«Ο αναρχισμός, κατά τη γνώμη-μου, είναι μια έκφραση της ιδέας ότι το βάρος της απόδειξης εναπόκειται πάντοτε σ’ εκείνους που διατείνονται ότι η εξουσία και η κυριαρχία είναι απαραίτητες. Εκείνοι πρέπει να αποδείξουν, με ισχυρά επιχειρήματα, ότι το συμπέρασμα αυτό είναι σωστό. Αν δεν μπορούν, τότε το σύστημα του οποίου υπεραμύνονται θα πρέπει να θεωρηθεί αθέμιτο.»
(N. Chomsky)
Οι κοινωνίες είναι πολύπλοκα συστήματα που αυτο-οργανώνονται δηλαδή δημιουργούν από μόνα τους τις απαραίτητες δομές σε συνδυασμό με την ιστορική\χρονική συγκυρία. Το να θεωρήσουμε πως ένα σύστημα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς οργάνωση είναι επιπόλαιο, αφού ακόμη και σε θηρευτικές κοινωνίες χρειάζεται μια υποτυπώδης οργάνωση. Η κοινωνία ως μεγα-οργανισμός δεν μπορεί να στηριχθεί σε απλά μοντέλα οργάνωσης. Η κοινωνική δόμηση παγκοσμίως δεν συνέβη σε μια μέρα, αλλά σταδιακά το σύστημα γίνεται και πιο πολύπλοκο. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ή ζούμε με τις υπάρχουσες δομές ή θα χρειαστεί να τις καταστρέψουμε για να κάνουμε "reset" στο σύστημα και να επιστρέψουμε στην οργάνωση του σταδίου των ανταλλακτικών κοινωνιών. Και τα δύο μοιάζουν με άκρα. Ωστόσο μένοντας στην άποψη του Chomsky οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αυτοί που έχουν στα χέρια τους την εξουσία ή την υποστηρίζουν πρέπει να μας πείσουν για την χρησιμότητα της θέσης τους.
Η πορεία της ανθρωπότητας έχει ν' αντιμετωπίσει διάφορες προκλήσεις. Στην χώρα μας κοντά στο 20% του πληθυσμού είναι άνω των 65 ετών, κάτι που μεταφράζεται ως μια γερασμένη χώρα με συντηρητικές ιδέες, η οποία έχει παρελθόν δηλαδή μεγάλη ιστορία, αλλά αβέβαιο μέλλον και κυρίως διάθεση για επένδυση. Η γεροντοκρατία έχει ως επίπτωση όχι μόνο την βιολογική, αλλά και την διανοητική γήρανση της χώρας. Η συλλογική απάθεια κι η εσωστρέφεια είναι μερικά συμπτώματα που ακόμη δεν έχουμε δει σε πλήρη "έξαρση". Τα κοινωνικά αντανακλαστικά επίσης μειώνονται, ενώ οι ιδεολογίες παραμένουν απολιθώματα περασμένων δεκαετιών που αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις σε σύγχρονες προκλήσεις. Η γερασμένη αυτή κοινωνία πάσχει από έλλειψη αδρεναλίνης και χρόνο με τον χρόνο γίνεται και πιο συντηρητική. Άρα δύσκολα να αμφισβητήσει το σύνολο την εξουσία και τον ρόλο της μέσα στην κοινωνία. Ο "πολιτικά ορθός" τρόπος έκφρασης είναι ένα ακόμη σημάδι συντηρητισμού, ενός συντηρητισμού τόσο ύπουλου που πλήττει ακόμη και τους νέους. Παιδιά αγχωμένα που προσπαθώντας να καλύψουν το κενό της απουσίας πειθαρχίας στην ζωή τους, ασπάζονται τις αξίες του συντηρητισμού άκριτα. Οι νέοι παλαιότερα μάχονταν τον κανόνα, τώρα τον διαφημίζουν. Έτσι δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ ήταν ηλικίες 20-40.
