Οι Symphony X είναι από τα συγκροτήματα που την δεκαετία του '90 κράτησαν το λάβαρο του progressive metal ψηλά, κυκλοφορώντας δίσκους τεχνικούς και μελωδικούς που θεωρούνται κλασικοί για το είδος. Μετά από 4 χρόνια και το εξαίσιο "Paradise Lost" η πρόκληση ήταν μεγάλη. Χωρίς ποτέ να κερδίσουν εμπορικές δάφνες, οι Symphony X παραμένουν συνεπείς στο καλλιτεχνικό τους όραμα, αν και αυτή την φορά φαίνεται να ακολουθούν έστω και διστακτικά την εποχή.
Η λυρικότητα που τους χαρακτηρίζει ξαποσταίνει στο παρασκήνιο και η τραχύτητα είναι έχει αυξηθεί. Οι κιθάρες πιο βαριές και ο Allen να γρεζάρει την φωνή του περισσότερο από ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι το progressive έχει αλλάξει κατά πολύ, αφού νέα παρακλάδια έχουν ανθήσει, συν ότι το groove και η επιθετικότητα μοιάζουν να είναι το ζητούμενο για πολλές μπάντες. Οι Αμερικάνοι προτίμησαν να γίνουν πιο σκληροί, θεωρώντας πως έτσι θα εκτιμηθούν και από ακροατήρια που παλαιότερα θα τους κατηγορούσαν ως "δεινόσαυρους".
Το ομώνυμο που ανοίγει τον δίσκο είναι δυνατό, πομπώδες και εντυπωσιακό, σίγουρα σε κερδίζει με την μία. Tεχνικό το "The End of Innocence", με τα πλήκτρα να έχουν εμφανώς μειωμένο ρόλο. Βαρύτερο το "Dehumanized", κομματάρα το "Bastards of the Machine" συνδυάζει επιθετικότητα και μελωδία, ενώ η μπάντα σε τραγούδια όπως τα "Electric Messiah" και "Heretic" αποδεικνύει ότι τόσο σε επίπεδο συνθετικό, όσο και εκτελεστικό είναι κορυφή.
Οι φωνητικές ερμηνείες είναι όπως πάντα υψηλού επιπέδου και ο Romeo με τα leads και τα solos δίνει ρέστα. Τα refrains είναι καλοδουλεμένα και απολαυστικά. Όμορφο το κλείσιμο με το "When All Is Lost", μια σύνθεση που ο λυρισμός που αγαπήσαμε στους Symphony X επανέρχεται και με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν το συναντάμε και στον υπόλοιπο δίσκο. Το "Iconoclast" δεν αγγίζει τα ύψη του προκατόχου του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Απεναντίας, έχει πολλές μαγικές στιγμές, παρόλο που η κατεύθυνση που επέλεξαν αυτή την φορά δίνει περισσότερη βάση στο τεχνικό και το groovy του πράγματος.
Υπό άλλες συνθήκες αυτή η κυκλοφορία θα συγκαταλέγονταν στις κορυφαίες της χρονιάς, αλλά οι Symphony X μας έχουν καλομάθει με τις δισκάρες που έχουν δημιουργήσει και το παρόν είναι εμφανώς κατώτερό τους. Ωστόσο συνεχίζουν να αποδεικνύουν πόσο σπουδαίοι μουσικοί είναι και πως δίκαια φιγουράρουν στην κορυφή του παραδοσιακού progressive metal. Εγγύηση ποιότητας.
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
SYMPHONY X-ICONOCLAST
3 σχόλια:
Συμφωνώ*
Συμφωνό με την κριτική. Ας μου επιτραπεί να είμαι λίγο old school στα γούστα αλλά ακόμα και το Paradise Lost ενώ ήτο δισκάρα για τα δεδομένα της μέταλ σκηνής (όχι μόνο του progressive), δεν μπορεί να ακουμπήσει τους προηγούμενους - πλην του ομώνυμου που μάλλον χαντακώθηκε λόγω φωνητικών και άθλιας παραγωγής.
Βγάζουν πολύ ωραία κομμάτια! Όσα και αν έχω ακούσει από τους Symphony μου έχουν αρέσει πολύ και ο τελευταίος τους δίσκος είναι και αυτός πολύ καλός!
Δημοσίευση σχολίου