Οι Dream Theater είναι μια αγαπημένη μπάντα. Έχει χαρίσει τραγούδια και δίσκους απίστευτης έμπνευσης και αξίας. Στα 2 τελευταία albums (που για άλλους θα ήταν αριστουργήματα) φάνηκαν συνθετικά κουρασμένοι και έπεσαν στην παγίδα του εύκολου εντυπωσιασμού. Μου θύμισαν τα flash rock συγκροτήματα παλαιότερων δεκαετιών που έπαιζαν επιτηδευμένα τεχνικά και εντυπωσίαζαν μόνο τους ανίδεους ή τους 15χρονους που δεν είχαν ακούσει ξανά τόσο τεχνική μουσική. Όμως τι γίνεται με το νέο album; Τα νέα είναι καλά, γιατί κυκλοφορούν ίσως τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του "Scenes from a Memory". Χωρίς βέβαια δραματικές αλλαγές αλλά ωστόσο μου φάνηκε αρκετά "δυσκολοχώνευτος" και σίγουρα απαιτεί χρόνο όπως όλοι οι δίσκοι τους. Περιέχονται 6 συνθέσεις και οι εντυπώσεις μου είναι οι εξής:
"A Nightmare to Remember": Αρκετά heavy και πομπώδες με black( μέχρι και blastbeats,κι όμως!) στοιχεία, αρκετά σκοτεινό, με φοβερή ανάπτυξη, καταπληκτικό refrain και τον Portnoy να κάνει μερικά brutal φωνητικά. Εντυπωσιακό σαν ξεκίνημα και τα 14 λεπτά που διαρκεί ούτε που καταλαβαίνεις πως περάσανε.
"A Rite of Passage":Δεν επιλέχθηκε τυχαία για πρώτο single, η εισαγωγή και η δομή του θυμίζει κομματάρες σαν το "Home", μόνο που το κάργα εμπορικό refrain το μεταμορφώνει σε ένα πιασάρικο αλλά ποιοτικό τραγούδι. Στην μέση έχει και ένα ξεσάλωμα που το απογειώνει.
"Wither":Μια όμορφη μπαλάντα, ελεγειακή, πάλι υπέροχο refrain με τα πλήκτρα να έχουν μεγαλύτερο ρόλο. Σύνθεση που μοιάζει βγαλμένη από τις παλαιότερες κυκλοφορίες τους.
"The Shattered Fortress":Αυτό εδώ το κομμάτι είναι μια συρραφή από μέρη παλαιότερων κι έχει ως θέμα τον αλκοολισμό του Mike Portnoy που μας έχει απασχολήσει σε 4 τραγούδια κατά το παρελθόν. Ωραία σύνθεση, αλλά σε σημεία θα πιάσετε τον εαυτό σας να λέει "κάπου το έχω ξανακούσει αυτό".
"The Best of Times":Πλήκτρα, ήρεμη ατμόσφαιρα, ένα τρυφερό feeling, μελαγχολία. Η Rush επιρροή είναι εμφανής και το solo στο τέλος καταπληκτικό. Όμως δεν χρειαζόταν να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια.
"The Count of Tuscany":Επικό κομμάτι, πολλές εναλλαγές, άψογο refrain και έντονη ατμόσφαιρα. Ιδανικό κλείσιμο για έναν πολύ καλό δίσκο.
Νομίζω πως το ότι οι Dream Theater βούτηξαν στο ένδοξο παρελθόν τους, τους έκανε καλό. Σε μερικά σημεία ο δίσκος θυμίζει τα "Images & Words", "Awake" και "Scenes from a Memory" κι αυτό είναι καλό. Εκτός απ' το ότι έγραψαν συνθέσεις υψηλού επιπέδου, ωραία refrains (κάτι που είχαμε να συναντήσουμε καιρό σε ολόκληρο δίσκο των DT) αλλά το κυριότερο δεν ακούγονται μόνο τεχνικοί αλλά επιτέλους έδωσαν περισσότερη βάση στην μελωδία και το συναίσθημα. Ο LaBrie τραγουδάει σε γραμμές που του ταιριάζουν περισσότερο, ο Petrucci παίζει πιο μελωδικά κι ο Rudess χρησιμοποιεί τα πλήκτρα με τρόπο που θυμίζει τα '90s. Βασικά αυτή την αίσθηση βγάζει ολόκληρο το "Silver Lininigs..." ενώ το ίδιο θυμίζει και το μαγικό εξώφυλλό του. Σπουδαίος δίσκος από τους Theater, πιο περιπετειώδης και ουσιαστικός από τους τελευταίους τους, με μερικές κλασικές στιγμές, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη λείπει αυτό το "κάτι" που είχαν κατά τα πρώτα τους albums. Αλλά μην τρέφουμε αυταπάτες, δίσκοι σαν το "Images & Words" δεν βγαίνουν κάθε μέρα.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
DREAM THEATER-BLACK CLOUDS & SILVER LININGS
2 σχόλια:
Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αν και στα 2 τελευταία άλμπουμ μας τα ψιλοχαλάσανε. Δεν μου άρεσαν σχεδόν καθόλου!Αυτός εδώ όμως φαίνεται αρκετά καλύτερος και όσα κομμάτια έχω ακούσει μ'έχουν ικανοποιήσει!Είναι μεγάλη μπάντα και οι απαιτήσεις λογικό να είναι και αυτές μεγάλες!Υ.Γ: Είχα ξαναγράψει σχόλιο. Τι έγινε; Σβήστηκε η ανάρτηση;Ωραίο το βίντεο!!
Awakened, πραγματικά ο νέος δίσκος "αναθέρμανε" λίγο την σχέση μου με τους Theater. Όπως το' πες, μεγάλη μπάντα, μεγάλες προσδοκίες. Φοβερή κι η έκδοση με τα 3cd (1.Το album, 2.διασκευές 3. Όλος ο δίσκος σε instrumetal)ΥΓ.Ναι για κάποιο λόγο κάποιοι κύριοι, σβήνουν με φασιστικό τρόπο μουσικές παρουσιάσεις. Κι αν είναι για το download των δίσκων είναι υποκριτικό από την στιγμή που γίνεται της πόρνης στο διαδίκτυο....Και το video καλό.
Δημοσίευση σχολίου