Και βέβαια πρέπει να κρίνουμε το μερίδιο ευθύνης των νέων ηλικιών 25-35, οι οποίοι προτιμούν την κουλτούρα του φραπέ και του σκυλάδικου, αναπαράγοντας τις αγκυλώσεις των γονιών τους. Ο Μοντεσκιέ λέει: «Προκειμένου να μην υπάρχει κατάχρηση της εξουσίας χρειάζεται η εξουσία να σταματάει την εξουσία». Χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρχουν θεσμοί, οργανισμοί που να λειτουργούν ως αντίβαρο. Η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα είναι αδύναμη, ενώ οι ανεξάρτητες διοικητικές αρχές συνήθως είναι δεμένες χειροπόδαρα από τους "δημοκρατικούς" θεσμούς. Η εξουσία αντί να έχει γίνει το μέσο για να εφαρμόσει κανείς μέτρα υπέρ των πολιτών και των κοινωνικών αναγκών, μετατράπηκε σε μια εν λευκώ εξουσιοδότηση όλων όσων μας αφορούν. Γι' αυτό ο ρόλος της εξουσίας κι η θέση αυτών που την ασκούν πρέπει να επαναδιαμορφωθεί.
4 σχόλια:
Λύκε, Λύκε που εξακολουθείς να είσαι εδώ και εγώ να σε διαβάζω ανελλιπώς διαπιστώνω ότι εξακολουθείς να ερευνάς το εκλογικό αποτέλεσμα. Με χαρά βέβαια. Αν και οφείλω να σου ομολογήσω ότι με έχεις μπερδέψει λιγάκι μια και, μπορεί και λανθασμένα, να κατάλαβα πριν τις εκλογές ότι υποστήριζες την άποψη της αποχής ενώ μετά έκρινες –σωστά- το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών. Εκεί οφείλω να σου ομολογήσω ότι μπερδεύτηκα λίγο θεωρώντας σημαντική την παρουσία όλων μας στην κάλπη όχι επειδή οι ακροδεξιοί δεν θα αποσπούσαν το ποσοστό που απέσπασαν αλλά επειδή ίσως το δικό μας όχι στο «Αυγό του φιδιού» να ήταν μεγαλύτερο.Όπως και να ΄χει διάβασα το άρθρο σου αυτό με ενδιαφέρον επειδή και πάλι έχει να κάνει με «αυτούς» και την ηλικιακή ομάδα του πληθυσμού που τους προτίμησε. Παρακάμπτω επί του παρόντος τις απόψεις του Τσόμσκι για να προσγειωθώ στην Ελλάδα που αν μη τι άλλο δεν χρειάστηκε ποτέ να μας πείσουν. Οι αντιστάσεις μας είναι εξαιρετικά χαλαρές όπως τουλάχιστον διαπιστώνεται περισσότερο από ενάμιση αιώνα.Ξέρεις κάτι; Πιστεύω ότι οι νέοι που προτίμησαν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο είναι λιγότεροι από εκείνους της δικής μου και προηγούμενων γενεών. Πιστεύω ότι οι νέοι που έχουν επιλέξει σήμερα την κουλτούρα του φραπέ και του σκυλάδικου, όπως χαρακτηριστικά γράφεις, αναπαράγοντας τις αγκυλώσεις των γονιών τους είναι λιγότεροι από όσοι ήταν στο παρελθόν. Θεωρώ επίσης ότι είμαστε εξαιρετικά εγωιστές και επαρμένοι, υπερβολικά αυστηροί και μοχθηροί απέναντι στη νέα γενιά. Έχει σκεφτεί ποτέ αν η κουλτούρα του φραπέ και του σκυλάδικου διαφέρει σε τίποτε από την