MΠΟΡΕΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ;

Η Αμερική κατά το παρελθόν αποτελούσε έναν φάρο ελευθερίας και δημοκρατίας. Μια ελπίδα για τους μετανάστες και τους εργατικούς ανθρώπους να διεκδικήσουν το όνειρό τους. Ειδικά στην ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό, την οικονομική ελαστικότητα και τον ιδεαλισμό διακρινόταν. Η Αμερική έδινε την εικόνα μιας χώρας που όλα θα μπορούσαν να συμβούν, ότι όλα ήταν δυνατά. Από την κατάκτηση της Σελήνης, εώς την συνεχώς αναπτυσσόμενη βιομηχανία του Hollywood, όλα έδιναν μια εικόνα αισιοδοξίας και πίστης για το μέλλον.

Κι όμως αυτή οι κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού με την μεγάλη ισχύ και τις απεριόριστες δυνατότητες εγκλωβίστηκε σε λάθη πολιτικών προσώπων, έπεσε θύμα του τουρμποκαπιταλισμού, έγινε μια αλαζονική χώρα που παριστάνει τον παγκόσμιο χωροφύλακα. Αναμφίβολα υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να εξετάσει κανείς για να κατανοήσει πως φτάσαμε ως εδώ. Πλέον έχει καταλήξει στο σημείο να είναι ένα υπερχρεωμένο κράτος, με τους μισθούς να έχουν καθηλωθεί στα ίδια επίπεδα εδώ και χρόνια παρόλο που η εγχώρια οικονομία αναπτύσσεται με αντιστρόφως ανάλογους ρυθμούς. Μια χώρα που είναι υπεύθυνη για την πετρελαϊκή κρίση σε όλο τον κόσμο, που αδιαφορεί για την κατάσταση του περιβάλλοντος, που κάνει πολέμους για την διατήρηση της ειρήνης, που θέλει ν' αυξήσει τα μέτρα καταστολής, μια χώρα με πολίτες που μετατράπηκαν σε καταναλωτικές μαριονέτες που καταπίνουν αμάσητες τις ειδήσεις των κυρίαρχων media. Στην Αμερική πλέον η ψαλίδα μεταξύ των τάξεων έχει διευρυνθεί, μάλιστα αρκετοί αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας. Σαν να μην φτάνει αυτό, έχει γίνει η πιο αντιπαθητική χώρα στα μάτια των πολιτών του κόσμου, γεγονός που την οδηγεί σε μια φαύλη εσωστρέφεια.

Μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε τους τελευταίους μήνες την μάχη των υποψηφίων για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Από την μια η Χίλαρι Κλίντον, βαθιά συντηρητική και σκληρή κι από την άλλη ο Μπάρακ Ομπάμα που προβάρει ως ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, αναμφίβολα ένας χαρισματικός πολιτικός και αρκετά επικοινωνιακός. Το μεγάλο του προσόν όμως είναι ότι είναι νέος σε ηλικία. Ο πολιτικός κυνισμός και η απάθεια στην πολιτική σκηνή έχουν βρει έδαφος στην α-πολιτική μορφή του T. Mπους τα τελευταία χρόνια και ίσως είναι καιρός αυτό ν' αλλάξει.

Πολλοί αδιαφορούν για τις εκλογές των ΗΠΑ αγνοώντας πως ο ρόλος τους επηρεάζει στο διεθνές προσκήνιο τις τύχες όλου του κόσμου. Οι εκλογές στις ΗΠΑ δεν επηρεάζουν μόνο τους Αμερικανούς. Οι αποφάσεις του εκάστοτε προέδρου επιδρούν στις ζωές όλων μας. Τρανό παράδειγμα οι πόλεμοι των τελευταίων χρόνων με προσχήματα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας κτλ. Κάτι που επίσης πρέπει να προσεχθεί είναι η μόδα του αντι-αμερικανισμού που παρατηρείται σε πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Το να θεωρεί κανείς a priori "επικίνδυνη", "κακή" ή "χαζή" μια χώρα είναι άδικο τόσο για εκείνον, όσο και για τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Δεν μπορεί όλοι να μπουν στο ίδιο καζάνι, καθώς βλέπουμε πως υπάρχει και η Αμερική που αντιστέκεται, με τους ακτιβιστές, τους ανατρεπτικούς καλλιτέχνες, τους ενεργούς πολίτες, του αντικαταναλωτικού κινήματος, των οικολόγων, του αντιπολεμικού κινήματος και της φιλελεύθερης διανόησης.

Κατά την γνώμη μου ο κάθε Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει ν' αντιμετωπίσει εκτός από τα προβλήματα της χώρας και τις πιέσεις των πολυεθνικών, των καρτέλ και των παγκόσμιων κέντρων εξουσίας που προϋπάρχουν και "κυβερνούν" ανεξαρτήτως ποιος κάθεται στην καρέκλα του οβάλ γραφείου. Πάντως ανεξαιρέτως ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος , η Αμερική έχει πολλές προκλήσεις ν' αντιμετωπίσει σε μία νέα, μεταβατική εποχή.

-Να αποσύρει τα στρατεύματα από το Ιράκ και να εφαρμόσει μια αντιπολεμική πολιτική.
-Να χτίσει γέφυρες επικοινωνίες με άλλες χώρες και κυρίως με τις ευρωπαϊκές.
-Να συνεργαστεί με τον ισλαμικό κόσμο και ν' αντιστρέψει το κλίμα "οφθαλμός αντί οφθαλμού".
-Να δημιουργήσει προοδευτικές βάσεις γκρεμίζοντας το συντηρητικό κράτος που δίνει τόση σημασία στην εξουσία του Θεού.
-Να μειώσει την εγκληματικότητα εντός συνόρων.
-Να καταπολεμήσει την φτώχεια και να κάνει ανακατατάξεις σε μισθούς και εισοδήματα, βοηθώντας παράλληλα τους φορολογικά ασφυκτιούντες.
-Να υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και να δείξει έμπρακτα ενδιαφέρον για το περιβάλλον.
-Να στηρίξει τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και να μειώσει ή να εξαλείψει τα χρέη τους.
-Να στηρίξει τα ανθρώπινα δικαιώματα και να επαναφέρει τα δημοκρατικά ιδεώδη.
-Να πολεμήσει σε συνεργασία με άλλα κράτη την παγκόσμια εγκληματικότητα, το δουλεμπόριο και το παράνομο εμπόριο (όπλα, ναρκωτικά) .
-Να συμφωνήσει για τον παγκόσμιο αφοπλισμό από πυρηνικούς εξοπλισμούς κι εν γένει όπλα μαζικής καταστροφής.

Οι προκλήσεις είναι πολλές αλλά αν και μοιάζουν ουτοπικές ως προς την πραγματοποίησή τους είναι μονόδρομος για την ανάκαμψη της Αμερικής όχι ως Αυτοκρατορίας παγκοσμίου κλίμακας, αλλά ως μια χώρα που θα σέβεται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των άλλων χωρών και που ως η πιο ισχυρή θα φροντίζει για την παγκόσμια ευημερία. Βέβαια οι προκλήσεις-στόχοι θα άλλαζαν κατά πολύ το πρόσωπο του κόσμου όπως το ξέρουμε προς το καλύτερο.

Posted in: κοινωνία,κόσμος