Ο NHΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Κυλάμε όπως το αίμα...μέσα σε κορμιά που θα τα καταπιούν λαίμαργα χάσματα.
Σαν το αίμα υπάρχουμε μέσα στις μάχες.
Κάτω απ' την σάρκα σαλεύουν μνήμες, ιδέες, ελπίδα και θλίψη.
Είστε εύθραυστοι, μα υπερόπτες.

Κατοικούμε πέρα από τα σύννεφα...
Στην πιο μακρινή γωνιά του κόσμου, εκεί που καμία φωνή δεν φτάνει.
Η πλάνη μας επεκτείνεται στα κελάρια των σπιτιών, στον βυθό των ωκεανών,
σε τόπους που μόνο οι τυφλοί μπορούν να δουν, σε πέτρες καλυμμένες από τα φθινοπωρινά φύλλα του δάσους, στους δρόμους των πόλεων, στις σταγόνες της βροχής.

Την νύχτα τα ιδιοτελή χέρια μας, μοιράζουν σφαίρες, παγούρια με δηλητήριο, λεπίδες και σχοινιά. Σφαίρες σε όσους ζητούν εκδίκηση, παγούρια με δηλητήριο για όσους αφυδατώθηκαν απ' την ζωή, την νύχτα αγγίζουμε τα πρόσωπά σας...και χαμογελάμε.

Πέρα απ' το φεγγάρι, αποξενωμένοι από τα σύννεφα, το πρόσωπό μας είναι ανοιχτή πληγή στον ουρανό. Μπορούμε μ' ένα μας δάχτυλο και μόνο, να σας συντρίψουμε. Όποτε σας ορεγόμαστε, μπορούμε να σας αγγίξουμε. Είμαστε τα γρανάζια όλων των πολέμων. Είμαστε τα χέρια του πνιγμένου που παρακαλά για βοήθεια. Είμαστε η ανάσα του θανάσιμα πληγωμένου στρατιώτη. Είμαστε τα μαύρα πανιά συο πλοίο. Είμαστε το τραγούδι των σειρήνων. Είμαστε το κοράκι πάνω απ' το κουρασμένο σας κορμί. Είμαστε το κέρμα για τον βαρκάρη της άλλης πλευράς.

Κάποιες φορές μας συναντάς στην ζωή σου, αλλά δεν μας δίνεις σημασία.
Κάποιες φορές σε παγιδεύουμε με την φωνή, την μορφή, την σιωπή και τις λέξεις μας.
Κοίτα πέρα απ' τον ουρανό και θα μας δεις.
Φυλάκισε το βλέμμα σου στα σχισμένα σύννεφα για να μας βρεις.
Κοίτα μέσα σου και θα μας βρεις.
Ποτέ δεν θα μας κρυφτείς.

Ξέρουμε όλους τους ερωτευμένους...
όλους όσους είπαν ότι θα είναι για πάντα μαζί κι αυτούς
που έκλεισαν τις κουρτίνες σίγουροι πως δεν θα ξαναβρεθούν.
Ξέρουμε όλους τους γονείς...
αυτούς που τα παιδιά τους, τους επισκέφτηκαν σε θάλαμο κλινικής
και όλους όσους χτύπησαν τα τέκνα τους.
Ξέρουμε όλους τους φίλους...
όλους όσους έδωσαν το αίμα τους ο ένας για τον άλλο
κι αυτούς που πρόσφεραν ένα μαχαίρι στην πλάτη.
Γνωρίζουμε όλους όσους κρύβουν μυστικά...

Εσύ;
Κρύβεις κάποιο μυστικό;
Δεν χρειάζεται ν' απαντήσεις...
Γνωρίζουμε την απάντηση.



Κατοικούμε πέρα απ' τα σύννεφα...
είμαστε μες στις λέξεις που τώρα διαβάζεις.
Μπορούμε να σταματήσουμε την ανάσα σου,
κρατάμε τον σφυγμό του χεριού σου.
Οοιαδήποτε στιγμή μπορούμε να σε τελειώσουμε,
να σε κάνουμε μέρος των στίχων.

Και τώρα θέλουμε να σ' ακούσουμε,
που γνωρίζεις ότι σε γνωρίζουμε.
Κι άσε τα γέλια μας ν' αντηχούν,
όσο ψάχνεις δικαιολογίες και μένεις σιωπηλός.

Έχουμε δει χιλιάδες γενιές ανθρώπων πάνω σ' αυτή την γη.
Και θα δούμε πολλούς ακόμη...
Νομίζεις πως είσαι διαφορετικός...
Απλά βαδίζεις στις γραμμές του χεριού μας όπως τόσοι άλλοι.

Πάντα σας καθοδηγούσαμε.
Φτιάχναμε στοές και δρόμους που δεν οδηγούσαν πουθενά.
Πάντα σας παραπλανούσαμε.
Χτίζαμε λαβύρινθους, γρίφους κι αινίγματα που σας οδηγούσαν στο σημείο μηδέν.
Κι εσείς ήσασταν πάντα χαρούμενοι γι' αυτό.

Ήμασταν πάντα εδώ, εσείς δεν μας βλέπατε.
Είμαστε μέσα στο αίμα σου.
Και τώρα πρέπει να επιλέξεις με ποια πλευρά του καθρέφτη είσαι.

Κατοικούμε πέρα απ' τα σύννεφα εκεί όπου ακόμη κι ο Θάνατος δεν ζει.
Είμαστε ο Φόβος. Μέσα σου και παντού.
Κι εσύ είσαι το δείπνο μας.

Posted in: ποίηση,art