κουλτούρα του ροκ εν ρολ (στην Ελλάδα πάντα έτσι;), του Θησαυρού, του Ντομινό, του Κοινούση και της Βουγιουκλάκη; Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσοι ήταν οι νέοι της εποχής που προτιμούσαν όλα τα παραπάνω όταν την Ελλάδα κυβερνούσε το παρακράτος; Έχεις σκεφτεί πόσοι ήταν οι νέοι που προτιμούσαν τη σιωπή και την αδιαφορία όταν την χώρα μας την αιματοκυλούσαν οι συνταγματάρχες; Αν τους μετρήσεις θα καταλήξεις ότι ήταν σημαντικά περισσότεροι από τους σημερινούς. Γιατί αλλιώς δεν θα χωρούσαν στα ξερονήσια.Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο άδικοι με τους σημερινούς νέους. Για τους οποίους οφείλω να ομολογήσω ότι σωστά επισημαίνεις ότι προσπαθώντας να καλύψουν την απουσία πειθαρχίας στην ζωή τους, ασπάζονται τις αξίες του συντηρητισμού άκριτα. Για τον απλό λόγο ότι η πειθαρχία, κατά την ταπεινή γνώμη μου βέβαια, αρμόζει μόνο στις αξίες. Και η δική μου όπως και οι προηγούμενες γενιές τις αξίες αυτές τις χάσαμε στο βωμό των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, και εξακολουθούμε μέχρι σήμερα, χάνοντας το τρένο της ανατροπής.Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία και την ευκαιρία που μου δίνεις να κάνω την αυτοκριτική μου απέναντι στα παιδιά μου και τους φίλους τους που με περιστοιχίζουν. Απέναντι στον Κώστα, τον Γιάννη, τον Γιάννη, την Κατερίνα, την Ρόζα, τον Ηλία και δεκάδες άλλους που ξέρω ότι συνειδητά δεν παλεύουν για την φραπεδιά. Καλό ΣΚ:)
Δυστυχώς υπάρχει πολύ συντηρητισμός και εσωστρέφεια πλέον στους νέους. Το'χω διαπιστώσει κατόπιν συζητήσεων με αρκετούς καθώς και'γω σ'αυτήν την ηλικιακή ομάδα ανήκω των 25-35.Πολλοί απ'αυτούς δεν ενδιαφέρονται καν για την πολιτική αφού την έχουν ταυτίσει με πρόσωπα και όχι με την κριτική σκέψη και την συμμετοχή στα κοινά όπως θα έπρεπε. Συμφωνώ ότι οι νέοι κατά το παρελθόν ήταν πιο αντιδραστικοί σε θέματα κοινωνικά και πολιτικά απ'ότι σήμερα. Σε πολλά νεαρά άτομα κυριαρχεί μια ελαφρομυαλιά ενώ πραγματικά μερικά φαίνονται να ζουν σε άλλον κόσμο χωρίς συναίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας.Ο ολοένα αυξανόμενος πληθυσμός των ηλικιωμένων ασφαλώς δεν βοηθάει στην αντίδραση και την αλλαγή και έτσι ο ρόλος των νέων καθίσταται ακόμη πιο δύσκολος αφού είναι αυτοί που πρέπει να κινητοποιηθούν περισσότερο για να αποκαθηλώσει τους άχρηστους που μας κυβερνάνε.Πρέπει η εκάστοτε εξουσία να ελέγχεται απο τον λαό και να τον φοβάται ώστε να μη μπορεί να προβάινει σε αυθαίρετες πράξεις και να παραμένει στην θέση της απ'αόριστον.
