MACHINE HEAD-UNTO THE LOCUST ~ Strange Journal

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

MACHINE HEAD-UNTO THE LOCUST

5:53 π.μ. Narrator 1 comment

Πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσεις έναν άξιο διάδοχο για ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμς της προηγούμενης δεκαετίας; Το "The Blackening" είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος των Machine Head, γι' αυτό οι προσδοκίες για το "Unto the Locust" ήταν εκτοξευμένες στην στρατόσφαιρα. Οι κίνδυνοι και τα ρίσκα ήταν πολλά για το συγκρότημα, αλλά δεν φάνηκε να κωλώνει απέναντι στην πρόκληση.

Ο νέος δίσκος ακολουθεί με διακριτικό τρόπο τα βήματα του προκατόχου του, διατηρώντας το groove και τις πολύπλοκες δομές των συνθέσεων. Για τεχνική δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε, αφού δίνουν ρέστα. Μόνο ένα τραγούδι από το σύνολο των 7, πέφτει κάτω από τα 6 λεπτά. Τα τραγούδια είναι επικά και πολύ δυνατά, με τις κιθάρες να πρωτοστατούν. Ξεκίνημα με το "I Am Hell", όπου αφού ακούσουμε μια ψαλμωδία, μπαίνουμε για τα καλά μέσα, σε ένα κολασμένο θέμα, με ωραία riffs, τον Flynn τσαντισμένο και πολλές εναλλαγές. Οι μελωδίες εδώ είναι μεγαλοπρεπείς και το ακουστικό σημείο, παραπέμπει στα έπη του "The Blackening".

Φοβερό και το "Be Still And Know", πιο εμπορικό για τα δεδομένα τους, με όμορφες μελωδίες και δυνατό refrain. Το "Locust", ήταν η πρώτη γεύση που είχαμε πάρει πριν από καιρό και αν στις πρώτες ακροάσεις δεν είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα, ακούγοντάς το μέσα στο σύνολο, μπορώ να πω ότι σου κολλάει εύκολα, λόγω μελωδιών (ξανά) και αλλαγών. Αρκετά metalcore στοιχεία, αλλά δεν ενοχλούν κανέναν. Καταπληκτικό το "Τhis is the End", thrash αλα Metallica, φρενήρη solos και αλλαγές που σε κάνουν να πετάς από την χαρά σου επειδή ακούς metal. Κάποια black στοιχεία στις κιθάρες το κάνουν ακόμη πιο βαρβάτο.

Εδώ θέλω να κάνω μνεία στον McClain, ο οποίος με το παίξιμό του στα drums, ανεβάζει επίπεδο το rhythm section. Ακολουθεί το "Darkness Within", σε πιο mid tempo διάθεση και σαφώς πιο ήρεμο από την καταιγίδα που έχει προηγηθεί. Θα σας θυμίσει το "Descend the Shades of Night" και είναι καλοδεχούμενο στην ροή του δίσκου. Το μόνο που δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι το "Pearls Before the Swine", το οποίο επαναλαμβάνει μερικά μοτίβα παιγμένα στο παρελθόν από τους ίδιους. Το φινάλε του "Who We Are" είναι ότι πιο διαφορετικό έχουν γράψει, αφού τα έγχορδα και η παιδική χορωδία δίνουν μια δραματικότητα, ενώ το refrain προορίζεται για να τραγουδηθεί. Σπουδαίο τραγούδι, μέσα στα 2 καλύτερα του δίσκου σίγουρα.

Γενικά το "Unto the Locust" είναι εξαιρετικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο, από την στιγμή που οι Machine Head μετά την θριαμβευτική τους επιστροφή από το "Through the Ashes of the Empires" έχουν οίστρο. Χαράζουν την δική τους πορεία, μοιάζοντας αποφασισμένοι να ταρακουνούν τα ύδατα, κάθε φορά που έχουν νέο δίσκο. Ο τσαμπουκάς που τους χαρακτηρίζει είναι εδώ, η αυθεντική metal αισθητική και ο ογκώδης ήχος το ίδιο, αν και αυτή την φορά η προσέγγισή τους είναι περισσότερο μελωδική. Ο Flynn ακούγεται καλύτερος από ποτέ, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο τα φωνητικά του.

Είναι άδικο να κάνουμε συγκρίσεις με το άπιαστο "The Blackening", αλλά το σίγουρο είναι πως το "Unto the Locust" είναι ποιοτικό και πωρωτικό. Εισάγει κάποια νέα στοιχεία και διατηρεί την μπάντα στα υψηλότερα επίπεδα του σκληρού ήχου, αφού παραμένει απίστευτα δημιουργική και εμπνευσμένη. Γράφουν φοβερή μουσική σαν να είναι κάτι εύκολο γι' αυτούς. Ακόμη ένας μεγάλος δίσκος που φιγουράρει στα καλύτερα της χρονιάς.