Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ DOWNLOADING

Στην εποχή μας η μουσική βιομηχανία περνάει κρίση. Οι ιλιγγιώδεις πωλήσεις του παρελθόντος αποτελούν εξαίρεση λίγων δίσκων πλέον. Οι νέες τεχνολογίες και ο τρόπος διάθεσης και προώθησης της μουσικής έχουν αλλάξει. Στην ψηφιακή εποχή ο καθένας που έχει μια σύνδεση στο internet μπορεί να "κατεβάσει" δίσκους ακόμη και πριν την επίσημη κυκλοφορία τους. Πολλοί καλλιτέχνες μάλιστα, έχουν επιχειρήσει -και αρκετοί το σκέφτονται- να διαθέτουν την μουσική τους αποκλειστικά μέσω διαδικτύου κι αργότερα να την κυκλοφορούν και με τους παραδοσιακούς τρόπους (cd ή βινύλιο). Στην νέα πραγματικότητα που επιδιώκουν από την πλευρά τους και οι καλλιτέχνες είναι η απευθείας επαφή τους με το κοινό, χωρίς την διαμεσολάβηση των δισκογραφικών εταιρειών.
Οι δισκογραφικές-κυρίως οι πολυεθνικές-έχουν μετατρέψει με ολόκληρο το σύστημα προώθησης, διαφήμισης και management την μουσική σε ένα ακόμη εμπόρευμα, δημιουργώντας σχέσεις εξουσίας με τους καλλιτέχνες αλλά και το κοινό. Η κοπή της μουσικής-προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση σε όλο το δίκτυο διασκέδασης και μαζικής κουλτούρας ουσιαστικά μεταλλάσσει ακόμη και την σχέση του ακροατή με την ίδια την μουσική. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που δεν στηρίζουν τους καλλιτέχνες που πραγματικά αγαπάνε, θεωρώντας τα τραγούδια τους αναλώσιμα. Σε μια παγκοσμιοποιημένη και μαζικοποιημένη κοινωνία όλα έρχονται σε πακέτα και απευθύνονται σε target groups κι όχι σε συνειδητοποιημένους ακροατές.

Το downloading είναι το ραδιόφωνο του σήμερα, σε μια εποχή που το ραδιόφωνο ηχεί πιο τυποποιημένο από ποτέ δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψει κανείς καλλιτέχνες που πριν δεν είχε την ευκαιρία. Είμαι υπέρ του να "κατεβάζει" κανείς μουσική αλλά όχι να μένει μόνο εκεί. Αν σ' αρέσει ένας δίσκος πήγαινε να τον αγοράσεις. Βέβαια στην πραγματικότητα τα μεγαλύτερα ποσοστά των πωλήσεων τα καρπώνονται οι δισκογραφικές, οι οποίες προκειμένου να ρίξουν τα δίχτυα τους σε συνεχώς αναπτυσσόμενες καταναλωτικές ομάδες και να έχουν συνεχώς νέους δίσκους στα ράφια, κυκλοφορούν ότι βρουν μπροστά τους, με τραγουδιστές/στριες κλώνους άλλων και με συγκροτήματα τυποποιημένα που βγάζουν δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο (ή έστω ένα live, ένα best of κοκ) για να κρατούν το όνομά τους στην επικαιρότητα.

Όσοι από τους καλλιτέχνες δεν προσαρμόζονται στην νέα εποχή των ψηφιακών τεχνολογιών ή ακόμη χειρότερα μιλούν εναντίον της, χάνουν σε δημοτικότητα ή γίνονται αντιπαθείς. Σημεία των καιρών; Ίσως. Βέβαια οι περισσότεροι πραγματικοί καλλιτέχνες δεν ενδιαφέρονται τόσο για τις πωλήσεις δίσκων, ενώ περισσότερα κερδίζουν από τις συναυλίες και το λεγόμενο merchandise (προϊόντα βασισμένα στο brand του κάθε ονόματος). Καμία ψηφιακή μορφή δίσκου ή τραγούδια σε mp3 μορφή δεν μπορούν να δημιουργήσουν σχέση μεταξύ ακροατή και καλλιτέχνη. Είναι τελείως διαφορετικό να έχει κάποιος την συσκευασία με το λεγόμενο artwork, τους στίχους και την λοιπή καλλιτεχνική δουλειά στα χέρια του, εκτιμά διαφορετικά την ίδια την μουσική. Για να αποφύγουν την χασούρα από την πειρατεία οι δισκογραφικές κυκλοφορούν πολλές διαφορετικές εκδόσεις ενός album, με bonus κομμάτια, διαφορετικό εξώφυλλο, κάποιο extra dvd και λοιπά επιπλέον πράγματα που λειτουργούν ως μαγνήτης, ώστε να ελκύσει με επιπλέον υλικό όσους πιθανώς απλά θα "κατέβαζαν" τον δίσκο. Η πειρατεία πλήττει κυρίως τις δισκογραφικές. Ακόμη και η επίσημη κυκλοφορία ενός δίσκου αποκλειστικά μέσω διαδικτύου δεν ξέρω πόσο πετυχημένη κίνηση μπορεί να είναι, από την στιγμή που με τόσα προγράμματα "μοιράσματος" μεταξύ των χρηστών, θα είναι ανόητο κάποιος να πληρώσει για ν' αγοράσει έναν δίσκο σε ψηφιακή μορφή που μπορεί να τον "κατεβάσει" δωρεάν.

Το σημαντικό είναι ο καθένας να στηρίζει με την...ψήφο του (λέγε με euros) τον κάθε καλλιτέχνη που πραγματικά αγαπάει ή αξίζει. Ευτυχώς που υπάρχουν και καλλιτέχνες που θυμίζουν πως η μουσική είναι μορφή τέχνης κι όχι ένα τουριστικό αξεσουάρ για επίδειξη ή βρώση. Επιφυλάσσομαι να παρουσιάσω στο μέλλον κάποιους αυτής της κατηγορίας. Η μουσική που προβάλλεται και γίνεται γνωστή σε μεγάλα ακροατήρια παράγει ήθος. Η μουσική που κατέληξε ως προϊόν παράγει αντίστοιχηιδεολογία και στους ακροατές. Αν οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν φτάσει σε σημείο να έχουν τόση ζημία, είναι γιατί πληρώνουν την απληστία τους και το πλήθος σαβούρας που προωθούν που δεν πείθουν τον κόσμο να επενδύσει σ' αυτό. Ήθελαν πελάτες κι όχι ακροατές, οπότε κι ο πελάτης θα κοιτάξει το συμφέρον του...

Ρίξτε μια ματιά στο λήμμα "Πειρατεία" όπως το παρουσιάζει καυστικά η Φρικηπαίδεια.

Posted in: music