Ο ιδιόρρυθμος Δανός σκηνοθέτης Lars Von Trier επιστρέφει με νέα ταινία που πάλι θα συζητηθεί. Η Τζάστιν, μετά τον γάμο της με τον Μάικλ, παραθέτει γαμήλια δεξίωση στην έπαυλη της αδελφής της. Εν τω μεταξύ ο πλανήτης Μελαγχολία κατευθύνεται προς την Γη απειλώντας την με σύγκρουση. Ο προφανής συμβολισμός του άστρου με το όνομα της πιο διαδεδομένης ψυχικής νόσου δεν περνά απαρατήρητος. Ο πλανήτης Μελαγχολία θα καταπιεί ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Το σενάριο ξετυλίγεται πριν την σύγκρουση με το αστρικό σώμα, παραθέτοντας ολόκληρη την μιζέρια και το ψυχολογικό σκοτάδι των πρωταγωνιστών. Η Τζάστιν βυθίζεται στην κατάθλιψη και θα απολέσει την λογική της όπως ο πλανήτης θα απολέσει την ζωή έπειτα με την σύγκρουση με τον\την Μελαγχολία. Mέχρι να συμβεί η αναπόφευκτη σύγκρουση, έχουμε δει εύπορους να δυστυχούν, ένα ρομαντικό ειδύλλιο που δεν τελεσφόρησε και μια καταστροφολογική θεωρία να επηρεάζει τον ψυχισμό όλων.
Η ταινία είναι αρκετά προσωπική και σκοτεινή παίζοντας σε δύο ταμπλό. Οπτικά η υψηλή αισθητική δείχνει την φινέτσα του σκηνοθέτη (πράγμα όχι πρωτόγνωρο), ενώ η φωτογραφία είναι σε στιγμές μαγική και σε μεταφέρει σε όμορφες σκηνές. Η έντονη συναισθηματικότητα τονίζεται απολύτως από την υποβλητική ηχητική υπόκρουση, με μουσική του Wagner. Το φιλμ χωρίζεται σε δύο "κεφάλαια". Στο πρώτο βλέπουμε πως η Tζάστιν βουλιάζει στην απάθεια (αν και δεν φαίνεται απλά καταθλιπτική) και στο δεύτερο την Κλαίρ (την αδελφή της) να προσπαθεί να την βοηθήσει. Ολόκληρη η ταινία διαδραματίζεται στην πολυτελή οικία της Κλαίρ.
Προσοχή έχει δοθεί και στα χρώματα, ιδιαίτερα στις αποχρώσεις του μπλε, που είναι και χρώμα της μελαγχολίας. Το καστ αξιόλογο, με τους Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourg, Kiefer Sutherland, Charlotte Rampling, John Hurt και Alexander Skarsgard να ταιριάζουν απόλυτα με τους ρόλους τους. Το σημαντικό είναι πως η μελαγχολία δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ κοινωνικών τάξεων, ηλικιών και φύλου κάτι που περνάει υποδόρια ως νόημα ο Trier. Ακόμη και οι υγιείς φαίνεται να μην κάνουν σωστές επιλογές, ενώ η Τζάστιν παραδόξως οδηγεί στο ακόμη πιο παράξενο φινάλε.
Όλες οι εμμονές του Δανού έρχονται στο φως ξανά, αλλά μέσα από μια ταινία πιο συγκροτημένη και elegant από την προκλητική και βίαιη αφήγηση του "Αντίχριστου".
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=x_xsm46s2Gg?rel=0&w=560&h=345]
1 σχόλια:
Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ η ταινία. Οι εικόνες ήταν τόσο έντονες και όμορφες που σε αιχμαλώτιζαν συναισθηματικά ενώ η υπόθεση και ο τρόπος που αποδώθηκε ήταν για μένα εξαίσιος.
Δημοσίευση σχολίου