AΠΟ...ΚΑΡΔΙΑΣ

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό "ζώο" που ελπίζει. Που εμπνέεται, που νιώθει ότι έχει κάποιον σκοπό, συνήθως ανώτερο από τα συμπαθή μυρμήγκια και τα θηλαστικά. Είναι το μοναδικό πλάσμα που αποκτώντας γνώση γίνεται πιο θλιμένο, που ξεχωρίζει λόγω της Σκέψης και της Φαντασίας, στοιχεία που λειτουργούν ως κατάρα και λύτρωση συνάμα. Ο Πασκάλ γράφει ότι "...ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια καλαμιά, η πιο αδύναμη της Φύσης, αλλά είναι μια σκεπτόμενη καλαμιά...". Κάθε άνθρωπος ως οντότητα συχνά κρίνεται από το τι σκέφτεται, αλλά θα έπρεπε να εκτιμάται σύμφωνα με τον τρόπο που αισθάνεται. Μπορεί να ξεπεράσει την υλική του υπόσταση, όχι με την Λογική που ουσιαστικά είναι μια δικλείδα ασφαλείας, ένα παιχνίδι σύνδεσης αίτιου και αιτιατού, αλλά με την Φαντασία. Η πρόβλεψη της Λογικής μπορεί να βοηθήσει σε προβλήματα τύπου "πως από το Α θα πάμε στο Β κι από εκεί στο Γ", αλλά η Φαντασία σαν κβαντικό άλμα του πνεύματος μπορεί να μας βοηθήσει να πάμε από το Α κατευθείαν στο Γ. Η Λογική αναγνωρίζει τα παράξενα, τα αλλόκοτα, όμως πραγματικά δεν μπορεί να τα εξηγήσει. Πέρα του Λόγου όμως η Φαντασία δικαιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. όποιος άνθρωπος υποτιμάει την φαντασία του ή δεν την χρησιμοποιεί, είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Στην εποχή μας η Φαντασία διώκεται, σε έναν άτυπο πόλεμο με θύματα ψυχές ανθρώπων.

Το πάθος, η εξερεύνηση, η δίψα για ζωή, το ρούφηγμα των ζουμερών καρπών της ως την τελευταία σταγόνα, η τάση να τραβήξουμε την κουρτίνα της πραγματικότητας για να ανακαλύψουμε τον μη ορατό κόσμο, η έμπνευση, η περιπέτεια, η τέχνη, η απελευθέρωση από την σκλαβιά του υλισμού, η μάχη έναντι της ρουτίνας, είναι οι ανάγκες της καρδιάς. Αποτελούμαστε από ελπίδες, όνειρα, φόβους, αγωνίες, χαρές, έχουμε μέσα μας τον Θεό και τον Διάβολο που παίζουν σκάκι, έχουμε κι ένα μικρό κομμάτι άφθαρτο και κρυφό απ' όλους που είναι το πιο πολύτιμο. Αν το πουλήσουμε, το χάσουμε ή το καταστρέψουμε γινόμαστε καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, η χαρά κάθε Εξουσίας, πειθήνια όργανα της ηλιθιότητας. Ο εσωτερικός εαυτός μας, αυτός που εμείς ορίζουμε μέσα από την διαλεκτική με το κρυφό εκείνο κομμάτι δεν είναι ένας προδότης, αλλά ένας μαχητής της Ελευθερίας, αυτής της όμορφης λέξης που κανιβαλίζεται από πολιτικούς μέχρι παρανοικούς.

