ΤΟ "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ

Στις γενικές συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, μ' αρέσουν πάρα πολλά πράγματα, όπως η αναβίωση της ελπίδας και του διαλόγου, αλλά υπάρχουν και κάποια που δεν μου αρέσουν. Καταρχάς δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θεωρούν την πλατεία τσιφλίκι τους. Επίσης γιατί δημιουργούνται τόσες ομάδες και υποομάδες, από την στιγμή που τα βασικά μας προβλήματα είναι αλλού. Τρίτον, γιατί τόσοι διαχωρισμοί. Και τέταρτον, γιατί κάποιοι επιμένουν να ομιλούν με όρους παρελθόντος, όπως "επιτροπές", "αντιπρόσωποι" κτλ. Καταλαβαίνω πως το "όλοι μαζί ενωμένοι" δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Και δεν μπορεί για πολλούς και διάφορους λόγους. 

Φαντάζομαι πως κανείς δεν θέλει τα ακραία στοιχεία απ' όπου κι αν προέρχονται. Κανείς δεν θέλει σκοταδιστές και φασίστες που έχουν μόνο την βία ως μέσο επιβολής. Είναι δυνατόν να είμαστε μαζί με τους Έλληνες μεγαλοεκδότες, μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες; Μπορούμε να συνυπάρξουμε υπό τον ίδιο σκοπό με αυτούς που θέλουν να δείξουν τον "πατριωτισμό" τους και με αυτούς που θέλουν να εξαντλήσουν την "προοδευτικότητά" τους; Μπορούμε να δεχθούμε τους πολιτικούς από οποιονδήποτε χώρο, ενώ τόσα χρόνια κανείς δεν τιμωρήθηκε ή έστω δεν παραιτήθηκε από ευθιξία; Όταν κανένας δεν πάλεψε να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και κατά της διαγραφής αδικημάτων;

Μπορούμε να συνταχθούμε όσοι είμαστε καθαροί μ' αυτούς που διαδηλώνουν επειδή τέλειωσε η συμμετοχή τους στο φαγοπότι και θέλουν κι άλλο; Ή με αυτούς που από την στιγμή που βολεύτηκαν, αντιμετώπισαν τον κάθε αγώνα ως "παιδική ασθένεια"; Μπορούμε να συμπορευτούμε με αυτούς που προτιμούν τους αριθμούς από την ανθρωπιά; Αυτοί που διεκδικούν απλά νέες θέσεις εξουσίας έχουν καμιά θέση ανάμεσά μας;

Το μόνο συμπέρασμα ως τώρα, είναι ότι τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν αλλιώς. Ίσως όλες αυτές οι διαφορετικές ιδέες, όσο κι αν έχουμε αλλεργία στην μία ή στην άλλη, δεν γίνεται να συνυπάρξουν, αλλά θέλοντας και μη θα αποτελέσουν προυποθέσεις ζύμωσης για ότι νέο προκύψει. Υπάρχουν και δύο αντιφάσεις: Δεν γίνεται να επιζητάς πολιτική παρέμβαση δίχως οργανωτική δομή. Ακόμη δεν μπορούμε να ζητάμε ωριμότητα και συνηδειτοποίηση σαν επιφοίτηση.

Όμως είναι μεγάλο κέρδος ότι αρχίζουμε και μιλάμε για όσα τόσα χρόνια συζητούσαμε μόνο με γνωστούς εκ του ασφαλούς. Απλά χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι δεν είναι εφικτή η ενότητα με όλους και με όλα. Το ότι ακόμη κάποιοι κάθονται σε καναπέδες και τηλεοράσεις, σημαίνει είτε ότι φοβούνται, είτε δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένοι, ή βολεύτηκαν σ' αυτή την σαπίλα ή περιμένουν κάτι να τους εμπνεύσει. Γι' αυτό αν θέλουμε να φτιάξουμε μια "άμεση δημοκρατία" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) οφείλουμε να την αμφισβητούμε διαρκώς.

Posted in: editorial