ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΥΛΟ

Μετά το περιστατικό στην Νομική, πολλοί βγήκαν και κατηγόρησαν τους μετανάστες επειδή θέλουν το αυτονόητο. Η εξουσία (ΜΜΕ, πολιτικοί, "υπεύθυνοι") ποτέ δεν δίνει λόγο στον άμεσα ενδιαφερόμενο και εμπλεκόμενο. Δηλώσεις επί δηλώσεων για ένα θέμα που δεν είναι της "μόδας" όπως αρέσκονται να προπαγανδίζουν οι επαγγελματίες ρατσιστές, αλλά βαθιά κοινωνικοπολιτικό ζήτημα. Ποιες σκοπιμότητες και ανοησίες το διογκώνουν, δεν έχει συζητηθεί σοβαρά από κανέναν. Και κυρίως, οι ίδιοι οι μετανάστες δεν έχουν δημόσιο λόγο, ούτε λεπτό συμμετοχής σε κάποιο κανάλι. Από την άλλη κάποιοι θα χρησιμοποιούν τον όρο "λαθρομετανάστης" (αλήθεια τι απαράδεκτος όρος) για να καλύψουν με νομιμοφάνεια τα συμπλέγματά τους. Άλλωστε το νόμιμο δεν είναι και ηθικό απαραίτητα.

Εκκωφαντική είναι και η σιωπή των δήθεν προοδευτικών καλλιτεχνών. Δεν έχουν πάρει θέση, δεν έχουν εμπνεύσει αυτούς που τους ακούνε. Τα τηλεοπτικά παράθυρα κάνουν μονόλογο και καλύπτουν και τις όποιες ψύχραιμες φωνές προσπαθούν ν' ακουστούν. Βέβαια το έλλειμμα δημοκρατίας  σ' αυτή την χώρα είναι που έχει οδηγήσει τα ΜΜΕ να παίζουν τον ρόλο του καθοδηγητή και να πιστεύονται ως τέτοια. Αριστεροί και δεξιοί, μα πάντα ακραίοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν τους ανήκει αυτή η χώρα. Υπάρχει μια λέξη που την έχουμε σβήσει από το λεξιλόγιό μας. Η λέξη αλληλεγγύη. Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει στο να συμπεριφερόμαστε οι περισσότερες χώρες όπως η Αμερική, απέναντι στους αδύναμους. Έχει μεταβάλει την αντίληψή μας, έχουμε διαιρεθεί.

Η υστερία των ημερών όμως δεν σταμάτησε εκεί. Κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν εναντίον του ασύλου. Οι πιο συντηρητικοί κύκλοι ήδη θέλουν να καταργηθεί. Το άσυλο δεν είναι απλά αφορμή για να γίνονται καταλήψεις, όπως υποκρίνονται μερικοί. Και συμβολικά να το δούμε, το άσυλο δεν είναι παρά η "ελεύθερη γωνιά" που δικαιούται ο καθένας σε μια κοινωνία. Μια δικλείδα ασφαλείας για πιθανές ατασθαλίες της εξουσίας. Δεν είναι μόνο το στεγανό για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, όπως πατάνε κάποιοι για να υποστηρίξουν πως "ζούμε σε δημοκρατία, άρα δεν χρειάζεται". Αν μια κοινωνία παραδέχεται πως δεν έχει ίχνος ελευθερίας, τότε σίγουρα δεν είναι για να περηφανευόμαστε. Φαίνεται πως ο φράκτης είναι το σύμβολο της εποχής. Φράκτες σε σύνορα, πόλεις και μυαλά.

Βέβαια για άλλη μια φορά φάνηκε ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν είναι ενωμένη. Κουμάντο στις σχολές κάνουν οι κομματικές παρατάξεις που έχουν διαβρώσει κάθε πράξη. Από την μια κάποιοι θεωρούν εαυτούς επαναστάτες επομένως δικαιολογούν τις πράξεις τους πιστεύοντας πως θα πρωτοστατήσουν σε κάποια λαική εξέγερση. Στην άλλη πλευρά, οι αυριανοί παρασημοφορεμένοι πιονέροι των δύο μεγάλων κομμάτων που απλά ακολουθούν την γραμμή της Ρηγίλης και της Χαρ. Τρικούπη. Φυσικά το άσυλο είναι αναχρονιστικό με τον τρόπο που υφίσταται, αλλά η πλήρης κατάργησή του είναι ο "δούρειος ίππος" για να καταργηθούν σταδιακά διάφορα κεκτημένα.

Μιας που ενδιαφέρει τόσο πολύ τους πολιτικούς και τα καθεστωτικά τσιράκια η άρση του ασύλου, γιατί δεν ξεκινούν πρώτα από την βουλευτική ασυλία; Για να επανάλθουμε στο πανεπιστημιακό άσυλο, πρέπει να τονίσουμε πως δεν εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλα τα δυτικά κράτη. Απλά εκεί εφαρμόζονται οι νόμοι. Αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε σ' αυτή την περίπτωση σε συνδυασμό με την αφελή και πρόχειρη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, είναι πως η κοινωνική ασφάλεια έχει γίνει το μέγιστο αιτούμενο, με το έτσι θέλω. Χθες είχαμε κάμερες, σήμερα φράκτες, αύριο τι; Όλα πέρασαν χωρίς ιδαίτερη αντίδραση. Ας μην επαληθεύσουμε τον Όργουελ υποστηρίζοντας μέτρα "τάξης και ειρήνης" που βασίζονται στον ευκαιριακό φόβο. Αλλιώς θα αποχαιρετήσουμε δια παντός το κράτος πρόνοιας που χάνουμε...

Posted in: κοινωνία,σύστημα