Πέρασαν αρκετές ημέρες ώστε να υπάρχει μια πιο ψύχραιμη απόσταση από τα πράγματα. Το πολιτικό σκηνικό καταρρέει. Οι Ευρωεκλογές έχω την εντύπωση ότι είναι το πρώτο "σύμπτωμα" κι ας λένε τα διάφορα παπαγαλάκια δημοσιογραφικά και μη για την δήθεν απολιτική στάση όσων επέλεξαν την αποχή. Μέσα σ' αυτή την περίοδο παρακμής, κανένα κόμμα δεν κατάφερε να δημιουργήσει κάποιο ρεύμα και να πείσει. Απλά σε όλη την Ευρώπη, (κι όχι μόνο στην Ελλάδα όπως πολλοί θέλουν να παρουσιάσουν) ο κόσμος αηδίασε με όλες τις παρατάξεις για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν ένα διακοσμητικό ρόλο, αφού τα κέντρα αποφάσεων είναι αλλού. Η αποχή ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση της λαϊκής μάζας, χωρίς υστεροβουλία, η έκφραση της απέχθειας για την παραπολιτική και το σκηνικό της σήψης των κομμάτων. Ακόμη και αριστεροί ψηφοφόροι βρέθηκαν να βγάζουν μικροαστικές κορώνες κατά της αποχής, ξεχνώντας πως ο πυρήνας της πολιτικής βρίσκεται στις λαϊκές μάζες. Τα κόμματα προπαγανδίζουν περί "νικητών" και "ηττημένων" αλλά στην πραγματικότητα όλοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολλών και συνεχίζουν να εξευτελίζονται. Στην πραγματικότητα ακόμη και η αριστερά (που περιμένει κανείς πιο ριζοσπαστικές απόψεις) αποδείχθηκε άλλο ένα καθεστωτικό δεκανίκι, ενώ το ΚΚΕ που βάλλει εναντίον της Ε.Ε συμμετείχε κανονικά στις Ευρωεκλογές. Μέγιστη υποκρισία, αφού κι αυτοί επιθυμούν να διατηρήσουν τον ρόλο τους στο Σύστημα.
Οι ηθικολόγοι εναντίον της αποχής, υποστήριξαν ότι είναι ακόμη και "αντιδημοκρατικό"! Τα κλισέ που ακούστηκαν ήταν πραγματικά προϊόντα σύγχυσης και ιδιοτέλειας. Η αστική δημοκρατία είναι απατηλή αφού οι διαδικασίες της είναι απλώς τυπικές. Η ψήφος δεν είναι τίποτα άλλο από το καλούπωμα του λαού μέσα από τους εκλογικούς αγωγούς της χειραγώγησης. Η συμμετοχή στις εκλογές δεν αποτελεί πολιτική θέση, αφού το να συμμετέχεις σε έναν θεσμό που υπονομεύει τα συμφέροντά σου, στερείς την ευκαιρία για την δημιουργία επαναστατικών κινημάτων, όχι απαραίτητα με την παλαιά μορφή και έννοια. Το ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αποφάσισε να απέχει, το έκανε ενάντια σε όλες τις παρατάξεις. Το γεγονός της αποχής δεν είναι το αίτιο της κοινωνικής και πολιτικής παρακμής, αλλά η συνέπεια. Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως αρνούνται την ανατροπή του σάπιου συστήματος, γι' αυτό μεγάλα τμήματα του πληθυσμού οδηγούνται στην άρνηση. Οι ευθύνες της Αριστεράς είναι μεγάλες. Απέτυχαν να δημιουργήσουν κάτι νέο, αλλά αντιθέτως ενσωματώθηκαν μέσα στον χυλό του καπιταλισμού. Η παθητική αντίδραση (οξύμωρο) μέσω της αποχής είναι δυνητικά επαναστατική.
