ΕΞΟΡΙΑ

Το κρύο είναι τσουχτερό και το σκοτάδι αρκετά πυκνό για να εμφανίσει οποιοδήποτε μυστικό ψάχνω. Γύρω χιόνι. Κλείνω τα μάτια. Από μακριά ακούγεται ένα μπλουζ και μέσα στις στάχτες της προσμονής καταλαβαίνω για πρώτη φορά πόσο μακριά είναι όλα αν δεν τ' αγαπάς. Έχω τον δικό μου χάρτη στο μυαλό και τραγουδάω, ξέρω πως δεν θα με ξεχάσουν, όχι επειδή είμαι κάποιος σπουδαίος, ούτε επειδή ήμουν ήρωας, αλλά επειδή είμαι ο κύριος της μοίρας μου. Ανοίγω τα μάτια παίρνω μια βαθιά ανάσα όμοια με θάνατο καθώς το κρύο τρυπάει το λαρύγγι μου και κοιτάω προς τον ουρανό μήπως δω κάποια τροχιά ενός αστεριού, ένα θαύμα, όμοιο με μια κβαντική πιθανότητα. Απ' το μυαλό μου περνούν όλοι οι πίνακες του Van Kongh και του Dali, όλα τα τραγούδια που έχω ακούσει, όλα τα ποιήματα του Blake και όλα τα διηγήματα του Lovecraft, όλες οι περιπέτειες του Ηρακλή, όλες οι εξερευνήσεις που έκανα. Έκλεισα ξανά τα μάτια. Ο Philip Dick έγραφε πως πραγματικότητα είναι αυτό που δεν χάνεται όταν κλείνεις τα μάτια. Μένω στην φαντασία μου, έχω έμπνευση και είναι από εκείνες τις στιγμές στην ζωή που λες ότι κι αν γίνει θα νικήσω, ακόμη κι αν η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Θα νικήσω και ακόμη κι όσοι δεν με ξέρουν θα με μάθουν. Έχω όνειρα που θα θρυμματίσουν τα κεφάλια τους και θα μπουν μέσα στα μυαλά τους.

Εδώ που βρίσκομαι πλάθω καινούριες λέξεις για να περιγράψω την μοναξιά, προσπαθώ να την αναβαπτίσω και μια σκιά από πάνω μου προσπαθεί να μου κρύψει κάθε φως. Αλλά η υπόσχεση παραμένει, δεν είμαι μόνος πραγματικά, γιατί δίπλα μου περπατάει παράλληλα σε έναν αντί-κοσμο, το άλλο μου μισό και όλα τ' αδέλφια μου που έχουν τις ίδιες σκέψεις. Δεν είμαι σκλάβος κανενός, οπότε δεν περιμένω κανένας να με ελευθερώσει, είμαι ελεύθερος επειδή κανείς δεν τόλμησε να με φυλακίσει. Κι έτσι μέσα στο κρύο καθώς το χιόνι με σκεπάζει, βγάζω μια κραυγή που τρέπει τ' αγρίμια σε φυγή και αναγκάζει τους ουρανούς να διαδώσουν παντού το μήνυμά μου. Ζήσε ελεύθερος στην Κόλαση, παρά σκλάβος στον Παράδεισο.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα