CANDLEMASS-DEATH MAGIC DOOM

Oι Candlemass κυκλοφορούν τον δεύτερο δίσκο τους με τον Robert Lowe στα φωνητικά. Ο Leif Edling μετά την φυγή του Messiah απ' το συγκρότημα αποδεικνύει πως αυτός είναι (και ήταν) η ψυχή του συγκροτήματος, αφού οι Σουηδοί καταφέρνουν και κυκλοφορούν έναν δίσκο τόσο βαρύ και ποιοτικό, όσο οι πρώτοι τους. Riffing αργόσυρτο σαν μνημόσυνο, λυρισμός, επικές μελωδίες κι ένας Lowe που δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών. Πραγματικά όσο κι αν ο Messiah επέμενε να ψιθυρίζει στο αυτί μου κατά την διάρκεια της ακρόασης, είναι οι 8 κομματάρες που κλέβουν την παράσταση. Οι Candlemass για μένα προσωπικά είναι συνώνυμοι του doom metal. Φαίνεται καθαρά πλέον πως διανύουν περίοδο δεύτερης εφηβείας, καθώς αν και η μουσική που παίζουν είναι μονολιθική και δεν επιδέχεται συγκλονιστικές αλλαγές, καταφέρνουν και συναρπάζουν. Να πιάσουμε τα τραγούδια; Ένα κι ένα! Το λίγο πιο γρήγορο και κάργα συναυλιακό "If I Ever Die", το ατμοσφαιρικό "Hammer of Doom" που ασπάζεται τις Sabbath-ικές διδαχές, το "The Bleeding Baroness" με το βασανιστικό κύριο riff, το άσμα "Demon of the Deep" (ίσως το καλύτερο του album) με την συγκλονιστική αλλαγή και το ξέσπασμα στο τέλος, το "House of Thousand Voices" με το χορωδιακό (σχεδόν) refrain, το "Dead Angel" που κρυφοκοιτάει προς Maiden αλλά διαθέτει εξαιρετικό refrain, το "Cloud of Dementia" με τον ρυθμό που μυρίζει θανατίλα και ο επίλογος που γράφεται με το "My Funeral Dreams" του οποίου ο υπνωτιστικός ρυθμός γεννά ένα μελαγχολικό ύμνο.

Οι "νέοι" Candlemass" είναι πιο θεατρικοί, πιο σκοτεινοί και σου μεταδίδουν έντονα συναισθήματα. Ακριβώς όπως στην πρώτη τους εποχή. Για μένα μεγάλο ρόλο έπαιξε ότι διαθέτουν έναν χαρισματικό κι εκφραστικό τραγουδιστή πίσω από το μικρόφωνο, που ταιριάζει με την λυρική πλευρά τους, αλλά και το γεγονός ότι σαν μπάντα απελευθερώθηκαν από τα τερτίπια του Marcolin, αλλά και το ότι απέδειξαν (πρώτα στους εαυτούς τους) ότι μπορούν χωρίς αυτόν. Πένθιμο και βαρύ doom που εντυπωσιάζει με την λιτότητα και την ομορφιά του. Ένα διαμάντι που στέκεται επάξια δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος, αφού δεν διαθέτει filler. Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά κι ένα μπάσο που σε τρομάζει...για τις ερμηνείες τα είπαμε. Από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες.  Άξιοι.

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,doom,music