Ο πιο παράξενος δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Opeth είναι το "Heritage". Αφήνουν στην άκρη και το παραμικρό death metal στοιχείο για να επικεντρωθούν στην δεύτερη μεγάλη επιρροή τους, που δεν είναι άλλη από το prog rock και την ψυχεδέλεια των '70s. Μπορεί να είχαν κυκλοφορήσει το ηλεκτροακουστικό "Damnation" το 2003, αλλά το νέο τους πόνημα δεν έχει καμία απολύτως σχέση μ' αυτό που πρόκειται να ακούσεις και για την ακρίβεια δεν το περιμένεις καν.
Οι Opeth με κάθε νέα κυκλοφορία προκαλούν συζητήσεις αλλά το "Heritage" θ' αποτελέσει ίσως τον δίσκο που θα διχάσει περισσότερο απ' όλους. Από το "Watershed" είχε διαφανεί ότι οι Σουηδοί ήθελαν να ρίξουν περισσότερο βάρος στο progressive στοιχείο τους. Ξεχάστε τα growls του Akerfeldt. Τραγουδάει μόνο με καθαρά φωνητικά, τα οποία έχει βελτιώσει κι άλλο και οι ερμηνείες του είναι πιο ώριμες από ποτέ. Οι μουσικές επιρροές αν και γίνονται αντιληπτές, δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις απολύτως, αφού η προσωπικότητα της μπάντας είναι πολύ δυνατή.
Αυτό είναι το πιο τολμηρό και πειραματικό τους βήμα. Τα βαριά riffs όσο κι αν ψάξεις δεν θα τα βρεις, αφού οι rock καλλιγραφίες έχουν βγει στην επιφάνεια για τα καλά, σε σημείο που αν κάποιος δεν έχει ξανακούσει το συγκρότημα, να μην μπορεί να το φανταστεί στην death πλευρά του. Αλλά όλη αυτή η αλλαγή ακούγεται απόλυτα φυσική. Πιάνο, jazz προσέγγιση, μελαγχολία που ποτίζει κάθε νότα και λέξη, συναίσθημα. Μετά από ένα μικρό intro, το "The Devil's Orchard" με την αλα Rush μελωδία σε εισάγει στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Αν και το ακούς οικείο, καταλαβαίνεις πως κάτι έχει αλλάξει. Μπορεί να είναι και το πιο ευκολομνημόνευτο τραγούδι, σου καρφώνεται με την μία, ενώ το επαναλαμβανόμενο "God is dead" στο refrain διατηρεί την occult αύρα.
Το "I Feel the Dark" είναι η πιο μυστηριώδης σύνθεση, με αρκετές αλλαγές. Τα πλήκτρα και οι ακουστικές κιθάρες έχουν τον κύριο λόγο. Στο "Slither" μπορείς να φανταστείς τους Rainbow για λίγο. Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό και δημιουργεί την αίσθηση του απρόσμενου, αναγκάζοντας τον ακροατή να αφιερώσει πολύ χρόνο για να αφομοιώσει την μουσική που περιέχει το "Heritage". Ακολουθεί το "Nepenthe" με ένα jazz\fusion σημείο να ανοίγει, για να αλλάξει σε ένα King Crimson πέρασμα, με τις μελωδίες από τα πλήκτρα. Το ακουστικό "Haxprocess" μιλάει περισσότερο μέσα από τις σιωπές του, με τις κιθάρες να "χτίζουν" σταδιακά μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Πραγματικά απαιτεί την προσήλωσή σου, αφού οι πινελιές που έχει προσθέσει η μπάντα σ' αυτό το μινιμαλιστικό τραγούδι δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές. Πολύ όμορφο το φλάουτο.
Όλες οι συνθέσεις έχουν δαιδαλώδεις δομές, αλλά ο ήχος είναι "ζεστός". Το "Famine" επιστρέφει σε πιο δύσπεπτη φόρμα, με το πιάνο και τις Deep Purple μελωδίες. Το πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι, αφού φτάνει στα 8:30 λεπτά. Εξαιρετικό το "The Lines in My Hand", με πιο rock διάθεση. Για να έρθει το "Folklore" με το φλάουτο, το hammond και τις ακουστικές κιθάρες να μαγεύουν, μέχρι να φτάσει το τελευταίο 2-λεπτο περίπου, όπου κρύβει το καλύτερο riff του δίσκου που οδηγεί σε ένα όμορφο fade out. Το "Marrow of the Earth" είναι ένα νοσταλγικό, αλλά γλυκό instrumetal, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ. Σε όλη την διάρκεια των ακροάσεων, είχα την εντύπωση, πως οι Opeth ήθελαν να εσωκλείσουν στο ευτελές υλικό του cd μια μυσταγωγία. Η σκονισμένη παλιά δισκοθήκη του Akerfeldt έπιασε τόπο.
Το "Heritage" αποτελεί ένα νέο γόνιμο έδαφος για να αναπτύξουν την μουσική τους. Ταυτόχρονα κάνει ορατές δυνατότητες του συγκροτήματος που δεν φανταζόμασταν. Περισσότερο από ποτέ αφήνουν την μουσική τους να αναπνεύσει, ακούγεται πιο αιθέρια και τζαμάρουν αρκετά. Οι Opeth συνεχίζουν σε έναν μοναχικό δρόμο, αναζητώντας την εξέλιξη του ήχου τους, αποφεύγοντας να αντιγράψουν τους εαυτούς τους. Και τα καταφέρνουν, δημιουργώντας όμορφη μουσική, παράξενη και εντυπωσιακή. Τόσο Opeth, αλλά και τόσο διαφορετικό, το "Heritage" θ' αποτελέσει σημείο αναφοράς στην δισκογραφία τους και πιθανόν να ορίσει μια νέα περίοδο, αν και πάντα καταφέρνουν να εκπλήσσουν. Εκτός συναγωνισμού σε οτιδήποτε progressive κυκλοφορήσει φέτος και ένας Θρίαμβος για την νέα δεκαετία.
RATING: 8\10
[vimeo http://www.vimeo.com/29445535 w=400&h=225]<p><a href="http://vimeo.com/29445535">Opeth - "The Devil's Orchard"</a>
2 σχόλια:
[...] Opeth-heritage (strangejournal.wordpress.com) [...]
Ένα κομμάτι έχω ακούσει μόνο προς το παρόν από τον νέο τους δίσκο αλλά η αλλαγή είναι έκδηλη και μάλιστα παραξενεύει λίγο καθώς ο ήχος τους έχει διαφοροποιηθεί αρκετά...Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η αλλαγή!Πολύ ωραία τα φωνητικά αλλά και οι μελωδίες!
Είναι καλό ένα συγκρότημα να μην παγιδεύεται σε συγκεκριμένες φόρμες αλλά να δοκιμάζει και νέα πράγματα. Αυτό αποτελεί και μουσική εξέλιξη!
Δημοσίευση σχολίου