Καμία δραματική εξέλιξη των γεγονότων δεν διαπίστωσα ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Dream Theater. Αντιθέτως τους ακούω πιο φρέσκους και αποφασισμένους. Η αλήθεια είναι ότι με την φυγή του Mike Portnoy, μιας ηγετικής φυσιογνωμίας, δεν μπορούσες να προβλέψεις το κατά πόσο ο αντικαταστάτης του, Mike Mangini θα μπορούσε να τον αναπληρώσει. Οι Dream Theater σαν μεγάλο συγκρότημα που είναι δεν βασίζονται σε πρόσωπα, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα. Το "A Dramatic Turn of Events" είναι ο καλύτερος δίσκος τους από το "Train of Thought". Μπορεί οι καιροί να αλλάζουν και το progressive να μην είναι ακριβώς αυτό που όρισε κάποτε ο ήχος των DT, αλλά υπενθυμίζει πως το τεχνικό metal, μπορεί να μιλάει στην καρδιά.
Η μπάντα αποτελείται από σπουδαίους μουσικούς, με την κατάρτιση και την ποιότητά τους να φαίνεται χωρίς να κοπιάζουν και κυρίως χωρίς να κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους, όπως συνέβαινε σε προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Όσο ακούς το άλμπουμ εντυπωσιάζεσαι και περισσότερο. Οι συνθέσεις είναι υπέροχες, ο λυρισμός επέστρεψε (αν και δεν τους άφησε ποτέ απολύτως) όλα είναι εμπνευσμένα. Για την ακρίβεια ο δίσκος φαίνεται να κρατάει μόνο τα στοιχεία για τα οποία τους αγαπήσαμε, αφήνοντας στην άκρη τα μοντέρνα και αμφιλεγόμενα.
Η αρχή γίνεται με το "On The Back Of Angels", ένα ομολογουμένως όμορφο τραγούδι, χαρακτηριστικό των DT, με τα πλήκτρα να το χρωματίζουν όπως πρέπει και μια ωραία γέφυρα στο μέσο. Το "Bring Me Up, Break Me Down" είναι το πιο εμπορικό, ακολουθώντας την λογική της μπάντας να έχουν ένα hit τύπου "Forsaken" στις τελευταίες κυκλοφορίες. Βέβαια είναι πιο heavy και πιο prog. Ωραίο και το refrain. Συνεχίζουμε με το "Lost, Not Forgotten" το οποίο εντυπωσιάζει με την αμεσότητά του, ενώ υπάρχουν και κάποια τζαμαρίσματα. Κι αυτό έχει πολύ καλό refrain.
Κι οι ταχύτητες πέφτουν λίγο με το "This Is The Life", μια μπαλαντοειδή σύνθεση, με όμορφους στίχους και το πιάνο να δημιουργεί ελεγειακή ατμόσφαιρα. Υπέροχο το solo, σε ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα. To"Bridges In The Sky" είναι ένα 11-λεπτο έπος, που ξεκινά με το μάντρα μοναχού και χορωδία.
Φοβερές μελωδίες, εξαιρετικό refrain, διαφορετικές κλίμακες, instrumetal μέρη που μοιάζουν με κρεσέντο. Το "Outcry" διαρκεί κι αυτό 11 λεπτά και είναι ένα ακόμη καταπληκτικό τραγούδι, με πολλές εναλλαγές και αρμονίες που σου παίρνουν το μυαλό. Και έχουμε μια ακόμη μπαλάντα, το "Far From Heaven" με το πιάνο και τα έγχορδα να συνοδεύουν την φωνή του LaBrie. Μου θύμισε λίγο το "Vacant" αλλά με πιο πλούσιο ήχο. Εξαιρετικό.
Λίγο πριν το φινάλε, οι Theater προσφέρουν ένα τρομερό τραγούδι, το "Breaking All Illusions". Progressive από τις καλύτερες εποχές της μπάντας, σφύζει από έμπνευση, είναι εκφραστικό σε images and...words. Οι διαρκείς αλλαγές δεν κουράζουν, αντιθέτως κάνουν τα 12:25 που διαρκεί να κυλούν σαν νεράκι. Και ο επίλογος με το "Beneath the Surface", ένα slow τραγούδι, μελαγχολικό και σε σχέση με τα προηγούμενα, απλά καλό.
Χαίρομαι που οι Dream Theater νίκησαν απέναντι σε όλα τα προγνωστικά. Όχι ότι είχαν ν' αποδείξουν κάτι, αλλά η αλήθεια ήταν ότι πολλοί (μέσα κι εγώ) είχαν απογοητευτεί από τις 3 τελευταίες κυκλοφορίες (που είχαν απλά καλές στιγμές). Ο Petrucci "κεντάει", ο Rudess χρησιμοποιεί τα πλήκτρα με τρόπο που θυμίζει τις χρυσές τους εποχές, ο Myung συμμετέχει πιο πολύ στο χτίσιμο των ρυθμών (ίσως ο παραμερισμός του είχε να κάνει με το γεγονός ότι ο Portnoy έβαζε "μπροστά" τα drums), ο νεόφερτος Mangini έδεσε με την μπάντα μια χαρά, ενώ ο LaBrie κάνει τις πιο εκφραστικές και δυνατές ερμηνείες εδώ και πολλά χρόνια.
To "A Dramatic Turn Of Events" είναι ποιοτικό, είναι δίσκος-δήλωση και ένα σπουδαίο άλμπουμ, το οποίο δεν αγγίζει κορυφές της δεκαετίας του '90, αλλά αποτελεί ένα χρυσό κεφάλαιο στην ιστορία αυτού του πραγματικά μεγάλου συγκροτήματος. Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες, αλλά το ότι είναι τόσο καλό και στέκεται αυτόφωτο, το τοποθετεί στις κορυφαίες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Το Θέατρο των Ονείρων έχει ακόμη πολλές ωραίες παραστάσεις να δώσει.
RATING: 8\10
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=28MmnThlYOo?rel=0&w=560&h=315]
1 σχόλια:
Όταν είχα πρωτακούσει τους Dream Theater πριν από 5 χρόνια ήμουν κατενθουσιασμένη και αποτελούσαν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Στους 2 τελευταίους δίσκους έπεσαν πολύ και με ψιλοαπογοήτευσαν.
Έχοντας ακούσει μόνο μικρό δείγμα από τον νέο τους δίσκο, μπορώ να πω ότι ακούγονται σαν να βρήκαν και πάλι τον εαυτό τους...γεγονός που με χαροποιεί πολύ καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα με πολλές δυνατότητες και είναι κρίμα να μην τις αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό.
Δημοσίευση σχολίου