MASTODON-CRACK THE SKYE

Oι Mastodon είναι μια μπάντα που συνεχώς εξελίσσεται. Δεν δίστασαν ποτέ να πειραματιστούν, κρύβοντας τις επιρροές τους κάτω από τόνους ταλέντο. Όσοι τους παρακολουθούσαν από κοντά μπορούσαν βέβαια να αντιληφθούν προς τα που το πήγαιναν το πράγμα. Γιατί από το ακατέργαστο "Remission" στο αριστουργηματικό "Leviathan" κι έπειτα στην φυσική συνέχειά του το"Blood Mountain", οι Μαστόδοντες έδειχναν πως δεν επαναπαύονται, ούτε θέλουν να κυκλοφορούν όμοιους μεταξύ τους δίσκους. Κι έφτασε η στιγμή για το breakthrough. Το "Crack the Skye" είναι πιο μελωδικό, με τις ταχύτητες μειωμένες, σίγουρα πιο πειραματικό και ίσως ο πιο ώριμος δίσκος στην πορεία του συγκροτήματος. Βούτηξαν στην ψυχεδέλεια του rock των '70s, προσθέτοντας ακουστικές κιθάρες, banjo, μαντολίνο και πλήκτρα. Τα riffs είναι κολλητικά θυμίζοντας τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων δίσκων μόνο που τώρα εμπλουτίστικαν με υπέροχα leads, τα solos περισσότερα και καλύτερα από ποτέ, η νοοτροπία απολύτως progressive και υπόδειγμα για το πως πρέπει να είναι το ανοιχτόμυαλο rock/metal. Μεγάλη αλλαγή έχει πραγματοποιηθεί στον τομέα των φωνητικών όπου είναι αποκλειστικά μελωδικά, με μια γοητευτική βραχνάδα και σίγουρα πιο εκφραστικά. Ο δίσκος είναι ένα μουσικό ταξίδι που θα σε παρασύρει αν αφεθείς, σε μέρη που δεν είχες φανταστεί. Σ' αυτό βοηθάει και το concept που είναι σχετικό με αστρικά ταξίδια, σκουληκότρυπες, ακόμη και τον Rasputin (!).

Είχα καιρό ν' ακούσω δίσκο που να περιλαμβάνει μόνο άρτια τραγούδια τα οποία λειτουργούν και ως μια ενιαία ενότητα. Το "Crack the Skye" περιέχει 7 συνθέσεις-διαμάντια. Όχι μόνο τις καλύτερες της μπάντας, αλλά και από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Από την ανίερη εισαγωγή του "Oblivion" με τις Black Sabbath αναφορές, στο πιο επιθετικό "Divinations", στο χάσιμο του "Quintessence", στον μελαγχολικό ύμνο "The Czar", στο στοιχειωμένο "Ghost of Karelia" με τα άλλα όργανα στο υπόβαθρο να δημιουργούν μελωδίες που εντυπώνονται στο υποσυνείδητο, στο "Crack the Skye" με την φωνή του Scott Kelly των Neurosis να σκοτεινιάζει κι άλλο την ατμόσφαιρα και το ταξίδι να ολοκληρώνεται μεγαλοπρεπώς στο επικό "The Last Baron", όπου οι ανατολίτικες κλίμακες συναντούν τους Thin Lizzy και...μας στέλνουν αδιάβαστους. Γενικά υπάρχει μεγαλύτερο βάθος στις συνθέσεις, συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων (οργή, θλίψη, αγωνία, απώλεια), ευφυείς αλλαγές ρυθμών και διαθέσεων, εμπνευσμένα και εθιστικά refrains.

Οι Mastodon μεγαλούργησαν δημιουργώντας μια επιβλητική ΔΙΣΚΑΡΑ, ένα σύγχρονο μνημείο της μουσικής μας. Έγραψαν ένα album πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενά τους, διατηρώντας όμως τα κύρια στοιχεία της ταυτότητάς τους. Εδώ δεν υπάρχει ούτε μια περιττή νότα. Δίσκος ήδη κλασικός, που θ' αποτελέσει σημείο αναφοράς στο μέλλον. Για να το πούμε πιο καθαρά...το "Black Album" των '00s και ακλόνητο φαβορί για δίσκος της χρονιάς.

RATING: 10\10

Posted in: album reviews,music,progressive,sludge