ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ

Ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Η λογική έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα. Αν δοκιμάσεις να μιλήσεις λογικά, ή εκφράσεις μια όχι και τόσο ευχάριστη άποψη, το πιθανότερο είναι να θεωρηθείς "ενοχλητικός". Αν δεν θες να απομονωθείς, αρχίζεις και προσαρμόζεις τις απόψεις σου στα μέτρα των άλλων για να γίνεις αρεστός. Αν έχεις συμφέρον από τους άλλους, τότε τις αιρετικές σου ιδέες δεν τις αφήνεις ποτέ να βγουν από το στόμα σου. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και τα κόμματα. Δεν μιλάνε διαχρονικά, δεν παίρνουν αποφάσεις, γιατί φοβούνται μην χάσουν "πελάτες". Ποιο είναι το πρόβλημα. Όπως και στην ατομική περίπτωση, έτσι και στην περίπτωση των κομμάτων, το κακό ξεκινάει από το σύστημα μέσα στο οποίο κινείσαι.

Αν για παράδειγμα κινείσαι μέσα σε ένα ηθικό πλαίσιο, τότε μαθαίνεις να καλλιεργείς τα καλά στοιχεία σου. Αν επιβιώνεις μέσα σε ένα σύστημα όπου η επιβίωσή σου βασίζεται στον θάνατο του άλλου, τότε γίνεσαι εγωκεντρικός και αμοραλιστής. Δεν πρόκειται να εμπνευστείς προς την αλληλεγγύη, θα εκπαιδευτείς στις αξίες του κέρδους, κάθε μορφής. Η αστική δημοκρατία είναι το ιδανικό πολίτευμα για να ανθήσει ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά. Η κατανάλωση από την άλλη, στην καταναλωτική κοινωνία θεωρείται η ύψιστη στιγμή συμμετοχής, με δημοκρατικούς τρόπους, αρκεί να έχεις χρήματα βέβαια. Μια δημοκρατία που οι πολίτες θα είχαν ενεργή συμμετοχή, λόγο και που οι αποφάσεις τους θα ρύθμιζαν την πολιτική ζωή, θα έβλαπτε την κερδοφορία των μεγάλων εταιρειών.

Η σύγχρονη δομή, αυτή που βασίζεται στον υλισμό, μετατρέπει πιο εύκολα τα άτομα σε κυνικά, απολιτικά ανθρωπάρια. Που βρίσκεται η ελπίδα; Στην αλλαγή τρόπου σκέψης. Στην συνειδητότητα. Έστω και μέσα σε δύσκολες συνθήκες το να σκέφτεσαι είναι σημαντικό, πόσο μάλλον να σκέφτεσαι με ορθό Λόγο. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο η αλληλεγγύη έχει νόημα για να προοδεύσει πραγματικά η κοινωνία. Με το να ακυρώσουμε κάθε μηχανισμό που μας καταπιέζει. Να αυτονομηθούμε ως σύνολο από το Σύστημα, να υποταχθούμε μόνον στις πανανθρώπινες αξίες. Με την ανάπτυξη δικτύων στις τοπικές κοινωνίες. Κυρίως να ξαναβρεθούμε. Στην εποχή του παραλόγου, είναι επιτακτική η ανάγκη να διαμορφώσουμε ξανά και να αναδείξουμε το αυτονόητο. Το αυτονόητο πλέον δεν υφίσταται. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι δεν βρίσκουν νόημα στην πολιτική. Δεν εμπιστεύονται τον διπλανό τους και αποθεώνουν το χρήμα. Σε ένα σύστημα που σου λέει "κατανάλωσε" γίνεσαι καταναλωτικός. Σε ένα σύστημα που θα σου έλεγε "σκέψου" θα σκεφτόσουν. Σ' αυτό το τελευταίο υπάρχει η έννοια του αυτονόητου;

Posted in: κοινωνία,πολιτικη,πολιτική,σύστημα