Αν δεν θέλουμε να καταλάβουμε τα πάντα, να ακούσουμε όλες τις ιστορίες, να ταξιδέψουμε παντού, να ακούσουμε όλες τις μουσικές όλων των εποχών, να γευτούμε όλα τα δηλητήρια και κάθε είδους νέκταρ, να μυρίσουμε κάθε ευωδία, αν δεν θέλουμε να αγγίξουμε το άυλο, να πολεμήσουμε για κάθε μας σκοπό, τότε δεν μας αξίζει αυτή η ζωή.
Κυρίως να παίξουμε μπουνιές με τον Φόβο, να μην μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων όταν πρόκειται να πράξουμε κάτι. Οι πράξεις μένουν, η δράση, όχι τα λόγια και οι κριτικές. Αν δεν τολμήσουμε από καρδιάς δεν θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε σε νέους τόπους. Η τόλμη σου μπορεί να αποκαλύψει έναν παράδεισο ή μια κόλαση, γιατί να μένεις στην μετριότητα, έτσι κι αλλιώς όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Σημασία έχει τι θα έχουμε αφήσει πίσω μας για να μας θυμούνται. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή το Σύμπαν θα γελάσει στα μούτρα μας και θα μας αφανίσει όποτε θέλει. Δεν είναι κρίμα ως τότε να μην μεγαλουργήσεις;

Ένα άλλο υπέροχο χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι οι αντιφάσεις. Όχι η διπροσωπεία. Η αντίφαση είναι στοιχείο ελευθερίας και γοητείας. Κάθε ποτάμι που περνάς αλλάζεις, και με τον ίδιο τρόπο αλλάζει και το ποτάμι. Έχει διαφορά το να ζεις απ' το να υπάρχεις. Στην θάλασσα των πιθανοτήτων, δεν πρέπει να κατευθύνεσαι στο ίδιο λιμάνι δύο φορές. Το παρελθόν δεν αλλάζει, είναι απλά η μνήμη σου, ενώ το μέλλον είναι ένα οικοδόμημα του φαντασιακού που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να καταρρεύσει. Ακόμη και το παρόν είναι δυσδιάκριτο. Καθόμαστε ήδη πάνω του και αγναντεύουμε τι πέρασε και τι μπορεί να έρθει. Όλα είναι ψέματα και όλα είναι αλήθεια!
Η ομορφιά της ζωής είναι οι "μικρές χαρές", αυτές που δίνουν κουράγιο εκεί που δεν το περιμένεις, οι λεπτομέρειες που γίνονται ορατές μόνο σε όσους έχουν τα μάτια να δουν.
Είναι η καρδιά που χτυπάει κάθε στιγμή, άλλοτε με διαφορετικό σκοπό, με διαφορετικό ρυθμό, ανάλογα με την μουσική που της παίζεις. Η καρδιά στην πραγματικότητα είναι το πιο σπουδαίο μουσικό όργανο. Έχει αναρίθμητες χορδές και πλήκτρα και μπορεί να βγάλει κάθε είδους μελωδία, αρκεί να έχεις το θάρρος να παίζεις κι ας βγάλεις ορισμένα φάλτσα. Χτίσε μικρόκοσμους κι επισκέψου τους! Ίριδες σε τζάμια, χώμα σε γλάστρες, ψηλό γρασίδι σε ρυάκια, τα μάτια στα φτερά μιας πεταλούδας...άσε τον αστυνομικό μέσα στο κεφάλι σου να σου ψιθυρίζει συνεχώς ότι "κάνεις λάθος", ότι "πρέπει να λογικευτείς", ότι "έχεις φύγει απ' τον σωστό δρόμο", είναι παιχνίδι του μυαλού σου.

 

 

To dream the impossible dream , to fight the unbeatable foe
To bear with unbearable sorrow, to run where the brave dare not go
To right the unrightable wrong, to love pure and chaste from afar
To try when your arms are too weary, to reach the unreachable star
This is my quest, to follow that star
No matter how hopeless, No matter how far
To fight for the right, Without question or pause
To be willing to march into Hell, For a heavenly cause
And I know if I'll only be true, To this glorious quest
That my heart will lie peaceful and calm, When I'm laid to my rest
And the world will be better for this
That one man, scorned and covered with scars
Still strove with his last ounce of courage
To reach the unreachable star...

ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ! ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Posted in: άνθρωπος