H ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ

Η γενιά που την πρόδωσαν. Που της έταξαν έναν παράδεισο ως ανταμοιβή για τις θυσίες που θα έκανε με τίμημα τα νιάτα τους και την παιδικότητά τους. Η γενιά που πέρασε με άγχος τις πανελλήνιες εξετάσεις, που έφαγε τις ώρες της σε φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα μαθήματα. Νέοι και νέες μορφωμένοι, με γνώσεις υπολογιστών, που έχουν μάθει δύο ξένες γλώσσες, με ενδιαφέροντα πιο πολύπλοκα από τους γονείς τους, με προσόντα πολύ περισσότερα απ' όσα ζητά η αγορά εργασίας. Νέοι και νέες που αποφοιτούν απ' τις σχολές τους και αδυνατώντας να απορροφηθούν σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον, αναγκάζονται να εργάζονται σε δουλειές που τους αποφέρουν μικρότερη αμοιβή απ' όση πραγματικά αξίζουν. Είναι η επονομαζόμενη γενιά των 700 ευρώ.

Παιδιά που δουλεύουν σε ωράρια που κομματιάζουν την κοινωνική τους ζωή, με ελάχιστα δικαιώματα (στο όνομα της ελαστικής μορφής απασχόλησης), πολλές φορές ανασφάλιστα, δεσμευμένα με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Νέοι-σκλάβοι ενός συστήματος που χτίστηκε πρόχειρα στις παρυφές της παγκοσμιοποίησης σαν άθλια παράγκα. Μια γενιά που βλέπει τον ορίζοντα συννεφιασμένο. Οι ευκαιρίες μειωμένες ειδικά σε σύγκριση με χώρες του εξωτερικού. Οι νέοι σήμερα αναγκάζονται να συμβιβαστούν σε πράγματα που δεν τους αξίζουν. Όσοι δε αρνούνται να εργαστούν σε δουλειές που ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στα προσόντα τους (αλήθεια πόσοι με μεταπτυχιακό θα ήθελαν να εργαστούν σε καφετέρια ή εταιρεία τηλεφωνικών ερευνών;), κατηγορούνται για τεμπελιά και έλλειψη διάθεσης για προσφορά. Πολλοί νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να μείνουν στο πατρικό τους ακόμα κι αν είναι ανεξάρτητοι οικονομικά καθώς ο μισθός δεν επαρκεί για να νοικιάσουν κατοικία, να πληρώσουν λογαριασμούς και συνάμα να μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες αλλά και ψυχαγωγία. Γι' αυτό πολλοί γίνονται καλοπερασάκηδες ή αδιάφοροι για τα κοινά, ενώ βάζουν τις φιλοδοξίες τους στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Αν το καλοσκεφτείτε, 700 ευρώ: -300 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση για ενοίκιο
-150 ευρώ στο περίπου για ηλεκτρικό, νερό και τηλέφωνο.
Έμειναν 250 ευρώ για φαγητό, ένδυση και διασκέδαση.
Όπως καταλαβαίνετε η ζωή στην Ελλάδα εκτός απ' το ότι είναι δυσανάλογα ακριβή, είναι και παράλογη. Πλέον μιλάμε για επιβίωση κι όχι για διαβίωση. Όμως το ζητούμενο δεν είναι η απλή ύπαρξη αλλά η ποιότητα ζωής. Δεν ομιλώ για κάτι εξεζητημένο, αλλά για απλά πράγματα, όπως να μπορεί κανείς ν' αγοράσει ένα βιβλίο, έναν δίσκο, να μπορεί να γευματίσει σε κάτι παραπάνω από σουβλατζίδικο ή fast fοod, να κάνει ένα δώρο χωρίς να βάζει κάτω το κομπιουτεράκι. Τα απάνθρωπα ωράρια, τα ανύπαρκτα δικαιώματα, ο αντιστρόφως ανάλογος μισθός, η ανασφάλεια, βάζουν τους νέους στο σκεπτικό "δωσ' υμίν σήμερον". Τους κρατούν δέσμιους σε εργοδότες που ανακουφίζονται οικονομικά, που δεν λογοδοτούν, που απορρίπτουν όσους δεν υπακούουν στα θέλω τους, πολλές φορές δεν δέχονται ακόμα και άτομα με επιπλέον προσόντα.

Από την άλλη οι νέοι αν και αμείβονται με μισθούς υποτιμητικούς, ακολουθούν ένα life style που βασίζεται στον καταναλωτισμό και σε illustration πρότυπα. Για μένα αυτό είναι ένα επιπλέον πρόβλημα στην δομή της κοινωνίας. Το να δυσκολεύεσαι να φας δύο γεύματα την ημέρα και απ' την άλλη να υποστηρίζεις γνωστά labels δεν δείχνει υγεία.
Οι παραπάνω συνθήκες είναι και μια σοβαρή αιτία που όλο και λιγότεροι σκέφτονται τον γάμο. Και πως να τον σκεφτούν, όταν βλέπουν πως με δυσκολία συντηρούν τον εαυτό τους, ο γάμος φαντάζει μεγάλη ευθύνη, ειδικά όταν το κράτος δεν σου δίνει επιπλέον κίνητρα. Η έλλειψη ευκαιριών και δυνατοτήτων εν γένει ως ίδιον της ελληνικής κοινωνίας αναγκάζει πολλούς χαρισματικούς και ικανούς ανθρώπους να βρίσκουν καταφύγιο στο εξωτερικό.

Σε κλισαρισμένες συζητήσεις με μεγαλύτερους οι νέοι διαπιστώνουν ότι αυτοί "είναι το μέλλον". Ποιο μέλλον; Αυτό που τους υποσχέθηκαν να το δουν στο χαζοκούτι; Οι παλαιότερες γενιές κατηγορούν την νέα, υποστηρίζοντας πως "τα έχει όλα έτοιμα" και πως "στην δική τους εποχή τα πράγματα ήταν χειρότερα". Όμως δεν έχουν σκεφτεί πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρέδωσαν αυτό το έδαφος. Καμένο, ακαλλιέργητο, φορτωμένο με προσδοκίες δικές τους, που θέλουν τα βλαστάρια τους να επιτύχουν. Οι παλαιότερες γενιές ακολουθούσαν τον δρόμο της εύκολης λύσης, του εδώ και τώρα, προσκυνώντας παράλληλα τις μικροπολιτικές. Οι νέοι όχι μόνο πρέπει να αντεπεξέλθουν και να πάρουν απ' το κουρασμένο χωράφι καρπούς αλλά και συνάμα να μην κάνουν τα λάθη των γονιών τους. Σε ένα έδαφος που δεν τους υπόσχεται καλή σοδειά αν δεν κοπιάσουν, η ανταμοιβή είναι μικρή. Και επιπλέον απαιτεί η κοινωνία απ' αυτούς να σπείρουν στον αγρό καρπούς για τις επόμενες γενιές. Κι οι επόμενες γενιές όμως με τις ίδιες συνθήκες (ή ακόμη χειρότερες) θα ζουν αφού οι τωρινές προσπαθούν να σταθούν στο σανίδι της ζωής όρθιοι. Οι νέοι αποθεώνουν το παρόν και είναι εξόριστοι στην ίδια τους την χώρα.

Posted in: κοινωνία