Αwakened, το ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική είναι σημάδι παρακμής της ίδιας της πολιτικής που μετατράπηκε σε ένα ακόμη πακέτο του life style. Μεγάλη ζημιά έκανε η εισαγόμενη κουλτούρα που την ασπαστήκαμε άκριτα και την θεοποιήσαμε, με τα ΜΜΕ να αναπαράγουν όλα εκείνα τα στερεότυπα που χρειάζεται να μείνει κανείς κοιμισμένος.Αν κοιτάξουμε όλοι τον εαυτό μας στον καθρέφτη, θ' ανακαλύψουμε τους πραγματικούς ένοχους της κατάστασης. Το γράφω στην νέα ανάρτηση:πηγή πολιτικής είναι η κίνηση των λαϊκών μαζών. Αυτό πρέπει να το έχουν όλοι στο μυαλό τους και κυρίως οι αριστεροί που υπερασπίστηκαν αυτή την σαπίλα.Φιλιά
Η επίκληση στην αυθεντία οποιουδήποτε δε μου λέει απολύτως τίποτα. Απλά αρνούμενος ν αποδεχτώ την "ύπαρξή" τους καθώς η πραγματικότητα είναι υπεράνω αυθεντιών, προσωπικοτήτων ή οποιωνδήποτε άλλων, θα πω τα εξής. Κατ' αρχήν μιλάς για την αναγκαιότητα της οργάνωσης (εγώ καταλαβαίνω πως εννοείς τον καταμερισμό της εργασίας δηλαδή την αλλοτρίωση του ανθρώπου σε σχέση με τη φύση και τη φύση του) ή (και) αυτο-οργάνωσης, που δημιουργεί το σύστημα. Σύστημα σημαίνει κατ' αρχήν σύστημα παραγωγής. Από 'κει πηγάζουν όλα δηλαδή τα εκάστοτε εξουσιακά, ηθικά ή ο,τιδήποτε άλλα μικροσυστήματα. Δεν ήταν λοιπόν η εξουσία που δημιούργησε τα συστήματα αλλά ακριβώς το αντίστροφο. Δεν ξύπνησε κάποιος ένα πρωί στον πρωτόγωνο κομμουνισμό και είπε "Α! Θα κάνω εξουσία σήμερα". Το θέμα σου όμως όπως αυτό προχωράει φαίνεται να πηγαίνει αντι για μπρος, πίσω. Τι σημαίνει αυτό; Οπισθοδρόμηση. Αυτό συμβαίνει γιατί η έμφαση που δίνεις κατ΄αρχήν στην ατομικότητα και όχι στη συλλογικότητα είναι απλά η αποξένωση και η αποθέωση του εγωισμού μέσα σ' ένα σύνολο διαφορετικοτήτων. Αντί να ενώνεις, όχι να μαζοποιείς, προτάσεις την ικανοποίηση του εγώ σαν αυτοσκοπό αρνούμενος να δεις την ικανοποίηση ΌΛΩΝ των εγώ μέσα από το συλλογικό, το κοινωνικό. "Χέστηκα για τους άλλους" δηλαδή "εγώ μόνο έχω σημασία". Το δεύτερο σημείο που θα σταθώ είναι η "απαιτούμενη" συνείδηση για την απελευθέρωση. Μπορεί άραγε η συνείδηση να φτάσει από μόνη της σε αυτό το σημείο όταν ζεί κάτω αυτέ τις συνθήκες (ένα σύστημα που κάνει τα πάντα για να επιβιώσει και γι' αυτό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να το πετύχει); η απάντηση είναι ΌΧΙ. Αν ήταν έτσι ας κάτσουμε στ' αυγά μας και να περιμένουμε την δευτέρα παρουσία μεταφράζοντάς την ως "κοινωνική επανάσταση". Η επανάσταση, για την ακρίβεια η σοσιαλιστική επανάσταση, γίνεται ακριβώς λόγω αυτή της καθυστέρησης της συνείδησης σε σχέση την πραγματικότητα, το αντικειμενικό. Αν μελετήσεις φυσική θα καταλάβεις με το παράδειγμα της πυρηνικής σύντηξης. Η απόσταση δύο πυρήνων φορτισμένων αντίθετα μεγαλώνει τεχνητά, από τον άνθρωπο. Όμως αυτοί δεν μπορούν ν' αποκοπούν σε επίπεδο πεδίων αλληλεπίδρασης και κάποια στιγμή, ακαριαία (βλ. πχ Δεκέμβρης 2008, Οκτώβρης του ’17 στη Ρωσία), αναγκαστικά συγκρούονται και δημιουργούν μια τεράστια έκρηξη. Αυτό είναι η επανάσταση. Το ζητούμενο τώρα του κομμουνισμού είναι ο θάνατος του καταμερισμού εργασίας που αυτός οδηγεί σε σύστημα που οδηγεί σε εξουσία. Ας σκεφτούμε λοιπόν... (Και δε μιλάω για την απίστευτη σταλινική τραγωδία που γνωρίσαμε).
Δημοσίευση σχολίου