Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις τον κόσμο να στρέψει όλα τα αυτιά του πάλι σε σένα μετά το "Leviathan". Είναι ακόμη δυσκολότερο να βγάζεις δισκάρα μετά το "Blood Mountain" και σχεδόν ακατόρθωτο να συναγωνιστείς το "Crack the Skye". Κι όταν έχεις το θράσος να τα κάνεις όλα αυτά συνεχόμενα, δημιουργώντας ένα ακόμη αριστούργημα, τότε δικαιωματικά τοποθετείσαι στο πάνθεον των Μεγάλων. Γιατί οι Μαστόδοντες, δεν λύγισαν κάτω από το χρυσάφι του "Crack the Skye", αλλά αντιθέτως εξόρυξαν νέο, το ίδιο πολύτιμο, αλλά αρκετά διαφορετικό. Η στροφή στον ήχο τους που επιχείρησαν πριν 2,5 χρόνια, ολοκληρώνεται στο "The Hunter", με τρόπο απόλυτα εντυπωσιακό. Κανείς δεν περίμενε ότι η μπάντα που κυκλοφορούσε τότε το "Remission", θα ήταν σε θέση μετά από χρόνια να προσφέρει στους πεινασμένους για καλή μουσική ακροατές, έναν δίσκο σαν κι αυτόν, το 2011.
Οι Mastodon ακολουθούν και πάλι το καλλιτεχνικό τους ένστικτο και την καρδιά τους, ξεδιπλώνοντας όλη τους την αγάπη για τους Pink Floyd, την ψυχεδέλεια και τους Led Zeppelin, αλλά και γενικότερα για τον '70s ήχο. Θα μπορούσα να το τοποθετήσω ανάμεσα στο "Crack the Skye" και το "Blood Mountain", αλλά και πάλι μόνο για να περιγράψω τα στοιχεία που χρησιμοποιούν.
Ο Brent Hinds έχασε τον αδελφό του κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, γεγονός που στιγμάτισε την πορεία του δίσκου. Ο ήχος των Mastodon είναι εδώ, αλλά ακούγεται διαφορετικός, με σαφώς πιο rock προσέγγιση. Μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ βρίσκονται συγκεντρωμένα στο "The Hunter". H αρχή γίνεται με το καταπληκτικό "Black Tongue", όπου riff, δισολία, φωνητικά σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Τόσο εντυπωσιακό άνοιγμα ήταν το "Blood and Thunder". Ακολουθεί το "Curl Of The Burl", ίσως το πιο εμπορικό (με την καλή έννοια) τραγούδι πού έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Αρκετά Ozzy και stoner ταυτόχρονα, με μια λέξη όμως γαμάτο. Φωνητικά κάνουν πότε ο Sanders και πότε ο Hinders, των οποίων οι φωνές διαφέρουν και ταιριάζουν ανάλογα με το κλίμα. Οι γραμμές των φωνητικών είναι (και ήταν) το δυνατό τους χαρτί, ενώ εκτελεστικά διαπρέπουν.
Το "Blasteroid" είναι ένα όργιο, από αυτά που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. Το "Stargasm" είναι ένας οργασμός για τα αυτιά σου, ψυχεδελικό και διαφορετικό με το προηγούμενο, αλλά ταυτόχρονα "δένει" μαζί του. Και το "Octapus Has No Friends" στέκεται στην μέση όλων αυτών. Έχω να πω, πως όλα τα τραγούδια είναι πιασάρικα και η μεγάλη μαγκιά των Mastodon είναι ότι έχουν την σφραγίδα τους, όσο διαφορετικά κι αν είναι, αποδεικνύοντας το αστείρευτο ταλέντο τους. Άλλο ένα stoner τραγούδι είναι το "All the Heavy Lifting", ενώ το ομώνυμο του δίσκου σε βυθίζει στην Floyd-ική ατμόσφαιρα. Γρήγορα όμως ξαναγυρίζεις στην stoner-ίλα με το "Dry Bone Valley".
Τρομερό το "Creature Lives", ψυχεδελικό όσο δεν πάει, με την '70-ίλα να χύνεται από τα ηχεία ως soundtrack cult ταινίας τρόμου. Στο "Spectrelight" συμμετέχει και ο Scott Kelly των Neurosis, σε μια σύνθεση που θυμίζει εποχή "Blood Mountain". Παρόμοιο και το "Bedazzled Fingernails", με τα κοψίματα στις κιθάρες να είναι εντυπωσιακά, όπως και τα παρανοϊκά πλήκτρα. Το καλύτερο φαίνεται όμως πως το κράτησαν για το τέλος, αφού το "The Sparrow" είναι από τα τραγούδια που δεν γράφονται κάθε μέρα. Θα τολμούσα να πως πως είναι το "Welcome to the Machine" της γενιάς μας. Pink Floyd ατμόσφαιρα, ψυχεδελικό και συναισθηματικό σε σημείο συγκίνησης, ενώ τα φωνητικά σε βοηθούν στο ταξίδι. Όσες φορές το έχω ακούσει ανατριχιάζω.
Σε αντίθεση με το "Crack the Skye" όπου οι συνθέσεις ήταν μεγάλες σε διάρκεια, εδώ αποφάσισαν να μην γράψουν πάνω από 5:30 λεπτά. Οι Mastodon δεν μένουν δέσμιοι του παρελθόντος τους, αντιθέτως, μεγαλουργούν σαν να έχουν την κάβλα νέων μουσικών και όχι καταξιωμένου συγκροτήματος. Χρησιμοποιούν όσες επιρροές έχουν στην δισκοθήκη τους με τρόπο εντυπωσιακό και αυθεντικό. Υμνούν τα '70s μέσα από το δικό τους πρίσμα και μουσική αντίληψη. Θα το πω απλά: Το "The Hunter" είναι ένας κλασικός δίσκος, σήμερα. Οι Mastodon είναι στην θέση του οδηγού και θέτουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Δείχνουν τον δρόμο και λένε: "Αν θέλετε ακολουθείτε". Ένα συγκρότημα που έχει κυκλοφορήσει 5 δίσκους και είναι και οι 5 αριστουργηματικοί, αναμφισβήτητα είναι το μεγαλύτερο των '00s.
RATING: 9\10
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=lAihDAJX8Ow&w=560&h=315]
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου