάστρο παρόλο που ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις (και όχι μόνο) στο τέλος έδειξε ένα άλλο πρόσωπο. Οι πολίτες έχουμε την δύναμη να αλλάζουμε το σκηνικό αρκεί να οργανωθούμε και να μην φοβόμαστε να συγκρουόμαστε με την εξουσία.
Δημοσίευση σχολίου