Επίσης πρέπει να μείνουμε και στην αποδοκιμασία του κόσμου απέναντι στην Ευρωβουλή, που δεν αποτέλεσε κατάκτηση των λαών, αλλά τους επιβλήθηκε φασιστικά από τα ανώτερα ευρωπαϊκά διευθυντήρια και τις πολυεθνικές και υπονομεύει τον ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων. Επομένως όχι, δεν πήγε όλη η Ευρώπη για μπάνια, ούτε πήγε για freddo, ούτε σε όλες τις χώρες υπήρχε τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Δυστυχώς διαπίστωσα πως ακόμη και νέοι της λεγόμενης G700 αλλά και άτομα με "ριζοσπαστικές" θέσεις, έπεσαν σε αυτή την παγίδα των ΜΜΕ και των κάθε λογής "υπερασπιστών της δημοκρατίας". Αρνήθηκαν πολλοί να ερμηνεύσουν σε βάθος τα πράγματα, παρά μόνο πήραν την απλή εξήγηση που βολεύει. Ο δικομματισμός δεν "χτυπιέται" με την ενίσχυση κομμάτων-δορυφόρων των 2 μεγάλων, αντιθέτως μεταλλάσσεται σε κάτι νέο, κάνοντας τους νταβατζήδες να χαίρονται. Και επιπλέον γιατί η αποχή να είναι παθητική στάση, ενώ η "ψήφος διαμαρτυρίας" σε ένα κόμμα του κατεστημένου, ή σε ένα αποφάγι του δεν είναι; Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η ψήφος ντε-και-καλά-έστω-και-λευκό, είναι μοιρολατρική, αφού δεν κινείται από κάποια πολιτική πεποίθηση, αλλά αποδέχεται το κατεστημένο άκριτα μέσω της συμμετοχής. Και πως κρίνονται οι "συνειδητοί" ψηφοφόροι, με ποιο κριτήριο; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι...σπόροι του συστήματος είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι μέσα στους περισσότερους, που άθελά τους θα το υπερασπιστούν όταν δεν το στηρίζει κάποιος. Όμως επιμένω ότι η πολιτική ασκείται από τις λαικές μάζες και η αποδοκιμασία ενός καθεστώτος είναι το πρώτο βήμα για κάτι καλύτερο. Αρκεί να το αντιληφθούμε.
3 σχόλια:
Και εγώ αυτό ακριβώς πιστεύω, και αυτό έγραφα σε blogs κ ας μη με καταλάβαινε σχεδόν κανείς.. Έτσι ακριβώς.. μακάρι να γεννηθεί κάτι καινούργιο, αν και το σύστημα είναι τόσο σάπιο, δύσκολο..
Την καλησπέρα μου!Ταυτίζομαι κι εγώ με τις απόψεις του άρθρου σχετικά με την αποχή. Όσο οι «νταβατζήδες» βρίσκουν εργαλεία για να κάνουν την δουλειά τους, τίποτα δεν αλλάζει, ενώ οι πολίτες παραμένουν όχλος, νομίζοντας ότι κάτι αλλάζει με τον μετασχηματισμό κομμάτων και την αλλαγή ισορροπιών.Όσο το σύστημα το πολιτικό βασίζεται σε μιαν επίπλαστη αντιπροσώπευση (ίσως τελικά κάθε αντιπροσώπευση είναι επίπλαστη και οδηγεί σε κατάχρηση) τα αφεντικά θα μπορούν να διατηρούν το τείχος ασφαλείας που τους προστατεύει, ενώ οι πολίτες, ανενεργοί, απλά θα υφίστανται εξουσία.Η (ομολογούμενα τεράστια για τα ντόπια δεδομένα) αποχή όμως είναι ένα μήνυμα αποστασιοποίησης. Το έδαφος για κάτι νέο, ακηδεμόνευτο κι ελεύθερο στήνεται.Το μόνο θέμα είναι πού θα συναντηθούμε όλοι εμείς να στήσουμε το νέο πράμμα αυτό...
Η ψήφος στο οποιοδήποτε κόμμα λειτουργεί μόνο ενισχυτικά στο σύστημα που επικρατεί και εάν καποιος πιστεύει ότι με την φήφο αποδυναμώνεται ο δικομματσμός ή αλλάζει κάτι τότε είναι πολύ αφελής.Τόσα χρόνια εγώ δεν βλέπω καμιά αποδυνάμωση και καμιά αλλαγή προς το καλύτερο. Τουναντίον τα πράγματα πάνε απο το κακό στο χειρότερο. Αν βολεύει κάποιους να ερμηνεύουν το ποσοστό αποχής ως "πήγαν για καφέ, προτίμησαν τις παραλίες" ας το κάνουν. Λάβετε υπόψιν όμως ότι το φαινόμενο αυτό ήταν πανευρωπαικό. Ο κόσμος όπως πολύ σωστά λες ΒΑΡΕΘΗΚΕ! Κουράστηκε να μην έχει λόγο σε τίποτα απ'όσα του επιβάλλονται και να βλέπει την ποιότητα ζωής του να χειροτερεύει καθε μέρα.Πραγματικά ελπίζω να κάνουμε κάποια στιγμή την υπέρβαση και να δημιουργηθεί κάτι καλύτερο...
Δημοσίευση σχολίου