MEGADETH-ENDGAME

Επιτέλους ο κύριος Mustaine αποφάσισε πως το να αλλάζεις μουσικούς σαν τα πουκάμισα στερείς την δυνατότητα για σταθερό line up και για ένα συγκρότημα πιο σφιχτοδεμένο. Βέβαια αυτό δεν θα αρκούσε αν ο ίδιος ο Mustaine δεν άφηνε στην άκρη τις συντηρητικές του απόψεις (ειδικά τα τελευταία χρόνια που βαπτίστηκε αναγεννημένος χριστιανός είχαμε ακούσει ουκ ολίγες μ@%^&). Δεν χρειάζεται να πούμε ποιοι είναι οι Megadeth και ποια είναι η ιστορία τους. Οι τελευταίες τους κυκλοφορίες βουλιάζουν στον βάλτο της μετριότητας και η χημεία των μελών αποτελούσε ένα ζητούμενο. Εδώ όμως εμφανίζεται ο Chris Broderick, ένας σπουδαίος κιθαρίστας που όπου κι αν έχει παίξει μόνο καλά λόγια ακούγονται (δεν ξεχνώ την συμμετοχή του ως δεύτερος κιθαρίστας στον τελευταίο δίσκο των Nevermore).

Το "Endgame" λοιπόν είναι γεμάτο με τεχνικά riffs αλλά και συναίσθημα, κάτι που έλειπε από τα τελευταία albums της μπάντας. Βέβαια μην περιμένετε πως έπιασαν κορυφές τύπου "Rust in Peace" καθώς κι ο Dave πλησιάζει τα 50 αν και η ειρωνία στην φωνή του γίνεται και πιο έντονη. Τα τραγούδια δεν είναι όλα στο ίδιο επίπεδο, αλλά οι καλές στιγμές είναι περισσότερες:Το "This Day We Fight!" όπου οι ταστιέρες παίρνουν φωτιά, το mid tempo "44 Minutes", το "Endgame" με την σταδιακή εξέλιξη, η (σχεδόν) power μπαλάντα "The Hardest Part of Letting Go..." με τις ακουστικές κιθάρες και την χορωδιακή ατμόσφαιρα ο thrash ύμνος "Head Crusher" και το "How the Story Ends" με το πιασάρικο refrain. Το σημαντικό είναι πως το "Εndgame" μπορεί να σταθεί αυτόφωτο χωρίς συγκρίσεις με το παρελθόν και να είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος που τιμά το λογότυπο των Megadeth που βρίσκεται στο εξώφυλλο. Θυμάστε πόσα χρόνια είχε να συμβεί αυτό;

Posted in: music,thrash